1. Οι ΣΔΙΤ είναι κατά κανόνα ακριβά  χρηματοδοτικά εργαλεία σταθμίζοντας το υψηλότερο κόστος δανεισμού του ιδιώτη, το επιδιωκόμενο κέρδος και τα επιπλέον διοικητικά έξοδα που συνήθως συνοδεύουν την υλοποίηση  τέτοιων συμβάσεων. Χαρακτηρίζονται και ως έμμεσες μορφές δανεισμού, το ρίσκο που θεωρητικά αναλαμβάνει ο ιδιώτης τιμολογείται ακριβά και επιβαρύνει στο ακέραιο τους δημότες.

2. Οι συμβάσεις ΣΔΙΤ είναι απαιτητικές και προϋποθέτουν την ύπαρξη έμπειρου προσωπικού με τεχνογνωσία που θα τις σχεδιάσει, θα τις διαπραγματευτεί και θα παρακολουθεί την υλοποίησή τους. Υπάρχει τέτοιο προσωπικό στους Δήμους σήμερα?

3. Θα είχε ενδιαφέρον να δημοσιοποιηθεί  ο προϋπολογισμός του έργου (και πώς αυτός διαρθρώνεται) και κυρίως το κόστος της επένδυσης που αφορά την προμήθεια και εγκατάσταση των νέων φωτιστικών σωμάτων.

4. Έχει μελετηθεί εναλλακτικά τι θα κόστιζε στο Δήμο η υλοποίηση του συγκεκριμένου εγχειρήματος με δανεισμό από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων ή με ένα μικτό σχήμα χρηματοδότησης που θα περιλαμβάνει συνδυασμό ιδίων και δανειακών κεφαλαίων? Έχει υπάρξει σύγκριση  σε οικονομική βάση  με τη λύση της ιδιωτικής χρηματοδότησης που προκρίνεται?

5. Έχει διερευνηθεί το ενδεχόμενο τμηματικής αντικατάστασης των φωτιστικών σωμάτων δίνοντας προτεραιότητα στα πιο ενεργοβόρα?

6. Οι θιασώτες των ΣΔΙΤ στους Δήμους χρησιμοποιούν ως επιχείρημα τα προβλήματα στελέχωσης τους. Είναι γνωστή όμως αυτή η τακτική …. Πρώτα τους απαξιώνουν και μετά παρουσιάζουν ως μοναδική και αναγκαστική τη λύση του ιδιώτη.

Η εφαρμογή των Συμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα στους Δήμους συνιστά μια επικίνδυνη πρακτική που δεσμεύει και επιβαρύνει  τους δημότες με υπέρογκες ετήσιες πληρωμές προς τους ιδιώτες.

Κώστας Διαμαντόπουλος
Οδοντίατρος, MSc
Εκπρόσωπος στη ΓΣ της Ελληνικής Οδοντιατρικής Ομοσπονδίας
Πρώην Διοικητής του Γενικού Νοσοκομείου Ηλείας
Μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Management Υπηρεσιών Υγείας