Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Η χώρα διάγει εδώ και δεκαετίες μια βαθιά και πλατιά πολιτισμική πρωτίστως και πολιτική κρίση, έκγονες της οποίας είναι η οικονομική και κοινωνική της καθίζηση. Τα άγη και οι δουλείες της αμαρτωλής μεταπολιτευτικής μας πολιτικής σκηνής, αποδόμησαν κοινωνικά τον τόπο και απέσβεσαν κάθε ελπίδα προόδου και ακμής. Σήμερα λοιπόν η χώρα υφίσταται κορυφαία υπαρξιακής υπόστασης διλήμματα και έχει ανάγκη ενός μεγάλου οράματος πολιτικής και κοινωνικής αναγέννησης. Ένός μεγάλου οράματος, που θα εμπνεύσει στο πτοημένο ηθικό των Ελλήνων, την ελπίδα και την προοπτική μιας γιγάντιας αντεπίθεσης-προέλασης του ελληνισμού. Η εκλογή για την προεδρία της Δημοκρατίας τον προσεχή Φεβρουάριο, προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία σε όλους μας, να αφήσουμε το παρακμιακό παρελθόν μας, να μηδενίσουμε το κοντέρ και να ξεκινήσουμε την προσπάθεια εθνικής ανασυγκρότησης. Για όλα τούτα τα ελπιδοφόρα και ευγενή για τον ελληνισμό, απαιτείται ένας πρόεδρος με όραμα ευεγενές για τον τόπο, με ηθικές επωμίδες και αξιοσύνη αδιαμφισβήτητη, με διεθνές κύρος υψηλό που θα καθιστά την φωνή του έξω σεβαστή και προπαντός απεξαρτημένος απο τις δουλείες της αμαρτωλής πολιτικής μας σκηνής.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια στην εκλογή προέδρου, να αναζητήσουμε για μια ακόμα φορά, ένα πρόσωπο που θα εξυπηρετεί πολιτικούς συμβιβασμούς και θα αντικατοπτρίζει τις χαμηλές προσδοκίες όλων των Ελλήνων. Μέσα στις άθλιες πολιτικές συναλλαγές τις τελευταίες δεκαετίες, κορέσαμε τον δημόσιο βίο με ασήμαντες μετριότητες. Είναι επιβεβλημένο πλέον για την ανάταση του τόπου, να αναζητήσουμε έναν πρόεδρο με ισχυρή φωνή στο εξωτερικό και υψηλό διεθνές κύρος, που θα μεταφέρει με ηθική πυγμή τα οράματα και τις προσδοκίες του λαού μας και θα ακούγεται.
Να εξεύρουμε για την προεδρία μια οραματική προσωπικότητα, που θα σηκώσει τον πήχυ στο μέσο έλληνα ψηλά, θα σηματοδοτήσει την ηθική προέλαση του ελληνισμού και θα δώσει τέλος στην παρατεταμένη περίοδο της πολιτισμικής και πολιτικής μας παρακμής. Οπως κάποτε με ηθική ζέση, ευγενές όραμα για την πατρίδα, αλλά και απρασάλευτη πίστη στην ηθική υπεροχή του ελληνισμού παγκοσμίως, έκαναν με το ιστορικό κίνημα του Στρατιωτικού Συνδέσμου – το 1909 ο Παμμίκος Ζυμπρακάκης, με τον Νικόλαο Ζορμπά.
Έμπρακτη απόδειξη, ότι κινούμαστε πολιτικά πρός αυτή την αναγεννητική κατεύθυνση λαός και πολιτική ηγεσία, θα ήταν η ανάδειξη στην προεδρία της ελληνικής δημοκρατίας, μιας χαρισματικής και προβεβλημένης διεθνώς προσωπικότητας, έξω απο το παθογενές πολιτικό μας σύστημα. Μια τέτοια εξάλλου επιλογή, θα δήλωνε ευθαρσώς πρός τους έλληνες πολίτες, την ειλικρινή διάθεση αυτοκριτικής του αμαρτωλού πολιτικού μας συστήματος, αλλά και την θετική απόκρισή του στα αιτήματα της εποχής.
