Χωρίς αμφιβολία, ο χρόνος που πέρασε άφησε έντονα τα σημάδια της υποβάθμισης και παρακμής του τόπου με ευθύνη της πολιτείας.

Η Ηλεία βρέθηκε από τις μεγάλες προσδοκίες στις χαμένες ψευδαισθήσεις που αποκάλυψαν την κενότητα και υποκρισία των κάθε λογής σωτήρων της προηγούμενης περιόδου.

Αδιάντροπα και χωρίς αίσθηση ευθύνης, αφέθηκε ο τόπος να παραπαίει, συμπαρασύροντας την προοπτική και την τύχη της κοινωνίας σε σπιράλ διαρκούς έκπτωσης με τραγικό προϊόν την υποθήκη του μέλλοντος της νέας γενιάς.  

Αγνοείται η υγειονομική περίθαλψη και ασφάλεια των πολιτών, κατόπιν ενεργειών ή συνειδητής απραξίας της κυβερνητικής πολιτικής.

Αγνοείται η τριτοβάθμια εκπαίδευση και η συμβολή της στην αναπτυξιακή, πολιτιστική, επιστημονική και εκπαιδευτική υπεραξία της Ολυμπιακής Γης.

Αγνοείται η στήριξη του πρωτογενούς τομέα και των αγροτών – παραγωγών –κτηνοτρόφων, με συνέπεια τη χρεοκοπία και τον μαρασμό της πολύπαθης αγροτικής οικογένειας.

Αγνοείται ο εκσυγχρονισμός του αρδευτικού δικτύου (το μεγαλύτερο έργο υποδομής του νομού) και η «εξυγίανση» των φραγμάτων αφήνοντας να καταρρέουν εις βάρος του παραγωγικού ιστού με προετοιμασία την εκχώρησή τους σε μεγάλους ιδιωτικούς ομίλους.

Αγνοείται η πολιτική ενίσχυσης των μικρομεσαίων επαγγελματιών από στοχευμένες  δράσεις με καταδίκη σε εξαφάνιση από το κοινωνικοοικονομικό γίγνεσθαι του τόπου.

Αγνοούνται τα συνδυαστικά δίκτυα μεταφορών και επικοινωνιών με συνέπεια τον αποκλεισμό του νομού από τις σύγχρονες συνθήκες που επιτάσσει το νέο περιβάλλον.

Αγνοούνται οι ενέργειες προστασίας του περιβάλλοντος σε τόπο που μεγάλο μέρος του έχει χαρακτηριστεί ως ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους και προστατεύεται, τύποις και όχι ουσίας πλέον, από διεθνείς συμβάσεις.

Αγνοείται επιδεικτικά ένα ειδικό πλαίσιο ανασυγκρότησης των πυρόπληκτων περιοχών του τόπου που οδηγεί στην αλλαγή της φυσιογνωμίας αλλά και της ζωής του νομού.

Αγνοείται η «ειδική γραμμή στήριξης» των ορεινών όγκων του νομού για αναγέννηση της διαρκώς συρρικνωμένης κοινωνίας.

Αγνοείται η τουριστική ανάπτυξη σε κάθε μορφή και διάσταση και το σύγχρονο χωροταξικό - πολεοδομικό πλαίσιο, αφήνοντας το τοξοειδές παραλιακό μέτωπο αλλά και τα τόσα άλλα συγκριτικά πλεονεκτήματα του νομού στα αζήτητα των πολιτικών.

Αγνοούνται τα βιοτεχνικά και επιχειρηματικά πάρκα αλλά και το εκθετήριο – δημοπρατήριο αγροτικών προϊόντων συμβάλλοντας έτσι στην ιδιότυπη αιχμαλωσία των Ηλείων.

Αγνοείται η εθνική ανάγνωση και ερμηνεία της Αρχαίας Ολυμπίας και της Αρχαίας Ήλιδας ως αιχμή του δόρατος της χώρας και του ελληνισμού ευρύτερα.

Αγνοείται προκλητικά το μέλλον της νέας γενιάς του τόπου.  

Υπάρχει όμως περίσσευμα ευχών, φωτογραφιών, δηλώσεων και υποκρισίας.         

«Ζητείται Ελπίς» έγραφε στην αγγελία της «αυριανής εφημερίδας» ο Αντώνης Σαμαράκης ως πεζογράφος της κοινωνικής συνείδησης και τηρουμένων των αναλογιών του χρόνου, πάλι «Ζητείται Ελπίς» για μια κοινωνία ευημερίας και ανάπτυξης στον Νομό μας.

Όμως, η ελπίδα αναδύεται μέσα από τη δράση και όχι την αδράνεια.
Το ασπρόμαυρο και γκρίζο που μας έχουν επιβάλλει πρέπει να φύγει μαζί με όλους αυτούς που το επέλεξαν για τη ζωή μας.

«Ξελασπώστε το μέλλον», έλεγε το ίδιο αλλά με άλλα λόγια ο Μαγιακόφσκι.

«Το μέλλον δε θα ’ρθει
από μονάχο του, έτσι νέτο σκέτο,
αν δεν πάρουμε μέτρα
κι εμείς…»

Το αδικαίωτο της Ηλείας και της κοινωνίας δεν πετιέται στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.

Γιώργος  Παναγιωτόπουλος
Αν. Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών
Μέλος Κ.Π.Ε ΠΑΣΟΚ