Του Γιάννη Σπυρούνη
Τα τελευταία 40 χρόνια η Ηλεία αναζητά την πολυπόθητη ανάπτυξη, που δεν έρχεται και που δυστυχώς πολύ περισσότερο δεν διαφαίνεται ούτε η προοπτική της έλευσης αυτής. Αν έχουν γίνει κάποια “αναπτυξιακά” βήματα σε τούτο τον τόπο, αυτό συνέβη γιατί κάποιοι δούλεψαν αθόρυβα διατηρώντας χαμηλούς τόνους. Όλα τα υπόλοιπα που μεγαλόστομα διαλαλήθηκαν, βλέπουμε πως έμειναν στάσιμα ή χάθηκαν. Τα βασικότερα έργα για την ανάπτυξη ενός τόπου, αυτά της δημιουργίας υποδομών όπως τα συγκοινωνιακά δίκτυα, παραμένουν στα χαρτιά ή αντιμετωπίζουν προσκόμματα στην πορεία υλοποίησής τους.
Στην Ηλεία που υπήρξε πρωτοπόρος στον τομέα της οικονομίας και των συγκοινωνιακών έργων στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, ξαφνικά βρεθήκαμε ουραγοί, αναζητώντας το “φωτεινό παράδειγμα” που θα ακολουθήσουμε για να βρεθούμε στον δρόμο της ανάπτυξης ξανά. Και οι επιλογές που έγιναν οδήγησαν το να είναι η μοίρα αυτού του τόπου, άρρηκτα δεμένη με την πορεία της Αχαΐας. Σε αυτή τη σχέση πάμπολλες φορές παραπονεθήκαμε, νιώσαμε “ριγμένοι”, βρεθήκαμε να ακολουθούμε σαν τους “φτωχούς” συγγενείς το γειτονικό νομό. Στρέψαμε αποκλειστικά εκεί το βλέμμα και “ζητιανέψαμε” και εμείς ένα κομματάκι από την μεγάλη πίτα της ανάπτυξης στην Δυτική Ελλάδα.
Την ίδια ώρα και με αφορμή μια μεγάλη καταστροφή, η Μεσσηνία άρχισε να δημιουργεί ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης που θα μου επιτρέψετε να πω, πως σήμερα είναι μοναδικό στην Πελοπόννησο. Η Καλαμάτα μετά τους σεισμούς του 1986, έκανε ότι έπρεπε να κάνει κάθε υγιής κοινωνία. Ανέδειξε την καταστροφή ως ευκαιρία και εδραίωσε μια άλλη φιλοσοφία. Η Καλαμάτα σήμερα είναι το αντικείμενο συζήτησης. Σιωπηλά αναπτύχθηκε πάνω σε σωστές βάσεις και αποτελεί σήμερα τη Νο1 πόλη της γεωγραφικής περιφέρειας Πελοποννήσου. Την ίδια στιγμή που οι οικονομικοί δείκτες της Αχαΐας και της Πάτρας υποχωρούν σημαντικά και ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης παραμορφώνουν το προφίλ της πρωτεύουσας της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, η Καλαμάτα δίχως να την απασχολεί αν είναι η όχι η έδρα της δικής της Περιφέρειας προχώρησε στην ουσία. Ανέπτυξε την οικονομία της, δημιούργησε μια σύγχρονη πόλη και έκανε πράγματα που σήμερα συζητάμε οι περισσότεροι και μας εντυπωσιάζουν. Η Καλαμάτα απέκτησε την καλύτερη οδική σύνδεση με την Αθήνα πρώτη, την ώρα που γίνεται μεγάλη προσπάθεια για να ολοκληρωθεί το έργο της Ολυμπίας Οδού - όχι στον αρχικό σχεδιασμό του - αλλά έως την Πάτρα. Η Καλαμάτα αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές αεροπορικές συνδέσεις στην Ελλάδα, ίσως την επόμενη μετά την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και το Ηράκλειο με πτήσεις προς όλες τις μεγάλες χώρες και αεροδρόμια της Ευρώπης, την στιγμή που στον Άραξο ακόμα και η σύνδεση με την Θεσσαλονίκη δεν μπόρεσε να εδραιωθεί.
Παράλληλα αναπτύσσεται ραγδαία ο τουρισμός σε πολλά επίπεδα και μορφές, πράγμα που δεν κατάφερε να κάνει η Πάτρα.
Στην Καλαμάτα διοργανώνουν δράσεις τόνωσης της αγοράς με “λευκές” και “κόκκινες” νύχτες και ότι άλλο χρειαστεί να γίνει, την ώρα που τα λουκέτα στην πρωτεύουσα της Αχαΐας αυξάνονται δραματικά στην αγορά. Αν ψάξουμε θα βρούμε και πολλά άλλα να συγκρίνουμε στο θέμα αυτό… Και όλα αυτά δεν έγιναν γιατί ο αέρας της Μεσσηνίας ήταν καλύτερος, αλλά γιατί υπήρξαν διαχρονικά παράγοντες που μπόρεσαν να υποστηρίξουν τα “θέλω” της Μεσσηνίας, αν θέλετε ακόμα και πολιτικοί που δούλεψαν για τον τόπο τους αρκετά.
Είναι προφανές πως το παράδειγμα της Καλαμάτας και της Μεσσηνίας είναι αυτό που θα πρέπει να εξετάσουμε και γιατί όχι να ακολουθήσουμε. Για τους Ηλείους δεν περνά μόνο ο δρόμος για την Αθήνα από εκεί, αλλά και ο δρόμος για την ανάπτυξη μέσα από πολλούς τομείς.
