αλληλεγγύης των πολιτισμένων πολιτών του κόσμου. Πράξεις που μόνο και μόνο στο άκουσμα τους, ανατριχιάζεις.
Πόσο μάλλον να ζήσεις το κλίμα να αντικρίσεις το πλήθος… Από την άλλη σκεπτόμουν και προσπαθούσα να κάνω τη σύγκριση. Αυτοί είναι όλοι Έλληνες, εμείς πόσο Έλληνες είμαστε; Πόσο μπορούμε να αντέξουμε να βλέπουμε να μας κλέβουν τη ζωή, να μας οδηγούν στη σκλαβιά, να μας στερούν το μέλλον και να κοιμόμαστε;
Γιατί αυτό συμβαίνει. Σε επίπεδο φιλοσοφικής συζήτησης είμαστε όλοι άριστοι. Μη μας πεις να σηκωθούμε από τον καναπέ. Ένα περίεργο πράγμα. Από τότε που ο Έλληνας εγκατέλειψε το τούρκικο σκληρό ντιβάνι και έβαλε τα οπίσθιά του στο μαλακό ευρωπαϊκό καναπέ, ένα άλλο πράγμα, ένας έρωτας που γεννήθηκε και δεν λέει να κοπάσει.
Πως κάποιοι άλλοι πατριώτες μας ερωτεύτηκαν την «καρέκλα», αυτή ντε την προεδρική, τη διευθυντική, αυτή που συνοδεύεται και από έναν καλό μισθό, έτσι ένα πράγμα.
Πίσω στις αρχικές σκέψεις. Το να λες «είμαι Έλληνας» δεν αρκεί σήμερα, πρέπει να το αποδεικνύεις. Και πρέπει να γίνεται με τον παλιό πατροπαράδοτο τρόπο, αυτόν που μέχρι την τελευταία επανάσταση στη χώρα (του Πολυτεχνείου να υποθέσω…), «πας μη Έλλην, βάρβαρος» θαύμασε…
Τώρα εμείς οι «πολιτισμένοι» Έλληνες θαυμάζουμε τους «απολίτιστους» να διαδηλώνουν για εμάς. Εμάς που μη έχοντας άλλη έννοια σε ρόλο Ηρακλή Πουαρώ ή Σέρλοκ Χολμς, αναζητούσαμε επί μια εβδομάδα τον εκατομμυριούχο για να τον σταυρώσουμε και ξεχνούσαμε πως ψηφιζόταν την ίδια ώρα ο εφαρμοστικός νόμος.
Κατά τα άλλα «We Are All Greeks»…
