Κι αρχίζω να θυμάμαι παλιές καλές μέρες, να σκέφτομαι το φίλο τον «ηλιάτορα», και την απίστευτη πένα του, που με έκανε να λέω μέσα μου «αυτός αλλού έπρεπε να δουλεύει και αλλού δουλεύει». Μου λείπει το γράψιμό του, είναι σα να γυρνάς πίσω τα χρόνια και να ακούς έναν αγνό λόγο, περασμένο στο χαρτί ή … καλύτερα στη δουλειά μας μέσα σε ένα έγγραφο του Word. Ένα λόγο όμως από καρδιάς… που σπάνια βρίσκεις σήμερα. Ωρέ…
Εκείνη η ομάδα είχε απίστευτο γέλιο, εντάσεις, μπινελίκια, αλλά όταν το βράδυ έρεε το ουισκάκι στο λάρυγγα – όταν μας άφηνε η επικαιρότητα να βρεθούμε – όλα έσβηναν γλυκά.
Και μετά ήρθε το τέλος – που ακόμα πιστεύω ότι δεν το έχω ζήσει – δεν το έχω χωνέψει. Και έμεινε το μεράκι το ξενύχτι, το τρέξιμο, με το δικό μας ρυθμό - τρελό ρυθμό – τέτοιον που δεν έχω από κανέναν την απαίτηση να ακολουθήσει.
Ξέρω τι έχει «παιχτεί», ξέρω τι έχει γίνει και ξέρω τι θα βρω μπροστά μου. Και αποφασίζουμε (οικογενειακώς) μια μέρα και τραβάμε μια γραμμή και λέμε «το κάνουμε». Νοιώθουμε ότι βρισκόμαστε στην πιο δημιουργική φάση μας, για πολλούς και υπέροχους λόγους και αυτό μας δίνει φτερά να πετάμε.
Το όνομα το βρήκε η «αγαπούλα», ο «ηλιάτορας» το επιβεβαίωσε και ο Μπάμπης ο Dude, άρχισε να δημιουργεί. Και οι εντάσεις μαζί του ουκ ολίγες, γιατί είτε εγώ δεν μεταφέρω σωστά τις «απαιτήσεις» μου, είτε γιατί προσπαθεί να με φέρει μάταια στον «ίσιο» δρόμο αλλά που εγώ…
Τελικά βγήκαμε στον αέρα του internet, σε μια ημέρα με πραγματικά δύσκολη επικαιρότητα. Από τότε όμως όλοι βάζουν το «κάτιτις» τους δημοσιογραφικά, για να προχωρήσουμε. Όλοι έχουν προσφέρει τέσσερις μήνες τώρα ωραία πράγματα, ιδέες, εικόνες, λόγια. Και εγώ δεν ξέρω πραγματικά πώς να τους ευχαριστήσω για αυτό που έχουμε πετύχει, σε μια σχέση ελεύθερη… από εκείνες που σε «φτιάχνουν» και πολλές φορές σε «καψουρεύουν».
Και αφήνω τα δικά μας, τα οικογενειακά μας και έρχομαι στην άλλη την υπέροχη σχέση. Αυτή του Ηλεία Live με εσάς τους αναγνώστες, επισκέπτες, φίλους, υποστηρικτές μας.
Εσάς που πατήσατε το «κλικ» και ήρθατε μαζί μας, εσάς που σηκώσατε το τηλέφωνο και είπατε «τρέξτε», εσάς που καθίσατε και γράψατε πέντε κουβέντες και τις στείλατε, εσάς που «φορτώσατε» και στείλατε φωτογραφίες και βίντεο. Εσάς που από χώρες μακρινές «ενωθήκατε» μέσα από εμάς με την «πατρίδα». Εσάς που μας εμπιστεύεστε για την προβολή σας…
Ένα ευχαριστώ σας όλους εσάς, δεν φτάνει, δεν αρκεί. Γιατί χωρίς να ξέρετε πάντα, πρόσωπα και πράγματα, δείξατε εμπιστοσύνη. Μια εμπιστοσύνη σπάνια, που φυλάμε σαν τα μάτια μας και δεν θέλουμε να προδώσουμε.
Για αριθμούς δεν θα μιλήσουμε, εύκολα μπορείτε να δείτε «τι ψάρια πιάνουμε»… και εμείς από αυτό είμαστε ευχαριστημένοι και με το παραπάνω. Όμως ο στόχος μας είναι πιο ψηλά… μαζί σας
Υ.Γ. Τα άσχημα της πορείας αυτής, του πρώτου τετραμήνου τα αφήνουμε στην άκρη, γιατί είναι ανάξια λόγου, όπως «λίγοι» είναι και αυτοί που τα προκάλεσαν.
«Ζωντανός… στην Ηλεία»
