Του Αθανάσιου Κατσίμπελη*
Έως το 1964 τα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα τα οποία προσέφεραν σπουδές ανωτάτου επιπέδου, στη χώρα μας, βρίσκονταν στην Αθήνα, τον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη. Ο υψηλός ρυθμός ανάπτυξης της χώρας μας την περίοδο μεταξύ 1948 – 1970 (7% μέση αύξηση κατ’ έτος του Α.Ε.Π), το κλίμα ευφορίας που επικρατούσε την εποχή εκείνη σχετικά με την εκβιομηχάνιση της χώρας και την προοπτική της αύξησης της απασχόλησης και ιδιαίτερα της αύξησης της απασχόλησης εξειδικευμένων στελεχών, στα πλαίσια μίας ραγδαία αναπτυσσόμενης οικονομίας (Παπαθεοδοσίου, 1996) και η κοινωνική καταξίωση που προσέφερε η μόρφωση είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία νέων Τμημάτων στα ήδη υπάρχοντα Πανεπιστήμια αλλά και την απαρχή δημιουργίας νέων αυτοτελών Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων.
Την εποχή της «ισχυρής Ελλάδας» του «τεχνοκράτη» κ. Σημίτη ιδρύθηκαν, στη χώρα μας, περιφερειακά τμήματα Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων (ΑΕΙ και ΑΤΕΙ) σε πλήθος περιοχών, εκτός φυσικά του φτωχού νομού της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας ο οποίος παρά το γεγονός ότι διαθέτει τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης (πρωτογενή παραγωγή, γεωργία-κτηνοτροφία, φυσικούς πόρους, ιστορία και πολιτισμό) παραμένει ουραγός της παρακμασμένης Ελλάδας. Ένας νομός που περικλείεται από τρία Πανεπιστήμια - Πατρών, Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδας- και ωστόσο σε αυτόν δεν έχει την έδρα της καμία Πανεπιστημιακή Σχολή, κανένα Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα!! Αυτό συνέβη, γιατί όταν τα τρένα της ανάπτυξης περνούσαν κανένα δεν έκανε στάση ούτε τέρμα εδώ. Μείναμε για χρόνια μακριά από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων, καθώς ο κομματισμός και η μιζέρια κατέστρεψαν κάθε προοπτική του τόπου. Ο κάλλιστος αυτός τόπος μας, είχε την ατυχή έμπνευση να εμπιστευτεί τις τύχες του τα τελευταία χρόνια σε ένα ανίκανο, άτολμο και μοιραίο για τον τόπο μας πολιτικό προσωπικό που δεν μπόρεσε ή χειρότερα δεν ενδιαφέρθηκε να αξιοποιήσει την πεδιάδα, το νερό, τα λιμάνια, το φυσικό περιβάλλον και κυρίως τον πολιτισμό αυτού του γεμάτου χάρες τόπου!
Ήρθε κι εκείνο το «σχέδιο Αθηνά» του κ.Αρβανιτόπουλου και δεν άφησε τίποτα όρθιο για εμάς τους Ηλείους. Παρακαλάμε, μάταια σήμερα για τη στελέχωση με το απαιτούμενο διοικητικό προσωπικό του Παραρτήματος του ΑΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας του Πύργου και της Αμαλιάδας. Η Πάτρα είναι η πόλη των Πανεπιστημίων και η Ηλεία και η πρωτεύουσά της ο Πύργος οι φτωχοί συγγενείς που απλά συμμετέχουν στις εκλογικές διαδικασίες της Περιφέρειας κάθε τέσσερα χρόνια κι έχουν και κάποιους εκλεγμένους για να υπάρχουν χωρίς να προσφέρουν ουσιαστικά στον τόπο τους. Χωρίς όραμα και χωρίς προοπτική, οι δυνάμεις της Αφωνίας δεν κάνουν τίποτα για την προώθηση του αιτήματος της ίδρυσης ενός αυτόνομου ιδρύματος στην πρωτεύουσα της Ηλείας. Για την ιστορία να αναφέρουμε πως η Πάτρα σήμερα φιλοξενεί τρία παγκοσμίως γνωστά ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης:
1. Το Πανεπιστήμιο Πατρών
2. Το Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Δυτικής Ελλάδας και
3. Το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο
με συνολικό πληθυσμό που υπερβαίνει τους 50.000 φοιτητές. Ο Πύργος αντίθετα η πρωτεύουσα της Περιφερειακής Ενότητας Ηλείας φιλοξενεί δύο σχολές του ΑΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας οι οποίες είναι αμφίβολο αν μπορούν να λειτουργήσουν και άγνωστο το μέλλον τους, που περνά σύμφωνα με το Υπουργείο Παιδείας μέσα από την αξιολόγηση των δομών τους!!
Η πρωτεύουσα της Ηλείας, ο Πύργος έχει ανάγκη σήμερα περισσότερο από ποτέ την ίδρυση ενός αυτόνομου ανώτατου εκπαιδευτικού ιδρύματος που θα συμβάλλει στην οικονομική, κοινωνική αλλά και πολιτιστική ανάπτυξή της που βρίσκεται στο ναδίρ. Καθοριστική θα είναι για τον τόπο η επίδραση του Ιδρύματος αυτού στην παρακαταθήκη ανθρώπινου δυναμικού και την οικονομική ανάπτυξη μέσω της αξιοποίησης της γεωργικής παραγωγής της περιοχής μας αλλά και του τουρισμού, την ανάπτυξη νέων τεχνολογιών, την επίλυσης οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων που ενυπάρχουν. Τα άυλα οφέλη περικλείουν τα ατομικά και κοινωνικά οφέλη της εκπαίδευσης, όπως η βελτίωση της ποιότητας της ζωής της κοινωνίας, η ανάπτυξη των τεχνών, η βελτίωση της κουλτούρας και της μόρφωσης, η μείωση της εγκληματικότητας. Τα μακροπρόθεσμα καθώς και τα άυλα οφέλη, είναι πολύ δύσκολο να μετρηθούν καθώς οι περισσότερες έρευνες εστιάζονται στη μέτρηση των βραχυπρόθεσμων και υλικών ωφελειών από την ύπαρξη ενός Εκπαιδευτικού Ιδρύματος σε μία περιοχή (Jafri, 2000)
Τα υλικά οφέλη εστιάζονται όχι μόνο στα χρήματα τα οποία εισρέουν στην τοπική κοινωνία εξαιτίας της ύπαρξης του Ιδρύματος αλλά και οι συνέπειες οι οποίες απορρέουν από αυτά στην τοπική οικονομία. Η άμεση εισροή χρημάτων στην τοπική οικονομία συνεπεία της Εκπαιδευτικής κοινότητας πέραν των προφανών ωφελειών, όπως αύξηση του εισοδήματος των ιδιοκτητών ακινήτων, των επιχειρηματιών οι οποίοι δραστηριοποιούνται σε τομείς του άμεσου ενδιαφέροντος των φοιτητών, έχει και άλλα πολλαπλασιαστικά οφέλη, όπως η ανάπτυξη των επενδύσεων, η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και η ανοικοδόμηση για την κάλυψη των αυξημένων αναγκών.
Αεροδρόμια λοιπόν μας λένε πως δεν μπορούμε να έχουμε στην Ηλεία…γιατί μας αποκλείουν από την Παιδεία;
*Δάσκαλος-M.Ed, Νομικός
