Του Αθανάσιου Κατσίμπελη*
Η παθιασμένη εμμονή των σοσιαλιστών του ΠΑΣΟΚ για την εξουσία οδήγησε το 2009 τους Έλληνες να επιλέξουν και να φέρουν στο τιμόνι της χώρας τον Γεώργιο Παπανδρέου, γόνο μιας εκ των οικογενειών που κυβέρνησαν για γενιές την Ελλάδα. Οι Έλληνες μετάνιωσαν πικρά την επιλογή του 2009 και την επόμενη εβδομάδα, στις 25 Ιανουαρίου 2015, καλούνται να επιλέξουν ξανά. Είναι έτοιμοι από καιρό να φέρουν στην εξουσία ένα αριστερό κόμμα στο οποίο στράφηκαν εξαιτίας της καταστροφικής για τη μεσαία τάξη πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.Ένα κόμμα, σαν το ΣΥΡΙΖΑ της “πεφωτισμένης αριστεράς”, που πάλευε να μπει στη Βουλή, αναγεννήθηκε, υιοθετώντας αντιμνημονιακή και αντιγερμανική ρητορική.
Μέσα από το Μνημόνιο, που φόρτωσε στην πλάτη των ελλήνων ο σοσιαλιστής Παπανδρέου, αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ τη μόνη διέξοδο για εκατομμύρια φτωχοποιημένους Έλληνες. Τον ΣΥΡΙΖΑ τον γιγάντωσαν οι μνημονιακές πολιτικές. Τον φέρνει στην εξουσία όχι μόνο ο λαός αλλά ο κάθε ένας από τους βουλευτές που ψήφισαν τους άδικους νόμους των Μνημονίων. Πολλοί θα βιώσουν ξανά την επόμενη εβδομάδα την έκπληξη που ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του Γιώργου Σουφλιά, όταν παρέδιδε στην κα.Μπιρμπίλη, με το τσαντάκι στην πλάτη και τα σπορτέξ, το ΥΠΕΧΩΔΕ. Στους εαυτούς τους όμως θα πρέπει να αναζητήσουν τις ευθύνες και όχι στο λαό.
«Όταν», έλεγε ο Βύρωνας Πολύδωρας πριν τις Ευρωεκλογές, «ένας λαός υποφέρει και είναι στα όρια του και η κυβέρνηση και οι κυβερνώντες στην Ελλάδα κάνουν τα χατίρια εκείνων οι οποίοι έφτιαξαν το σχέδιο εξόντωσης της εθνικής οικονομίας και του ελληνικού λαού, είναι σαν να πεθαίνει το παιδί σου από την πείνα και το κλάμα και να λες εσύ σε κάποιο αφέντη, "είναι πολύ καλά", είναι στρατηγικό λάθος». Αλλά δεν άκουσαν τη ανεξάρτητη φωνή του συμπατριώτη μας μεγάλου Ηλείου πολιτικού. Συνέχισαν την πολιτική ήττας.
Είναι γεγονός πως οι περισσότεροι που θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ την ερχόμενη Κυριακή δεν συμφωνούν με την ιδεολογία του κόμματος αυτού, πολλές φορές ούτε καν τη γνωρίζουν, αλλά θεωρούν την επιλογή του συνομίληκού μου, Αλέξη Τσίπρα ως Πρωθυπουργού της χώρας μονόδρομο και μια τελευταία ελπίδα Σωτηρίας για τη χώρα. Όλοι γνωρίζουμε πως, ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται.
Την ίδια ελπίδα εξάλλου είχαν οι κεντροδεξιοί το 2009 όταν 800.000 ψηφοφόροι συμμετείχαν στη διαδικασία εκλογής του Προέδρου της Νέας Δημοκρτίας και επέλεγαν στην ηγεσία της τον Αντώνη Σαμαρά, καθιστώντας τότε τη Νέα Δημοκρατία το μεγαλύτερο λαϊκό κόμμα της χώρας.
Η προγιαγιά του Πηνελόπη Δέλτα είχε αυτοκτονήσει όταν είδε τους Γερμανούς να καταλαμβάνουν την Αθήνα. Ο ίδιος είχε αυτοκτονήσει πολιτικά όταν είδε να ξεπουλιέται η πατρίδα και η δημόσια περιουσία. Τότε κάποιοι «τρελαμένοι» σε όλη την Ελλάδα στάθηκαν μαζί του απέναντι στο Σύστημα. Τότε έκανε τον Εθνικό μας Ποιητή Οδυσσέα Ελύτη να μιλήσει για πρώτη φορά πολιτικά και μίλησε μόνο για αυτόν. Στη συνέχεια το Σύστημα τον νίκησε.
