Προχτές μίλαγα με ένα φίλο που δουλεύει στο Υπουργείο Δικαιοσύνης αλλά για να ζήσει την οικογένεια (επειδή δεν είναι δικαστής κι ούτε «παίρνει» από τους δικηγόρους «γρηγορόσημο»…) τ’ απογεύματα δουλεύει και στον ανεφοδιασμό πετρελαίου των vips, στα ΒουΠου (Βόρεια Προάστια) -όπως τα λέει- και «λιώνει» να μοιράζει πετρέλαιο.
Μου λέει λοιπόν, ότι απλά χτυπάει το κουδούνι, μια οικιακή βοηθός από την Άπω Ανατολή του δείχνει την δεξαμενή, πάει, την γεμίζει, πληρώνεται από την οικιακή βοηθό και φεύγει.
Κι αυτό του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Δεν βάζουν όλοι αυτοί πετρέλαιο σαν κανονικοί άνθρωποι...
Δηλαδή να τους χτυπάς το κουδούνι, να έρχονται πανικόβλητοι, να σε «κόβουν» απ’ την κορυφή μέχρι τα νύχια, (αν είσαι καλός άνθρωπος ή αν θα τους κατακλέψεις), να πηγαίνετε παρεϊτσα στην δεξαμενούλα τους (αφού πρώτα σε κεράσουν καφεδάκι), να μετρήσουν με την «κουρμούτσα» πριν και μετά, να σε κοιτάξουν βαθιά στα μάτια μπας και τελικά τους έκλεψες και δεν πήραν είδηση, να πάτε πάλι σπίτι, να τους πεις την λυπητερή, να μετρήσουν τους μισθουλάκους, να σου τους δώσουν έτσι άδοξα, να σε χαιρετήσουν και μετά να ξαναπάνε στην δεξαμενούλα για να την καμαρώσουν γεμάτη (οι πιο φιλότεχνοι την βγάζουν και φωτογραφία στα πολύ χάι της).
Κι ύστερα τρέχουν στην τηλεόραση, μη και ακούσουν στα δελτία ειδήσεων για κάποιο καινούργιο τρόπο για να σου φάνε λεφτά ή να νοθεύσουν το πετρελαιάκι σου. Άγχος του κερατά δηλαδή…
Υπάρχουν άνθρωποι…αλλιώς…
Κάθομαι λοιπόν και σκέφτομαι όλα αυτά που κάνουν κάποιοι άνθρωποι… «οι αλλιώς». Πόση διαφορά έχει άνθρωπος με άνθρωπο: όταν ο πρώτος άνθρωπος έχει ειδοποίηση ότι θα του κάνουν κατάσχεση στο σπίτι για πεντακόσια ψωροευρώ που δεν τα ‘χει…
…και όταν ο δεύτερος άνθρωπος δεν έχει δει ποτέ στη ζωή του, πώς είναι ένα κομμένο τηλέφωνο (όχι βρε δεύτερε άνθρωπε, δεν τρέχουν αίματα από το κομμένο τηλέφωνο…).
Και πολύ θα ήθελα να βάλω σ’ αυτούς τους «δεύτερους» μερικές τρικλοποδιές για να δω πώς θ’ αντιδράσουν. (Το αναρχικό μου, που λέγαμε…)
Να έβαζα λέει, μια πρόκα στην ρόδα της λιμουζίνας ενός vip και να τον ανάγκαζα να κατέβει κάτω μέσα στην μέση ενός δρόμου, απ’ αυτούς με τις λακκούβες, και μετά να έκανα τον τηλεφωνητή και να του έλεγα: «συγνώμη αλλά δεν μπορούμε να σας στείλουμε ταξί, είναι όλα κατειλλημένα… όβερ».
Χα! Και να έμενε εκεί ο vip ή να έπρεπε να περπατήσει, να βρέχει, να φάει λάσπη από τον άγνωστο γιοταχί, που γκαζώνει στις λακκούβες. Μια προκούλα τι θα του ‘κανε!
Η πάλι να έκανα, λέει, την στριμμένη, υπάλληλο εκεί στην ΔΕΗ (Παρασκευή μεσημέρι στις 3) και να του ‘κοβα το ρεύμα για τρεις ολόκληρες μέρες, που ξέχασε να το πληρώσει, γιατί…«… έτσι είναι τα πράγματα –λυπάμαι δεν μπορώ να κάνω τίποτα».
Και στο καπάκι να έκανα τον ψηλομύτη υπάλληλο του Aldemar, που θα έριχνε τα μούτρα του να πάει, μέχρι να φωταγωγηθεί η βιλάρα και να του έλεγα ότι «excuse me sir, there are no vacancies» και να αναγκαζόταν να πάει να μείνει σ’ ένα βρωμοξενοδοχείο. Και να μην μπορούσε να κοιμηθεί γιατί οι κατσαρίδες θα του γαργάλαγαν τα πόδια και γιατί το μπάνιο δεν θα είχε πιγκάλ!!! (Το πιγκάλ είναι αυτό που εμείς οι κανονικοί άνθρωποι ξέρουμε ως σκατοσκουπάκι).
Με πιάνει μερικές φορές το αναρχικό μου αλλά ύστερα μου περνάει, μην ανησυχείτε…προσαρμόζομαι.
Άλλωστε αύριο πρωί πρέπει θα πάω να πληρώσω το πετρέλαιο που μου έφεραν…
