τραγουδάνε ακόμα" ανέβασαν θέατρο. Στον Απόλλωνα παίζεται από την θεατρική ομάδα "Δούρειος Ίππος", "ο κήπος με τις κερασιές" ή αλλιώς "Βυσσινόκηπος" του Τσέχωφ. Έργο βαθύ, με έντονους συμβολισμούς και διαχρονικά συσχετιζόμενο με κρίσεις και ανατροπές των κοινωνικών και πολιτικών status.
Δεν ξέρω εάν η επιλογή από την ομάδα του έργου είχε το προαναφερόμενο σκεπτικό, αλλά το έργο "διδάσκει" αυτό που σήμερα ζούμε και πολύ περισσότερο θα ζήσουμε αύριο.
Η ανάγκη προσαρμογής στους καιρούς και τις καταστάσεις είναι, λέει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, δείγμα ευφυΐας, ορισμός βέβαια που αμφισβητείται από πολλούς.
Η οικογένεια στο έργο, με επικεφαλής την μάνα (Λιούμποφ) ερωτοχτυπημένη, με παιδί χαμένο, με λογικά χαμένα και μια σειρά άλλα δεινά, αρνείται να δει την πλήρη πτώχευση και εξαθλίωση που είναι προ των πυλών κάτι που την οδηγεί στην άρνηση των προτάσεων που της γίνονται για την διάσωση της οικογενειακής περιουσίας και αξιοπρέπειας με τις δυνατόν μικρότερες απώλειες.
Αποτέλεσμα αυτής της διανοητικής μυωπίας η οποία οφείλεται σε συναισθηματική ομίχλη των ηρώων ,είναι να χαθούν όλα στο τέλος. Μήπως και σαν χώρα δεν περνάμε μια τέτοια κατάσταση σήμερα;
Οι διάλογοι πάνω στην σκηνή θυμίζουν διαλόγους της κεντρικής πολιτικής σκηνής του σήμερα. Ο δουλοπάροικος (Λοπάχιν) εξελίσσεται ραγδαία σε μικροαστό με πολύ μετρητό που τα αγοράζει όλα, όπως η Κίνα θα αγοράσει σε λίγο την Ευρώπη και την Αμερική, εάν δεν προλάβουμε να βάλουμε φρένο.
Το παλιό όταν αντιστέκεται καταστρέφεται, όταν ενσωματώνεται στο νέο εκσυγχρονίζεται. Η ελληνική οικονομία δεν εκσυγχρονίστηκε και έτσι συντηρήθηκε με δανεικά με αποτέλεσμα να υποθηκεύεται σήμερα το σύνολό της στους δανειστές της, όπως και η οικογένεια του έργου , ιδιοκτήτρια του Βυσσινόκηπου, την ώρα που έβγαινε η περιουσία της σε πλειστηριασμό διοργάνωνε χορούς στο σπίτι.
Στον Απόλλωνα ανεβαίνει μια καλή παράσταση, η σημασία δε της προσπάθειας αυτής των συμπολιτών μας διευρύνεται λόγω των καταθλιπτικών συνθηκών που επικρατούν στην πόλη. Η σκηνοθεσία ακολουθεί μια λιτή γραμμή κίνησης, αφήνοντας μόνο το φυσικό χρώμα των ηθοποιών να διαγράψει τους χαρακτήρες. Αυτό είναι ταυτόχρονα μια δυνατότητα και αδυναμία της παράστασης.
Έτσι έχουμε μια τρυφερή εικόνα υποκριτικής από όλους τους ηθοποιούς, που δίνει μία επιεική προσέγγιση του θεατρικού έργου και των πρωταγωνιστών του. Συνήθως όλες οι παλιότερες σκηνοθετικές απόψεις για το έργο , ήσαν επιθετικές στο τονισμό των εμμονών των μελών της Οικογένειας και αυτό έβγαζε ανισοκατανομές ύφους και τόνου κάτι που αυτή η παράσταση απέφυγε. Τα "παιδια που τραγουδανε ακομη" σας περιμενουν και πρέπει να πάτε
Αργύρης Σαλπέας [email protected]
