διακοπών μου, εδώ και πολλά χρόνια από τότε που η ορμή της νιότης και η διαρκής αναζήτηση με ώθησαν να ανοίξω γι άλλους ορίζοντες τα φτερά μου, ζω κάθε καλοκαίρι το ίδιο σκηνικό.
Το μικρό λιμάνι με την ατέλειωτη ομορφιά πλησιάζει γλυκά - γλυκά όταν φτάνω και μου δημιουργεί ένα συναίσθημα πληρότητας γιατί εν προκειμένω το φτάσιμο είναι ο προορισμός και όχι το ταξίδι και αντιστοίχως απομακρύνεται με την αναχώρηση και γίνεται μια στάλα που με καταδιώκει για καιρό και ευθύς αμέσως με πλημμυρίζει η νοσταλγία.
Όλα μου τα βαθύτερα συναισθήματα, η χαρά που εναλλάσσεται με τη θλίψη, η προσδοκία και ότι άλλο βρίσκεται κρυμμένο εντός μου και ζητά απελευθέρωση, ζουν και πεθαίνουν σε κείνο το μικρό γραφικό λιμάνι. Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα, μοιάζουν με μυρμήγκια οι ανθρώποι – όπως σιγοτραγουδούσε ο Χατζής- κι εγώ εκεί στο κατάστρωμα του πλοίου καρτερώ να εισπράξω κάθε φορά εκείνο που απλόχερα μου δίνει η δική μου Ιθάκη.
Την Κυριακή το πρωί, λίγο πριν την ανατολή του ήλιου κι ενώ το θαλασσινό αεράκι και η αλμύρα ανέμιζαν τα μαλλιά μου στο πρώτο κατάστρωμα, το πούσι που είχε εγκατασταθεί στο νησί από τη νύχτα έκανε το τοπίο να μοιάζει ονειρικό σαν ταινία του Αντονιόνι. Έπινα γουλιά – γουλιά τον καφέ μου κι απολάμβανα το ταξίδι, γιατί επέστρεφα γεμάτη.
Είναι εκείνο το αίσθημα πληρότητας που καμιά φορά νοιώθουμε όταν δίνουμε και παίρνουμε χωρίς τσιγγουνιές και που όταν επιχειρούμε να μιλήσουμε γι αυτό φοβόμαστε ότι οι λέξεις θα κλέψουν τη μαγεία των συναισθημάτων. Γι αυτό και αρκούμαστε στο να νοιώθουμε και λιγότερο στο να περιγράφουμε.
Όταν η απουσία γίνεται παρουσία επαναλαμβάνοντας τις ίδιες διαδρομές, το ταξίδι μπορεί να διαρκέσει καιρό. Ίσως αυτός να είναι ο στόχος. Το’ χω μάθει πια αυτό και αρκούμαι στο να το ζω χωρίς να μετράω. Μέρες, ώρες, στιγμές…
Και κάθε καλοκαίρι - αν και το ταξίδι είναι πάντα το ίδιο- είναι διαφορετικό. Σαν το καλό κρασί που όσο παλιώνει γίνεται καλύτερο. Γιατί τώρα πια ξέρω τι ζητάω από τούτο το νησί που στα 18 ήθελα τόσο λυσσαλέα να εγκαταλείψω. Δεν είναι ο τόπος, δεν είναι ο χώρος που σε προσδιορίζουν. Όταν ωριμάσεις το καταλαβαίνεις. Είναι απαραίτητο όμως να κάνεις τη διαδρομή που επιθυμεί η ψυχή σου για να μπορέσεις να εκτιμήσεις τι είχες. Γιατί όπου κι αν πας, ακόμα και στην άκρη του κόσμου, ο εαυτός σου θα κυνηγά. Κι αλλοίμονο αν δεν έχεις καταφέρει να τον αγαπήσεις…
