οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης. Αδιέξοδα και απελπισία παντού . Το φάσμα της ύφεσης, της ανεργίας και της φτώχειας πνίγει τη χώρα, ο κοινωνικός ιστός έχει ήδη διαρραγεί, η δημοκρατία τραυματισμένη και αμήχανη , το κυρίαρχο πελατειακό πολιτικό σύστημα σε κατάρρευση.
Ένα οργισμένο και τυφλό έλλειμμα εμπιστοσύνης έχει εγκατασταθεί στη δημόσια ζωή. Θεσμοί, αυτονόητες αρχές και κανόνες που συνέθεταν μέχρι σήμερα το δημόσιο χώρο αμφισβητούνται και προπηλακίζονται.
Μέσα από την εξόφθαλμη ανικανότητα της πολιτικής ,των κομμάτων και του κράτους ,του πολιτικού συστήματος εν τέλει, να διαχειριστούν τη κρίση, αποκαλύπτεται στους πολίτες η γυμνή αλήθεια: Το πολιτικό σύστημα δεν υπήρξε και δεν πολιτεύτηκε χάριν του δημοσίου συμφέροντος, αλλά χάριν του ιδίου συμφέροντος, κοντολογίς χάριν της συντήρησης και της αναπαραγωγής του, ανεξάρτητα από το δημόσιο συμφέρον.
Παράλληλα η κρίση αποκαλύπτει και την ευθύνη των πολιτών ,ως συναυτουργών στο δράμα σε ρόλο δεύτερο, αφού χωρίς την δική τους συμμετοχή, το σύστημα δεν θα μπορούσε να διατηρηθεί και να αναπαράγεται ερήμην του δημοσίου συμφέροντος.
Σε περιόδους έντονων και συστημικών κρίσεων οι κοινωνίες ξυπνούν από το λήθαργο και συνειδητοποιούν τα λάθη και τις αλλαγές που έπρεπε να είχαν γίνει. Έτσι ,εκτός από τη σκοτεινή πλευρά των δυσκολιών και των στερήσεων εμφανίζεται και η πλευρά της γνώσης και της συνειδητοποίησης που μπορεί να μετατρέψει την κρίση σε ευκαιρία. Ευκαιρία πολιτική, κοινωνική, οικονομική. Η ιστορία βέβαια διδάσκει ότι τις πιο πολλές φορές την κρίση διαδέχεται νέα ήττα, μιας και η πολιτική σπάνια διδάσκεται από τα λάθη.
Και τώρα τι κάνουμε;
Πάντοτε θεωρούσα ότι υπάρχει ένας δρόμος που δεν κινδυνεύεις να είναι λάθος. Ο δρόμος του καθήκοντος. Ας κάνουμε όλοι τη δουλειά μας στο μετερίζι που ο καθένας μας έχει ταχθεί, με βαθειά την αίσθηση του καθήκοντος απέναντι στη κοινωνία και το συνάνθρωπο, απέναντι στα παιδιά μας. Ας πάρουμε την υπόθεση της αντιμετώπισης των συνεπειών της κρίσης και στη συνέχεια της ανάπτυξης, στα χέρια μας, στο μέτρο που μας αναλογεί.
Μέσα σε συνθήκες οικονομικής καταστροφής και απαξίωσης του πολιτικού συστήματος , σε συνθήκες δάρρηξης της κοινωνικής συνοχής, οι δήμοι μπορεί και πρέπει να αποτελέσουν το καταφύγιο των πολιτών. Να δημιουργήσουμε παντού ,σε όλους τους τομείς που το κράτος αδυνατεί και απουσιάζει, δίκτυα και δομές κοινωνικής προστασίας και κοινωνικής οικονομίας.
Να κερδίσουμε ξανά τη χαμένη τιμή της δημόσιας ζωής , να αποκαταστήσουμε τη διαρρηγμένη σχέση ανάμεσα στους πολίτες και την πολιτική ,μια άλλη πολιτική ,αυτή της ανιδιοτέλειας και της προσφοράς , της χρησιμότητας και της αποτελεσματικότητας.
Ο δήμος πρέπει και μπορεί να γίνει ο οργανωτής της κοινωνίας, να εμπνέυσει και να δώσει ελπίδα στους πολίτες, ότι μπορούν να ξανακοιτάξουν με αισιοδοξία το μέλλον.
Το κοινωνικό παντοπωλείο και το κοινωνικό αναταλλακτήριο, το γραφείο διαμεσολάβησης στην απασχόληση και την ανταλλαγή, η ενεργοποίηση και συμμετοχή των πολιτών στο περιβάλλον, την ανακύκλωση και την καθαριότητα, οι δράσεις στην κοινωνική οικονομία και άλλα πολλά δεν αποτελούν μορφές παραδοσιακής φιλανθρωπίας αλλά περιεχόμενο μιας νέας πολιτικής, ουσιαστικής , χρήσιμης και αποτελεσματικής. Ας κάνουμε την πολιτική εθελοντισμό και τον εθελοντισμό πολιτική.
Ας δούμε το άνυδρο τοπίο που φωτίζεται από την αυγή του καινούργιου χρόνου με αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία. Είμαστε από καλή γενιά , μπορούμε να τα καταφέρουμε κι αυτή τη φορά. Εμείς δημιουργούμε το μέλλον.
