Πόσο καιρό έχεις να διαβείς μια πόρτα που να την στολίζει γιασεμί, που πίσω της κελαηδούν πουλιά και να βρεθείς σ’ έναν ολάνθιστο κήπο, για να παίξεις με παιδιά που κυλιούνται γελαστά στα χώματα και στο χορτάρι;…θυμάσαι;…θυμάσαι αν το έζησες ποτέ;
Πόσο καιρό έχεις να νοιώσεις τη χαρούμενη αγωνία: στην αίθουσα αναμονής ενός μαιευτηρίου, καθώς ανοίγεις το περιτύλιγμα ενός δώρου, τον ήχο της γρήγορης αναπνοής και το έντονο χτυποκάρδι, καθώς περιμένεις να χτυπήσει το τηλέφωνο, για να πας έστω για ένα καφέ;… θυμάσαι; … θυμάσαι αν το ένοιωσες ποτέ;
Πόσο καιρό έχεις να σταματήσεις για να «χαζέψεις»: το πράσινο και το κόκκινο χρώμα σ’ ένα λιβάδι με ανθισμένες παπαρούνες, το γαλάζιο χρώμα του ουρανού και το χρυσαφί του ήλιου ή ν’ ακούσεις μια μάνα που τραγουδάει γλυκά στο αγγελούδι της ή τις φωνές και τα γέλια των παιδιών ή το τιτίβισμα των πουλιών;…θυμάσαι;… θυμάσαι αν τα «χάζεψες» ποτέ;
Πόσο καιρό έχεις να γευτείς ένα φρεσκοψημένο καρβέλι ψωμί, ένα γλυκό του κουταλιού, μια γεύση σπιτική από εκείνα τα χρόνια… τη γεύση μιας μωρουδιακής κρεμούλας;
Πόσο καιρό έχεις να οσφρηστείς τη μυρωδιά της θάλασσας, του φρεσκοψημένου ψωμιού, της ανθισμένης λεμονιάς, τη μυρωδιά του κρίνου και του αρωματικού κεριού;
Πόσο καιρό έχεις να αισθανθείς το άγγιγμα στο δώρο που σου έδωσαν διαλεγμένο για σένα;… την αφή ενός όμορφου φορέματος, φορεμένου για σένα;… το χτύπημα στον ώμο από το χέρι του δασκάλου, σηκωμένο για σένα;… Το χάδι στο πρόσωπο από το αεράκι της άνοιξης, την αφή ενός λουλουδιού που φύτεψες κι ανθίζει στο παράθυρό σου;... θυμάσαι;… θυμάσαι αν τα ένοιωσες ποτέ;
Πόσο καιρό έχεις να νοιώσεις την αίσθηση της ανακούφισης; χρώματα βεγγαλικών, χτύπημα κουδουνιού, δροσερό νερό στα χείλη διψασμένου οδοιπόρου, κάτι υγρό που κατηφορίζει από τα μάτια στο μάγουλό σου;… θυμάσαι;… θυμάσαι αν τα ένοιωσες ποτέ;
Πόσο καιρό έχεις να νοιώσεις τον κόσμο όλο ντυμένο στα λευκά -όπως το περιστέρι, στο απαλό ροζ -όπως τα ρούχα των μωρών, να περπατάς πρωινό στο δρόμο και να ακούς τα λόγια των περαστικών σαν τις πρώτες συλλαβές των μωρών, σαν απαλές μελωδίες με πιάνο και φλάουτο;... θυμάσαι;… θυμάσαι αν τα ένοιωσες ποτέ;
Πόσο καιρό έχεις να νοιώσεις την ανάγκη, να παρακινήσεις, να ξεσηκώσεις κάποιον και να του φωνάξεις: «ενθουσιάσου ρε άνθρωπε!...». Πόσο;…θυμάσαι;…
Πόσο καιρό έχεις να νοιώσεις την αφή της πλαστελίνης;…
Πόσο καιρό έχεις να πλάσεις κάτι;…
Πόσο καιρό έχεις να;…
(Όσοι με ακολουθούν στα ταξίδια μου μέσα απ’ αυτή τη στήλη θα διαπίστωσαν ότι πρόκειται για ένα κείμενο που είχα δημοσιεύσει εδώ πριν 4 χρόνια… Ας με συγχωρέσουν αλλά ένοιωσα την ανάγκη να ΜΑΣ ξαναρωτήσω: Πόσο καιρό έχεις να;…)