μέσα του «κατοικούν» τα όνειρά μας, η ευτυχία μας, η ζωή μας όλη.
Μα, όταν απομακρυνθεί, τελειώσει η σχέση που έχουμε μαζί του, απομακρύνονται μαζί και όλα όσα περικλείει (αυτός ο άνθρωπος-«πλαίσιο»).
Πιστεύω ότι πρέπει να προσέχουμε, να μη συμβαίνει αυτό, γιατί κανένας άνθρωπος δεν έχει τα προσόντα να γίνει ένα τέτοιο «πλαίσιο», για τα όνειρα, την ευτυχία και την ζωή κανενός.
Πολλοί αξίζουν να τους αγαπήσουμε και να τους αφοσιωθούμε αλλά πρέπει να τους βλέπουμε σαν αυτό που είναι:
Άνθρωποι, που ζουν και υπάρχουν, ΟΧΙ ΜΟΝΟ για να περικλείουν τα όνειρά και την ευτυχία μας αλλά σαν προσωπικότητες που έχουν μια ποικιλία από ενδιαφέροντα στη ζωή τους και ο προορισμός τους δεν ταυτίζεται αποκλειστικά με τη δική μας ικανοποίηση...
Καθώς ένας άνθρωπος κινείται ανεξάρτητα και ελεύθερα, σε μια κίνηση απολύτως «χαοτική», επηρεαζόμενος από χιλιάδες παράγοντες, μικρούς και μεγάλους, σημαντικούς και «ασήμαντους», κάποτε παίρνει μια κατεύθυνση που τον οδηγεί μακριά μας.
Όταν δεν τον βλέπουμε σαν «πλαίσιο» (ή φωλιά μας ή δεκανίκι ή σωσίβιο…), αλλά σαν άνθρωπο αυτόνομο, έχουμε τη δυνατότητα να διατηρήσουμε και τα όνειρά μας και την ευτυχία μας, αλλά και τη ζωή μας έτσι όπως τη θέλουμε.
Έτσι, αναγνωρίζουμε και στον εαυτό μας το δικαίωμα που διεκδίκησε και κέρδισε ο άλλος:
το δικαίωμα να αυτοπροσδιοριζόμαστε στο χώρο και στο χρόνο, με ολοκληρωμένο το «είναι» μας, άθικτο και καλά οργανωμένο για να συνεχίσει την ανεξάρτητη πορεία του.
Είναι δίκαιο να κρατάμε τον εαυτό μας συγκροτημένο, είτε τον έχουμε εντάξει σε μια σχέση είτε όχι.
Γιατί κάθε σχέση αποτελείται από 3 «πρόσωπα». Δύο ανθρώπους και μια τρίτη διάσταση, που είναι το «μαζί». Σε μια υγιή σχέση πρέπει διαρκώς να συνυπάρχουν το «εγώ», ο «άλλος» και το «μαζί».
Βέβαια, τα συναισθήματα όταν είναι δυνατά, μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε άνετα «να διαλυθούμε μέσα στη σχέση», «να αφομοιωθούμε από αυτή», χάνοντας αυτό που είμαστε χωρίς τη σχέση και πριν από τη σχέση.
Αν αφήσουμε να συμβεί αυτό, κάποια στιγμή, όταν η σχέση πάψει να υπάρχει, διαπιστώνουμε ότι ο άλλος φεύγοντας παίρνει μαζί του και το «μαζί» και όλα τα κομμάτια μας που είχαμε «διαλύσει» μέσα σ' αυτό...
Δύσκολο μετά να ξανασυγκροτηθείς, να μαζέψεις το παζλ που σκόρπισε, να συναρμολογήσεις πάλι την ψυχή σου, να βρεις ξανά τα χιλιάδες πραγματάκια που είχες καταθέσει στη σχέση και τώρα χάθηκαν μαζί της...
Πολλές φορές, βέβαια, αξίζει να χανόμαστε μέσα στον άλλον και μέσα στο «μαζί» και είναι όμορφο και συναρπαστικό όταν συμβαίνει.
Ναι, αλλά πρέπει να συμβαίνει ΜΟΝΟ σε κάποια επεισόδια της ιστορίας, όχι σε όλη την ιστορία!
Στη διάρκειά της, πρέπει να φροντίζουμε παράλληλα να υπάρχει και η δική μας ακεραιότητα, η αυτόνομη αναπνοή μας, η δυνατότητα της αυτοδιάθεσης μας, γιατί αυτά είναι βασικές προϋποθέσεις για να μη σκορπίσουμε καθώς γκρεμιζόμαστε σ’ ένα χωρισμό…
Θα γκρεμιστούμε, θα τραυματιστούμε, θα ματώσουμε, αλλά θα σηκωθούμε πάλι, θα δέσουμε τις πληγές μας και θα προχωρήσουμε!...
Έστω και τώρα λοιπόν, αν αγαπάς τον εαυτό σου, οφείλεις να ενδιαφερθείς για την εξαρχής ολοκλήρωσή σου. Πες το ανασυγκρότηση, το ίδιο είναι. Απεξάρτηση, είναι μια ακόμα ενδιαφέρουσα έννοια.
Γιατί είναι πολύ σημαντικό να οργανώσεις πάλι το προσωπικό σου σύστημα, να ανασυντάξεις τις προτεραιότητές σου, να βρεις ξανά τον αυτοσεβασμό και την αυτοεκτίμησή σου και τότε, άφησε να αναπτυχθούν τα συναισθήματά σου, φρέσκα και καθαρά...
Και τις μέρες αυτές μπορείς ν’ αρχίσεις! Μην «χάνεσαι» στο γκρίζο. Σε λίγο έρχονται οι αλκυονίδες ημέρες κι όπου να ναι οι μυγδαλιές θ’ ανθίσουν κι’ εφέτος…
(Αγαπητή G, το κείμενο αυτό το έγραψα για σένα αλλά στην πραγματικότητα μπορεί να το έγραψα για να το διαβάσω εγώ)
