να σχολιάσεις. Αλλιώς τα είχα λοιπόν στο μυαλό μου να τα γράψω και άλλα τώρα βασανίζω στις σκέψεις μου για να αποτυπώσω σε ένα άρθρο.
Για τι πράγμα να πρωτογράψεις, που όλα τα βλέπεις και σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Να ξεχωρίσεις και να σταθείς στα της Ελλάδας, που πάνε από το κακό στο χειρότερο και νοιώθουμε όλοι πλέον τη φτώχια να μας σαρώνει; Να πεις για τα τοπικά χαΐρια μας, που τελικά δεν θα διορθωθούμε ποτέ;
Τι να γράψεις; Για μια ζωή μισή, που ολοκληρώνεται με φόρους και χαράτσια; Μια ζωή που δεν επιδιώξαμε ποτέ και άλλοι έφτιαξαν για εμάς; Για ένα τόπο που δεν έχει τίποτα ολοκληρωμένο; Με μισό τελωνείο, μισό μουσείο, μισό τρένο, μισούς δρόμους, μισά λιμάνια, αεροδρόμια που μισοφτιάχνονται και αγάλματα καταχεσμένα;
Αλήθεια όταν βγαίναμε μετά το σχολείο, από το ασφαλές περιβάλλον του στην πραγματικότητα, αυτά φανταζόμασταν; Δεν είμαι από τους ανθρώπους που κυνηγώ τα πλούτη, θέλω να έχω την άνεση και την ασφάλεια στο μέτρο του δυνατού, εστιάζω στην αισθητική γύρω μου και δυστυχώς σπάνια κρατάω το στόμα μου κλειστό και λέω αυτά που θέλω, αγνοώντας πολλές φορές τις συνέπειες του τι θα προκαλέσουν.
Τώρα όμως νοιώθω ότι θέλω να σωπάσω, γιατί πολύ απλά δεν έχει ουσία να μιλάω άλλο. Νοιώθω ότι μιλάω σε τοίχο, σε ντουβάρι και όχι ανταπόκριση δεν θα βρω, αλλά ούτε κιχ δεν θα ακούσω. Ή θα πρέπει να υποταχθώ στη μοίρα μου, τη μοίρα που μας έφτιαξαν οι άλλοι, ή να χαράξω μια πορεία μακριά από όλα αυτά…
Γιατί και η επανάσταση που ξέραμε, που αναζητήσαμε, «κούρνιαξε» μέσα στο κρύο του χειμώνα. Ποιος ξέρει μπορεί μόλις ο καιρός ζεστάνει να ξαναβγούν οι άνθρωποι στις πλατείες και τους δρόμους, μα τότε όλα θα έχουν τελειώσει…
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Πρώτη της Ηλείας"
