Του Λάζαρου Ασμή
Το ζήσαμε και αυτό! Μια παρέλαση που δεν έγινε γιατί οι «επίσημοι» είχαν αμφιβολίες εάν θα έπρεπε να γίνει ή όχι. «Θα βρέξει; δεν θα βρέξει;». Μέχρι να αποφασίσουν, τους πρόφθασε καταιγίδα. Η αντίδραση του κόσμου, που περίμενε να παρελάσουν τα παιδιά του, οργισμένη.
Η συνέχεια βέβαια επίσης «απολαυστική». Είναι σαν να έχει μόλις τελειώσει το ντέρμπι και κάθεσαι στην τηλεόραση να δεις αθλητική εκπομπή με όλους αυτούς τους επιστημονικοφανείς σχολιαστές, που αναλύουν με απόλυτο τρόπο αυτό που έγινε, αλλά κυρίως με λεπτομέρειες αυτό που θα μπορούσε να γίνει.
Κάποιοι αμέσως άρχισαν να θρηνούν και να οδύρονται γιατί δεν έγινε αυτό που πάση θυσία έπρεπε να γίνει, για να τιμηθούν οι προγονοί μας..μια παρέλαση με τα όλα της! Αυτοί που κάθε φορά θεωρούν ιεροσυλία την όποια διαμαρτυρία στην τελετή της παρέλασης, γιατί όπως λένε, αμαυρώνεται η τιμή που αποδίδεται στους ένδοξους προγόνους. Πώς γίνεται ρε παιδιά να τιμούμε το ένδοξο παρελθόν χωρίς να το συσχετίζουμε με το αποτρόπαιο παρόν; Και πώς γίνεται σε αυτή την διαδικασία να έχουμε σε περίοπτη θέση όλους αυτούς που εκπροσωπούν αυτό το πολιτικό παρόν;
Όλοι αυτοί που σπεύδουν να πάρουν τον τίτλο του θεματοφύλακα των παρελάσεων, γιατί δεν μπαίνουν στην ουσία της όλης διαδικασίας και δείχνουν να ικανοποιούνται μόνο και μόνο με την τήρηση του σχετικού πρωτοκόλλου. Όταν το σύμβολο γίνεται αυτοσκοπός έχουμε ήδη διαπράξει προσβολή προς το συμβολιζόμενο. Όταν ζούμε με πρωτόκολλα δεν έχουμε μάθει να τιμούμε, να πιστεύουμε και εν τέλει να ζούμε. Ο φαρισαϊσμός είναι το πιο ισχυρό σαράκι κάθε θρησκείας, αλλά και κάθε ιδεολογίας.
Το πώς θα τιμήσουμε το παρελθόν είναι θέμα κοινωνικής συμφωνίας. Το να ξέρουμε το τι τιμούμε και γιατί, είναι πρωταρχική ανάγκη. Όπως και το να κάνουμε τις απαραίτητες αναγωγές στο παρόν. Αλλιώς ας κάτσουμε σπίτια μας με ποπ-κορν, να βλέπουμε εκείνη την ημέρα την ελληνική ταινία με τον Παπαφλέσσα. Πιο χρήσιμο θα είναι.
Ένα επίσης αξιοπρόσεκτο σημείο της εν λόγω ημέρας είναι το γεγονός της παρέμβασης προς τους μαθητές ώστε να μην παρελάσουν με μάσκες (χειρουργικές). Οι μαθητές μας είπαν με αυτό τον τρόπο να εκφράσουν για άλλη μια φορά την αγανάκτησή τους για την απαράδεκτη κατάσταση των σκουπιδιών. Κι όμως, έσπευσαν παράγοντες από την εκπαιδευτική κοινότητα να τους το απαγορεύσουν. Βλέπεις η παρέλαση, ως διαδικασία στρατιωτικής προέλευσης, απαιτεί τα παιδιά μας να προχωρούν λεβέντικα, αναπνέοντας περήφανα, ακόμη και αν «αναπνέουν σκουπίδια». Φωνασκούμε συχνά ως εκπαιδευτικοί για τις καταλήψεις των μαθητών και τους λέμε να βρουν άλλους τρόπους αντίδρασης. Δεν τους αφήνουμε να αντιδράσουν στην παρέλαση, δεν θα τους αφήσουμε και κάπου αλλού, αλλά ούτε και ποτέ θα τους μάθουμε πώς να διεκδικούν το δίκιο τους. Μάλλον επειδή και εμείς, ως κοινωνία, είμαστε απαίδευτοι σε αυτόν τον τομέα.
Αξιοσημείωτη όμως και η στάση του κόσμου που έδειξε θυμωμένος. Χειροκρότησε κάθε μορφή εκδήλωσης αγανάκτησης. Το πέταμα των καρεκλών από την εξέδρα των επισήμων, το πανό των φορέων που αντιδρούσαν για τα σκουπίδια, τα παιδιά του ΕΕΕΕΚ και του Ειδικού Γυμνασίου που παρέλασαν καθώς και τη μάνα που παρέλασε μόνη της με το παιδί στην αγκαλιά της. Γιατί όμως αντέδρασε; Επειδή δεν είδε τα παιδιά του να παρελαύνουν; Πού είναι η οργή αυτή όταν καθημερινά υποθηκεύεται το μέλλον τους; Η οργή υπάρχει. Ο τρόπος να εκφραστεί δεν είναι ξεκάθαρος. Και εδώ διαφαίνεται μεγάλο το έλλειμμα του κινήματος, συνδικαλιστικού και ευρύτερου. Εδώ θα έπρεπε τα σωματεία, ως υπαρκτές οργανωτικές δομές, να πάρουν την οργή αυτή και να τη μετατρέψουν σε κινητήριο δύναμη για την ανατροπή. Είναι το μεγάλο στοίχημα της εποχής.
Αλλά θέλει χρόνο μέχρι να «ξεσκαρτέψει» το κίνημα από τα νέα μνημονιακά «ζιζάνια». Μέχρι να ξεπεραστεί το σοκ του μεγάλου «ξεπουλήματος» του καλοκαιριού που πέρασε. Μέχρι τότε τι; Μέχρι τότε θα πρέπει ο λαός να πάψει να είναι απλός χειροκροτητής αλλότριων πρωτοβουλιών. Θα πρέπει να μάθει να μπαίνει ο ίδιος πίσω από το πανό της διαμαρτυρίας, να φύγει από το πεζοδρόμιο και να κλείσει τους δρόμους. Υπάρχουν πολλά ελλείμματα και δυσκολίες σε αυτό το εγχείρημα. Δεν υπάρχει όμως άλλος ορατός δρόμος για να αλλάξει η κατάσταση.
Είμαστε ραγιάδες και πρέπει να το παραδεχτούμε για να ξεκινήσουμε την επανάσταση. Για να μπορέσουμε να αρχίσουμε να πολεμούμε τον δυνάστη και τους πρόθυμους «κοτζαμπάσηδες». Αυτή είναι η μόνη μας οφειλή…