Το 2009 ο Αντώνης Σαμαράς έδωσε την πολιτική μάχη του μέσα από το Σύστημα. Ξέχασε όμως την εντολή που έλαβε και έγινε ο ίδιος ένας ακόμα διαχειριστής του Συστήματος και μέρος του προβλήματος. Δεν κατάφερε να αλλάξει αυτό το σάπιο Πολιτικό Σύστημα. Δέχτηκε στην κοινοβουλευτική του ομάδα τους ανθρώπους του συστήματος και όχι τους ταπεινούς που τον στήριξαν. Κι αυτοί τον εγκατέλειψαν την κρίσιμη στιγμή. Δεν έκανε όλους τους πολίτες συμμέτοχους στη διακυβέρνηση της χώρας. Δεν τήρησε τη σθεναρή του στάση κατά την οποία δεν ήταν ποτέ δυνατόν ο δισέγγονος της Πηνελόπης Δέλτα να υπογράφει Μνημόνια. Συγκυβέρνησε με συνοδοιπόρους αυτούς που εκπροσωπούσαν τους λόγους που οδήγησαν τη χώρα σε αυτή την παρακμή που δεν ήταν μόνο οικονομική αλλά ήταν κυρίως ηθική.
Η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία της χώρας εμπεριέχει σημαντικό ρίσκο το οποίο όμως φαίνεται πως οι Έλληνες είναι διατεθειμένοι να λάβουν. “Τι χειρότερο μπορούμε να πάθουμε;” λένε πολλοί από τους ψηφοφόρους. ”Θα ψηφίσουμε τις ελπίδες και όχι τους φόβους μας” και δεν έχουν άδικο. Γιατί ο φόβος και το πείραμα κάποια στιγμή ξυπνάει και το πειραματόζωο, το οποίο αντιδρά. Κανένας βέβαια δεν γνωρίζει την εξέλιξη κι αν μας περιμένει η άβυσσος. Γιατί όταν τα νερά είναι θολά κανένας δεν γνωρίζει εκ των προτέρων τις παγίδες.
Πολλά τα ερωτήματα για τον επερχόμενο βηματισμό της χώρας σε μια εβδομάδα. Ποια θα είναι άραγε η νέα κυβέρνηση; Θα καταφέρει ο Αλέξης Τσίπρας να έχει μια αυτοδύναμη κυβέρνηση; Θα πραγματώσει την υπόσχεσή του να συγκροτήσει μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση με στελέχη των Ανεξαρτήτων Ελλήνων και του Πάνου Καμμένου καταπνίγοντας ταμπού της αριστεράς; Θα οδηγηθεί ο Αλέξης Τσίπρας σε μια κυβέρνηση με σοσιαλιστές (Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ, ΓΑΠ, ΔΗΜΑΡ) που θα τον έχουν όμηρο, όπως είχε ο Βενιζέλος τον Σαμαρά;
Η αριστερά θα αφήσει τις συλλογικότητες και τις ατέρμονες συζητήσεις δείχνοντας ανοχή σε μια κυβέρνηση που οφείλει να λάβει αποφάσεις;
Πώς θα διαχειριστεί άραγε η νέα κυβέρνηση τη διαπραγμάτευση με τους ευρωπαίους εταίρους; Θα δεχτεί να βάλει νερό στο κρασί της η Ευρωπαίκή Ένωση ή θα υποκύψει στον εκβιασμό η κυβέρνηση Τσίπρα ώστε να κάνει κωλοτούμπα και ουσιαστικά να συνεχίσει τις μνημονιακές πολιτικές;
Όλα τα ερωτήματα θα απαντηθούν πολύ σύντομα. Την επόμενη Κυριακή οι έλληνες θα αποφασίσουν όχι μόνο για τον νέο Πρωθυπουργό της χώρας που είναι εξαιρετικά πιθανό να έχει γεννηθεί το 1974 αλλά και για τον νέο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας που πρέπει να είναι κάποιος που θα συμβολίζει και θα εγγυάται τη νέα Εποχή και την ομοψυχία των Ελλήνων._
*Δάσκαλος-Μ.Ed., Νομικός
