Το πρόσφατο τραγικό περιστατικό στην Κομοτηνή όπου άνεργος εισέβαλε με καραμπίνα στον πρώην χώρο δουλειάς του αποτελεί μια ακραία εκδήλωση των κοινωνικών συνεπειών της ανεργίας και ενδεχομένως να προσφέρεται για εύκολους εντυπωσιασμούς από όσους τους επιζητούν, αλλά δεν είναι αυτό που μας ανοίγει την πόρτα η οποία μας οδηγεί στην καρδιά του προβλήματος.
Η περίπτωση αυτή του απολυμένου εργαζόμενου και επιβεβαιώνει όσους υποστηρίζουν πως η ελληνική κοινωνία βράζει και αρκεί ένα αναπάντεχο γεγονός για να προκληθεί ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη καθώς η ψήφιση του νέου μνημονίου, που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει ανατροπές στα εργασιακά, ανοίγει ουσιαστικά την πόρτα στο «φρενοκομείο η Ελλάς».
Και μακάρι να μην επιβεβαιωθώ αλλά όλα συγκλίνουν στο ότι το «πρώτο αίμα» θα χυθεί από έναν πολίτη υπεράνω υποψίας, που κάνει ό,τι μπορεί για να εξασφαλίσει τα απαραίτητα στην οικογένειά του, που πληρώνει φόρους και σέβεται τους νόμους.
Με τη στάση τους τρόικα και κυβερνώντες καλλιεργούν στην ελληνική κοινωνία συνθήκες κοινωνικού κανιβαλισμού και επιταχύνουν τη στιγμή που θα συμβεί το απρόσμενο. Τη στιγμή που θα βρεθεί το όπλο στο χέρι ενός απλού πολίτη και θα αυτοδικήσει εναντίον εργοδότη, δικαστικού κλητήρα ή οποιουδήποτε άλλου προσώπου θεωρήσει πως απειλεί με αφανισμό τον ίδιο και την οικογένειά του...
Ο νέος νόμος δεν αφήνει ανυπεράσπιστο μόνο τον εργαζόμενο στη βούληση του εργοδότη, αλλά και τον εργοδότη έναντι του «σκληρού» και «αδίστακτου» ανταγωνιστή του, που θα επιβάλει μείωση του μισθολογικού κόστους. Επιτρέποντας τη μονομερή μείωση του μισθού των εργαζομένων από τον εργοδότη, καταργώντας ουσιαστικά τη διαιτησία, το κράτος σε ρόλο Ποντίου Πιλάτου αφήνει το πεδίο ελεύθερο σε μια «διαπραγμάτευση» που γίνεται σε πλαίσιο εκβιασμού και υπό την πίεση της επιβίωσης επιχείρησης και εργαζομένου.
Ο εργοδότης αποκτά το δικαίωμα του «αποφασίζω και διατάσσω», ενώ «νομιμοποιείται» να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού, στερώντας από τον εργαζόμενο ακόμα και το δικαίωμα στην επιλογής της απόλυσης – το ύψος της οποίας ρύθμιζε με σαφήνεια η μέχρι πρότινος ισχύουσα συλλογική σύμβαση εργασίας. Πρόκειται για ρυθμίσεις που δυναμιτίζουν τις ήδη εύθραυστες σχέσεις εργαζομένων - εργοδοτών και μπορούν να οδηγήσουν σε φαινόμενα αυτοδικίας, όπως στην περίπτωση του απολυμένου στην Κομοτηνή.
Δυστυχώς, η τρόικα που επέβαλε αυτούς τους κανόνες και η ελληνική κυβέρνηση που εξαναγκάστηκε να τους υιοθετήσει δεν σκέφτηκαν ή δεν ενδιαφέρονται να σκεφτούν πως η «ανταγωνιστικότητα» της ελληνικής οικονομίας δεν επιτυγχάνεται με την σύνθλιψη των μισθών των εργαζομένων ούτε με τη μετατροπή τους σε δουλοπάροικους, αλλά με παροχή κινήτρων και ουσιαστική ενίσχυση των υγιών επιχειρήσεων που αυτή τη στιγμή, στο πλαίσιο της γενικότερης ύφεσης, αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα ρευστότητας.
Επιτυγχάνεται με την κατάργηση των γραφειοκρατικών εμποδίων εναντίον της επιχειρηματικότητας, με μια δίκαιη φορολόγηση των επιχειρήσεων και πολλά άλλα ακόμα, που είναι γνωστά και έχουν αναλυθεί διεξοδικά, αλλά για έναν ανεξήγητο λόγο τρόικα και κυβέρνηση αρνούνται να υιοθετήσουν.
Την ίδια στιγμή μάλιστα υιοθετήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση και ανακοινώθηκε τελικά - παρά τις διαβεβαιώσεις - η μείωση κατά 22% του επιδόματος ανεργίας, έστω και αν η χορήγησή του δεν αντιπροσωπεύει τίποτε περισσότερο από το να προσπαθήσεις να αντιμετωπίσεις μια βαριά ασθένεια με ασπιρίνες.
Δηλαδή και άνεργος-η και με χαμηλότερο επίδομα. Τι νομίζατε. Είναι αυτό που λέει ο θυμόσοφος λαός μας «και κερατάς και δαρμένος»
Το μνημονιακό πρόγραμμα που εφαρμόζεται στην Ελλάδα της κρίσης έχει άλλες προτεραιότητες. Σωστά αναζητεί κατ΄ αρχήν τρόπους να καλύψει τις υποχρεώσεις μας που λήγουν ώστε να μην πτωχεύσουμε ή στοχεύει στο να αναδιαρθρώσει τον κρατικό μηχανισμό η δυσλειτουργία του οποίου και οι αβελτηρίες αυτών που τον διαχειρίζονται οδήγησαν τη χώρα στα όρια της καταστροφής ή και πέρα από αυτά.
Όμως επί της ουσίας οι προβλέψεις του ελληνικού προγράμματος για την αντιμετώπιση της ανεργίας παραμένουν αβέβαιες. Περνούν μέσα από μηχανισμούς κατ' αρχήν αύξησής της και αντιμετώπισής της με καθιέρωση ευελιξίας στην αγορά εργασίας που χαρακτηρίζεται από άμεσες βαριές συνέπειες και μακροπρόθεσμη άγνωστη αποτελεσματικότητα.
