Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν δίπλα τους ανόητους για να μοιάζουν οι ίδιοι διάνοιες. Θέλουν τους χειρότερους για να μοιάζουν οι ίδιοι κορυφές.
Υπάρχουν άλλοι που θέλουν να συναναστρέφονται τους καλύτερους για να καλυτερεύουν και οι ίδιοι. Ομολογώ πως αυτή είναι η περίπτωσή μου.
Αν μου δοθεί η ευκαιρία να πιω έναν καφέ με τον καλύτερο από μένα, δεν θα τη χάσω. Θα ακούσω με προσοχή αυτά που λέει και θα νιώσω ευτυχής που τον συνάντησα. Αν μάλιστα η τύχη τα φέρει και γίνουμε φίλοι, ακόμη καλύτερα.
Στους φίλους μου συχνά-πυκνά λέω πως δεν θα με πείραζε να ήμουν δούλος, αν ήταν να σερβίρω τον Σωκράτη ή τον Επίκουρο, αλλά με έναν όρο: να με άφηναν να ακούω τι συζητούν. Θα έπιανα μια γωνιά και δεν θα έχανα λέξη.
Το περίεργο είναι πως υπάρχουν άνθρωποι που χρωστάνε σπίτι, αυτοκίνητο, πιστωτικές κάρτες και νομίζουν πως είναι ελεύθεροι, οικτίροντας παράλληλα τους αρχαίους Αθηναίους επειδή είχαν δούλους. Βέβαια αν τους ρωτήσεις γιατί το φεγγάρι δεν πέφτει πάνω στη Γη, όχι μόνο δεν ξέρουν την απάντηση αλλά το άσχημο είναι που δεν θέλουν να μάθουν.
Θεωρώ τρομερή ηλιθιότητα να φέρνεις στα δικά σου μικρά μέτρα ό,τι σε ξεπερνάει. Το γεγονός πως δεν έχω τα κότσια του Τσε, δεν σημαίνει πως θα τον κάνω μινιατούρα για να μοιάζω εγώ σπουδαίος. Θα προσπαθώ όσο μπορώ να βελτιώσω τον εαυτό μου.
Νομίζω πως έχουμε μεγάλο πρόβλημα να παραδεχτούμε πως κάποιος είναι καλύτερος από εμάς. Δεν λέω απαραίτητα καλύτερος στο επάγγελμά του – έστω καλύτερος άνθρωπος, πιο καλόψυχος, πιο σοφός, πιο τίμιος, πιο γενναίος. (Αν πεθάνει βέβαια, τον ανακηρύσσουμε Άγιο...)
Μάλλον ήμουν τυχερός στη ζωή μου κι έχω γνωρίσει ανθρώπους που θαύμασα και θαυμάζω και θέλω να τους μοιάσω. Δεν ξέρω αν τα καταφέρνω, αλλά προσπαθώ. Δεν είναι πως τους έχω σαν είδωλα. Απλά έχω «ζηλέψει» τον τρόπο τους. Σκέφτομαι κάποιες φορές τι θα έκαναν, αν ήταν στη θέση μου.
Μπορεί να μην είμαι τόσο καλός όσο αυτοί, αλλά η επιθυμία μου να γίνω σαν κι αυτούς είναι δυνατή και νικάει μερικές φορές, χαρίζοντάς μου όμορφες στιγμές. Τον φθόνο δεν μπορώ να τον επιτρέψω στον εαυτό μου. Τον βρίσκω φθηνό. Φθηνός φθόνος. Δηλητήριο για την ψυχή.
Διαβάζω ένα καταπληκτικό βιβλίο αυτές τις μέρες («Ο άγνωστος Τόμας Μπέρνχαρντ»,εκδόσεις «Νάρκισσος»). Διαβάζοντάς το, καταλαβαίνω πως θέλω να του μοιάσω. Ο ίδιος βέβαια λέει: «Δεν είχα ποτέ ένα πρότυπο και ποτέ δεν ήθελα να έχω.
Ήθελα πάντα να είμαι μόνο ο εαυτός μου και έγραψα μόνο όσα σκέφτηκα ο ίδιος».
Παρακάτω όμως συναντιόμαστε λίγο: «Παρέμεινα πάντοτε ταραχοποιός, σε κάθε μου ανάσα, μέσα σε κάθε γραμμή που έγραψα. Η ζωή μου ολόκληρη ως ύπαρξη δεν είναι τίποτε άλλο από σταθερή βούληση να ενοχλώ και να ερεθίζω». Αυτό θα προσπαθήσω να κρατήσω απ’ αυτόν.
Πιο κάτω γράφει : «Εγώ ποτέ μου δεν έδωσα σημασία στην κοινή γνώμη, γιατί πάντοτε ασχολιόμουν μέχρι εξαντλήσεως με τη δική μου γνώμη, κι έτσι δεν είχα καιρό για τις γνώμες των άλλων, που ποτέ δεν έλαβα υπόψη ούτε πρόκειται να λάβω υπόψη στο μέλλον».
Τον Τόμας Μπέρνχαρντ, τον συνάντησα σε ένα βιβλίο. Θα ήθελα να τον συναντούσα και στη ζωή μου. Δυστυχώς δεν ζει πια. Αν ζούσε σήμερα, ίσως να έγραφε κι αυτός «άλλα λόγια»…Γιατί όχι; Μέχρι τη γλώσσα του θα μάθαινα για να μπορώ να τον διαβάσω.
Ο καλύτερος από εμάς άνθρωπος δεν είναι απειλή – είναι δώρο.
