Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Καθώς οδεύουμε πρός τις εθνικές εκλογές, αναδεικνύεται το μεγάλο στρατηγικό δίλημμα του ΣΥΡΙΖΑ. Θα καταστεί κόμμα - ως δυνάμει διεκδικούν την εξουσία -ευθύνης και σοβαρών επιλογών με πολιτικό κόστος, ή θα ταλανίζεται στα τερτίπια του λαϊκισμου, που μπορεί πρόσκαιρα να του δώσουν κάποια οφέλη, αλλά σύντομα θα το οδηγήσουν στα αζήτητα του πολιτικού μας συστήματος; Τα δείγματα πολιτικής συμπεριφοράς του ΣΥΡΙΖΑ τον τελευταίο καιρό παραπέμπουν σε μια ριζική μεταστροφή του προγραμματικού του λόγου. Και τις παλαιότερες πομπώδεις αντιευρωπαϊκές του κορώνες, που παρέπεμπαν σε ένα μικρό περιθωριακό κόμμα, υποκαθιστά πλέον ένας σοβαρός, συγκροτημένος λόγος, που δεν αγνοεί τις δύσκολες πολιτικές πραγματικότητες της χώρας, αλλά και το πλέγμα ισορροπιών που υφίστανται για αυτήν στον διεθνή ορίζοντα. Είναι εμφανές ότι η δημοσκοπική του προσέγγιση στην εξουσία, τον καθιστά πολιτικά πιο ώριμο και σοβαρό.
Σ΄αυτήν την κατεύθυνση οι σκληρές φωνές του παρελθόντος του ΣΥΡΙΖΑ για μονομερείς συγκρουσιακές κινήσεις με τους ευρωπαίους εταίρους και τους δανειστές, έχουν δραματικά μειωθεί και ακούγονται πια επιχειρήματα για «σκληρή διαπραγμάτευση». Ενώ και η παλαιότερη συγκρουσιακή προσέγγιση για άμεσο «κούρεμα», που βεβαίως πολύ δύσκολα θα γίνονταν αποδεκτό απο τους πολίτες των άλλων ευρωπαϊκών χωρών που μας έχουν δανείσει, αλλά και αυτά τα δικαστήρια της Ευρώπης και της Γερμανίας, δεν αποτελεί πια μονόδρομο στην οικονομική διαχείρισή του, αλλά παρατίθενται και άλλες εναλλακτικές λύσεις απομείωσης του χρέους της χώρας.
Τονώνουν έτσι το κλίμα εμπιστοσύνης των ξένων πρός την Ελλάδα, οι εναλλακτικές λύσεις απομείωσης του χρέους, που αντιπαραβάλλουν εσχάτως οι κ.κ. Σταθάκης και Παππάς απο τον ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας λόγο σαφώς για επιμήκυνση του χρέους και μείωση των επιτοκίων. Πρόκειται για μια ριζική στροφή πρός τον πολιτικό ρεαλισμό, αντίπερα στις εύκολες, ανέξοδες και μη πραγματοποιήσιμες αντιπολιτευτικές πολιτικές κορώνες. Και σε υψηλότερο επίπεδο και αυτός ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, υιοθετεί πλέον ένα καταφανώς σοβαρότερο και συνετότερο πολιτικό προφίλ. Για τούτο και συμμετείχε στις εργασίες μεγάλου ιταλικού «think tank» οικονομικής σκέψης, προξενώντας τα εγκωμιαστικά σχόλια του Μάριο Πρόντι.
Η ραγδαία όδευση όμως της πολιτικής μας σκηνής πρός τις εκλογές, προξενεί αυτόματα και το ενδιαφέρον πολλών παραγόντων του ευρωπαϊκού πολιτικού γίγνεσθαι - που περιλαμβάνει απο πολιτικούς, ακαδημαϊκούς, τεχνοκράτες μέχρι πρωθυπουργούς - για το τι θα πράξει ο Αλέξης Τσίπας, αν αναλάβει τα ηνία της χώρας. Πολύ περισσότερο δε, πως θα υλοποιήσει την δημοσιονομική πολιτική της Ελλάδος και πως θα διαμορφώσει τις σχέσεις της χώρας μας με τους εταίρους και τους δανειστές. Με αυτά τα δεδομένα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθεί να εκπέμψει σήμα σταθερότητας και όχι συγκρουσιακών επιλογών, απέναντι στα μείζονα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας. Έτσι επέλεξε αρκετές συναντήσεις με εκπροσώπους μεγάλων funds, με υψηλά ισταμένους της γερμανικής πολιτικής σκηνής, όπως ο υφυπουργός Εργασίας κ-ος Άσμουσεν, ενώ στο ίδιο μήκος κύμματος εξακτίνωσε την πολιτικοοικονομική του διπλωματία, υλοποιώντας την πομπώδη συνάντησή του με τον προκαθήμενο της ρωμαιοκαθολικής εκλλησίας, τον πάπα. Όλα αυτά που παραπέμπουν σε δυναμική στροφή πρός τον πολιτικό ρεαλισμό, είναι ταυτόχρονα γόνιμα και για την χώρα, δοθέντος, ότι προσανατολίζουν τους ευρωπαίους εταίρους μας, σε ένα κλίμα πολιτικής σταθερότητας, αμβλύνοντας την στυφή γεύση της αβεβαιότητας, που είχαν μέχρι πρόσφατα διαμορφώσει απο τις πολιτικές ακροβασίες του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα μια πιθανή μετεκλογική πολιτική συνεργασία με συνετές πολιτικές φωνές, που έχουν σαφές ευρωπαϊκό προσανατολισμό, αλλά και αποστρέφονται μετα βδελυγμίας τον θανατηφόρο για τον τόπο κρατισμό, όπως επι παραδείγματι «ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ» του Σταύρου Θεοδωράκη, ενισχύουν την ελπίδα στους ευρωπαίους εταίρους μας, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να υιοθετήσει ένα κυβερνητικό πρόγραμμα ρεαλισμού και σταθερότητας, που μεσομακροπρόθεσμα θα βγάλει τον τόπο απο τα οδυνηρά του αδιέξοδα.