Είναι τοις πάσι γνωστό πλέον στην ελληνική κοινωνία, ότι οι άλλοτε «σημαίες» του πολιτικού μας συστήματος βιώνουν την απαξίωση απο τον λαό και δεν έχουν πιά το ηθικό κύρος, να σηματοδοτήσουν την αδήριτα αναγκαία προσπάθεια αναγέννησης του τόπου. Πολλοί απο τους πολιτικούς μας ηγέτες αδυνατούν χωρίς προστασία να βγούν ακόμα και έξω απο το σπίτι τους και με πλήρη ένδοια οραμάτων για την χώρα, ο πολιτικός τους ορίζοντας περιχαρακώνεται όχι στο μέλλον της πατρίδας, αλλά στην διαχείριση του φθαρμένου πολιτικού τους μικρόκοσμου. Δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα πια, απο αυτό το φθαρμένο πολιτικό μας προσωπικό, που διάγει σαν την τραγική Πομπηιΐα τις τελευαταίες μέρες του.
Πιθανολογώ ότι και με την καχυποψία που χαρακτηρίζει τον δαιμόνιο χαρακτήρα του σύγχρονου έλληνα, πολλοί αναγνώστες θα θεωρήσουν, ότι «οικοδομώ κλίμα» για κάποια ήδη επιλεγμένη έξωθεν της πολιτικής προσωπικότητα. Εικοτολογία που θρέφει πάντα την καχυποψία και την περιέργειά μας, σε στιγμές αμηχανίας και παρακμής. Ωστόσο δεν πρόκειται – είναι σαφές σ΄αυτές στις γραμμές - για την προαναγγελία κάποιου συγκεκριμένου «άφθαρτου» προέδρου». Αλλά για την ειλικρινή αναζήτηση μιας ελπίδας εθνικής αναλαμπής, μέσα στον ζόφο και την εξαθλίωση της πεζής, άνυδρης και κυνικής πολιτικής μας πραγματικότητας.
Βέβαιον είναι πάντως, μέσα απο αυτές τις ταπεινές γραμμές, ότι δεν προβάλλουμε για την προεδρία της ελληνικής δημοκρατίας – που συμβολικά στο φάσμα της εθνικής ανάτασης, τόσα πολλά μπορεί να σηματοδοτήσει για τον ελληνικό λαό – την αναζήτηση μιας κάλπικης προσωπικότητας απο το πεδίο του πολιτικοπνευματικού μας «στάρ σύστεμ», που ανεφύη στην δημοσία σκηνή, όχι με αξιοσύνη και αληθινές διεθνούς κύρους ηθικές επωμίδες, αλλά με τις δημόσιες σχέσεις και τις πατρωνίες του παθογενούς πολιτικού μας συστήματος. Και υπάρχουν σήμερα πολλοί λαμπροί Έλληνες διεθνούς κύρους, τόσο στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, που με το άτεγκτο ήθος τους και την πολυεπίπεδη πολιτισμική και επιστημονική παρουσία τους, μας έχουν κάνει περήφανους, ημπορώντας να υπηρετήσουν επάξια τον θεσμό. Ικανοί να δρομολογήσουν την αναγκαία εθνική μας ανασυγκρότηση. Δουλεύουν ουσιαστικά και ανασαίνουν δίπλα μας, χωρίς τον θόρυβο και την αποπνικτική βουή της πολιτικής αγοράς. Ας τους αναζητήσουμε, για να σπάσει επιτέλους ο ελληνισμός, τα δεσμά της παρακμής ...
* Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός του Ε.Μ.Π.
www.panosavramopoulos.blogspot.gr
