Ζούμε μια ιδιότυπη πολιτική περίοδο. Μια νέα περίοδο πλήρους υποταγής στα κελεύσματα των δανειστών που ξεκίνησε ακριβώς εκείνη τη στιγμή που κορυφώθηκαν οι προϋποθέσεις ρήξης με την Ε.Ε και τους δανειστές. Τότε που ο λαός, στο δημοψήφισμα, έδειξε διάθεση να ακολουθήσει την πολιτική αποδέσμευσης από τις μνημονιακές πολιτικές, παρότι τα ΜΜΕ τον διαβεβαίωναν για τον αρμαγεδώνα της εξόδου από το ευρώ.
Και εκείνη την ημέρα που φαινόταν ότι κάποιοι θα σήκωναν το λάβαρο της επαναστατικής ανυπακοής, είδαμε τους «αρχιεπαναστάτες» με περιβολή «γενίτσαρου» (μνημόνια γαρ).
Πανικός στο κίνημα! Διαλύθηκε κάθε οργανωμένη διάθεση αντίστασης. Χρειάστηκε χρόνος να ξεκαθαρίσει το τοπίο σχετικά με το ποιοι θα ακολουθήσουν την αποφράδα μετάλλαξη και ποιοι θα μείνουν στους δρόμους με τον λαό.
Κάποιοι που ανήλθαν στα έδρανα της βουλής επέλεξαν να σβήσουν την ιστορία τους με μια απλή κίνηση, με ένα απλό σήκωμα του χεριού τους. Φαίνεται ότι κάποιες «καρέκλες» έχουν περίεργα «ηλεκτρικά φορτία» που δημιουργούν αντανακλαστικές κινήσεις!
Και καλά με αυτούς τους λίγους. Τι έγινε με αυτούς που έμειναν πίσω στα παρασκήνια; Με τους «κομπάρσους» που δεν έχουν να διακινδυνεύσουν κάποιον ακριβοθώρητο ρόλο; Κάποιοι αφομοίωσαν άμεσα και άκριτα τον νέο ρόλο. Οι ποπολάροι που έγιναν «φιλεύσπλαχνοι δήμιοι». «Θα το κάνουμε το φονικό αλλά χωρίς να το θέλουμε». Οι πρώην μπροστάρηδες της ανατροπής που νομιμοποιούν την υποταγή ως μονόδρομο.
Την όλη αυτή παραδοξότητα έρχονται να στηρίξουν ενέργειες όπως καλέσματα στις συγκεντρώσεις ενάντια στα μέτρα που η κυβέρνησή τους προωθεί, κατεβαίνουν για συμπαράσταση στα μπλόκα των αγροτών, θέλουν να κάνουν εκδηλώσεις για το ασφαλιστικό (να παρουσιάσουν ευθαρσώς αυτό που θα έπρεπε να κρύβουν), βγάζουν αντιμνημονιακούς αναστεναγμούς. Φωνάζουν για το έγκλημα οι υπηρέτες του θύτη.
Όλα αυτά φαίνεται να λειτούργησαν εποικοδομητικά για το σύστημα. Το επόμενο διάστημα όμως αυτό που θα φανεί είναι οι δυνατότητες της λαϊκής χειραφέτησης. Το διάστημα του πρώτου σαστίσματος τελειώνει. Καλούμαστε να ξεπεράσουμε την προβαλλόμενη άποψη περί του ανέφικτου των αγώνων. Μπορεί να φαντάζει δύσκολο για μία κοινωνία που τα προηγούμενα χρόνια επένδυσε όλες τις αγωνιστικές της ελπίδες στον ΣΥΡΙΖΑ. Τότε που ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου εγκατέλειψε κάθε έννοια αυτοοργάνωσης του κινήματος (καθότι πιο επίπονη). Στηρίχτηκε στις πλάτες μιας ρεφορμιστικής αριστεράς που έπεσε και τον πλάκωσε.
Τώρα όμως πως μπορούμε να σηκώσουμε τη νέα μνημονιακή ταφόπλακα από πάνω μας; Πρέπει πάνω από όλα να πάρουμε σαφή θέση απέναντι σ’ αυτό που μας επιτίθεται. Στο νεοφιλελεύθερο τέρας που υπηρετείται από υποτακτικούς με «αριστερά» ένσημα.
Να ορίσουμε τον αντίπαλο και να οργανώσουμε τις δράσεις μας ανάλογα. Ο αντίπαλος δεν είναι κάτι γενικό και αφηρημένο. Σαφέστατα και ο στρατηγικός νους είναι απόμακρος, όμως οι απλοί «στρατιώτες» του είναι δίπλα μας, εισάγοντας στη ζωή μας την νέα βαρβαρότητα. Είναι ο βουλευτής που μας «εκπροσωπεί» υποθηκεύοντας το μέλλον των παιδιών μας. Είναι η τοπική αυτοδιοίκηση που δέχεται να υλοποιεί τις βάρβαρες πολιτικές, βάζοντας χαράτσια στους δημότες αντί να αντιδρά στις κρατικές περικοπές. Είναι ο συνάδελφος που τρέχει να γίνει ο «λαγός» των νέων μέτρων ένεκα προσωπικής ανέλιξης.
Έχουμε την εμπειρία των πλατειών, των συνελεύσεων της γειτονιάς, της οργάνωσης ολόκληρων κινημάτων για την υλοποίηση συγκεκριμένων δράσεων (π.χ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ). Με αυτή την παρακαταθήκη, να επιστρέψουμε στα αυτοοργανωμένα κινήματα, ακόμη και με τοπική χροιά, τα οποία θα ενδυναμώνουν τα γενικότερα ιδεολογικά κινηματικά πλαίσια.
Κίνημα που θα τραβάει από το μανίκι κάθε πολιτικό υποκείμενο που θέλει να λέει ότι υπερασπίζεται τις λαϊκές διεκδικήσεις. Που θα βάλει τέρμα στη λογική της ανάθεσης και των πολιτικών κηδεμόνων. Ένα κίνημα που θα μάθει να αυτοοργανώνεται και να παλεύει μόνο του για τα πιο μικρά μέχρι και τα πιο μεγάλα. Επίπονο; Δύσκολο; Αλλά σίγουρα μεγαλειώδες. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, ή θα «ματώσουμε» ή θα αποδεχτούμε τον μανδύα του οικονομικού ραγιά και θα αρκεστούμε στην μίζερη γκρίνια κολλημένοι στη «γωνιά» μας.
Όσο κι αν φαντάζει ονειροπόληση, είναι η μόνη ελπίδα. Μπορεί ο στιχουργός να επιβεβαιώνεται για την άποψή του ότι «οι ποιητές χαθήκαν βαθιά στα όνειρά τους και οι τσαρλατάνοι χαίρονται που ήρθε η σειρά τους», αλλά σε εμάς επαφίεται η τελική διάψευσή του!
Ασμής Λάζαρος
Μνημόνια αυτοί, κίνημα εμείς . . .
