Του Αθανάσιου Κατσίμπελη*
Όταν πριν 40 χρόνια ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ίδρυε τη “Νέα Δημοκρατία”, στις 4 Οκτωβρίου 1974, ως συνέχεια την προδικτατορικής Εθνικής Ριζοσπαστικής Ενώσεως (ΕΡΕ), εξέφραζε την ανάγκη και την ελπίδα ενός ολόκληρου λαού για μια νέα Δημοκρατία. Όπως προσδιόριζε ο ίδιος το ιδεολογικό στίγμα του νέου κόμματος στο συνέδριο της Χαλκιδικής το 1979 ήταν “πως ασπαζόταν τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό που αναγνωρίζει την ελευθερία της αγοράς με τη ρυθμιστική παρέμβαση του κράτους χάρη της κοινωνικής δικαιοσύνης”. Σήμερα 40 χρόνια μετά το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, χωρίς ξεκάθαρη ιδεολογία, συγκυβερνά με ένα σοσιαλιστικό κόμμα και εφαρμόζει πολιτικές που υπαγορεύονται από Μνημονιακές δεσμεύσεις της χώρας, οι οποίες πολλές φορές είναι αντίθετες με την ιδεολογία του. Κανένα ριζοσπαστικά φιλελεύθερο κόμμα δεν θα μπορούσε για παράδειγμα να διανοηθεί να εφαρμόζει τέτοια φορολογική πολιτική που οδηγεί, στην πράξη, στη δήμευση της περιουσίας των πολιτών.
Και τι περιμένουν αυτοί οι πολίτες παρά μια κουβέντα ελπίδας, ένα όραμα και μια πορεία εξόδου από αυτήν την καταστροφή που ζούμε. Ο λαός δεν θέλει υποσχέσεις για αγώνες και νέες νίκες αλλά ζητά μια νέα μαγιά ανθρώπων που θα οδηγήσουν τη χώρα στην έξοδο από την μεγαλύτερη κρίση που έχει αντιμετωπίσει ποτέ.
Κι είναι αυτή η μεγαλύτερη κρίση γιατί δεν υπάρχουν οι αντιστάσεις -ηθικές, πνευματικές, κοινωνικές, παραγωγικές- που θα συνδράμουν το λαό να ανταπεξέλθει στις δύσκολες ιστορικές περιστάσεις. Ένας λαός όχι μόνο στα όρια της φτώχειας αλλά και με γενικευμένη απελπισία αναζητά την ελπίδα.
Ζητά απλά πράγματα, όπως : ανάπτυξη, καταπολέμηση της ανεργίας, φοροελαφρύνσεις των μη εχόντων, λύση στο θέμα των κόκκινων δανείων, αποκατάσταση των αδικιών και την ταχύτατη έξοδο της χώρας από τα δεσμά πολιτικών που κανέναν δεν συμφέρουν, ούτε τους δανειστές, γιατί αν πεθάνει ο λαός κι αυτοί δεν θα πάρουν τα χρήματα που προσδοκούν.
Κι έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974 “…Νέα Δημοκρατία είναι η πολιτική παράταξις του ταυτίζει το Έθνος με τον Λαόν, την Πατρίδα με τους Ανθρώπους της˙ την Πολιτεία με τους Πολίτες της˙ την Εθνική Ανεξαρτησία με την Λαϊκή Κυριαρχία˙ την Πρόοδο με το Κοινό Αγαθό˙ την Πολιτική Ελευθερία με την Έννομη Τάξη και την Κοινωνική Δικαιοσύνη.
Νέα Δημοκρατία είναι το σύστημα με το οποίο οι ολιγώτεροι και οι επώνυμοι καθοδηγούν αντί να καταδημαγωγούν, εκπροσωπούν αντί να καταδυναστεύουν - και σε τελική ανάλυση υπηρετούν - και περισσότερους και ανωνύμους.
Νέα Δημοκρατία είναι η κίνηση που επιλέγει και συντηρεί από την παράδοση μόνον όσα ο χρόνος απέδειξε σωστά και χρήσιμα. Και προχωρεί διαρκώς με μεγάλα, τολμηρά αλλά και ασφαλή βήματα στις νέες διαρκώς εξελισσόμενες συνθήκες.
Νέα Δημοκρατία είναι η πολιτική παράταξις που αγνοεί τις διενέξεις και τους διχασμούς του παρελθόντος - που τόσα δεινά επεσώρευσαν στον τόπο μας - και προσανατολίζεται στα ευρύτερα δυνατά σχήματα εθνικής ενότητος.”
Και σήμερα το ηθικό του νεοδημοκράτη είναι στο ναδίρ αλλά η πίστη του σε αυτό το Πολίτευμα που κυβερνούν οι πολλοί τον οδηγεί σε μια μόνο σκέψη. Την ανάγκη για μια “νέα Δημοκρατία” ξανά. Μια Δημοκρατία που “…δεν μπορεί να εδραιωθεί και να λειτουργήσει ομαλά και αποδοτικά, χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη….Για να έχει ουσιαστικό περιεχόμενο η Δημοκρατία, πρέπει κάθε πολίτης να είναι απαλλαγμένος από την αβεβαιότητα για το μέλλον, εξασφαλίζοντας μόνιμη απασχόληση, δίκαιη αμοιβή του μόχθου του και πλήρη ασφάλιση για το μέλλον αυτού και των παιδιών του”. Αυτά έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας το 1979 και κατέληγε : “…όταν ένας λαός δεν μπορεί να επιτύχει την κοινωνική δικαιοσύνη στα πλαίσια της Δημοκρατίας, κλονίζεται η εμπιστοσύνη του στην ιδέα της Δημοκρατίας. Και τότε κερδίζει έδαφος η προπαγάνδα των ολοκληρωτικών κινημάτων, που προσπαθούν να πείσουν τον λαόν ότι, αν αποδεχθεί να θυσιάσει τις ελευθερίες του, θα τον οδηγήσουν δε κάποια γη της επαγγελίας. Αλλά η κατάργηση της ελευθερίας τους δεν πρόκειται να τον οδηγήσει στην βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου. ΑΝΤΙΘΕΤΑ …στη Δουλεία του θα προσθέσει και την στέρηση, γιατί, όπως απέδειξε η πράξη, τα ολοκληρωτικά καθεστώτα υστερούν σε ανάπτυξη έναντι των δημοκρατικών. Εξ άλλου όταν ένας λαός ευρίσκεται στο έλεος μιας αυθαίρετης εξουσίας, χάνει την δυνατότητα να καταστήσει σεβαστά τα δικαιώματά του με την ελεύθερη κριτική και την συνδικαλιστική του δράση…”
"Πού έχουν κρύψει την ελπίδα" αναρωτιέται ο Φίλιππος Πλιάτσικας στο γνωστό τραγούδι του με τίτλο "Τι δεν έμαθε ο θεός". Την ίδια ακριβώς απορία έχει και ο ήρωας του γνωστού διηγήματος του Αντώνη Σαμαράκη, την ίδια και ο κάθε έλληνας αλλά και ο κάθε αγνός αγωνιστής της Νέας Δημοκρατίας που σε αυτόν και στους αγώνες του ανήκει η κεντροδεξιά παράταξη.
Ζητείται Ελπίς και μια νέα Δημοκρατία για τη χώρα μας!!
*Δάσκαλος- M.Ed, Nομικός
