Στην αείμνηστη Μαρία Χορς και δύο προσωπικές μας στιγμές
Πέρασαν πάρα πολλά χρόνια από τότε που μου γινόταν η τιμή να μεταφέρω το ολυμπιακό φως της ειρήνης μέσω των λαμπαδηδρομιών. Τότε η τιμή γινόταν σε πρωταθλητές και η ταπεινότης μου ήταν "ουραγός" σ'αυτήν την κατηγορία.
Πριν από 36 χρόνια η αείμνηστη Μαρία Χορς κορυφαία χορογράφος, δωρική μορφή και μοναδική σ' αυτό που έκανε στην Ολυμπία, προσωπικά με είχε στενοχωρήσει με την επιλογή της, να μην με επιλέξει ως πρώτο λαμπαδηδρόμο στην Αρχαία Ολυμπία, στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς αγώνες (1980) του Λέικ Πλάσιντ.
Η παιδική αφέλειά μου πίστευε ότι αυτή η θέση δίνεται σ' έναν αθλητή ή έστω έναν πρωταθλητή. Παρουσιαστήκαμε 10-15 17χρονα παλικαράκια μπροστά της στο μνημείο του Πιερ ντε Κουμπερτέν. Η Χορς μας κοίταξε καλά αρκετά λεπτά σιωπηρή λέγοντας: "Σας ευχαριστώ νέοι μου..." και ευχαρίστησε εφτά δείχνοντάς τους ότι δεν τους χρειαζόταν ενώ στους οκτώ ..."να δω και πάλι τους υπόλοιπους".
Αμήχανοι την κοιτάζαμε. Γνωρίζαμε πολύ καλά τη σημασία να είσαι πρώτος λαμπαδηδρόμος. Με ένα νεύμα της, έδειξε εμένα και το Γιώργο Γκίκα, όπου ήθελε να μείνουμε. "Αύριο μας είπε, θα τα ξαναπούμε..." Δεν είπε τίποτα άλλο. Την επομένη μέρα -παραμονή της αφής (πρωθιέρεια η Μοσχολιού) πήγαμε στο Στάδιο. "Καλημέρα" αγόρια είπε. Γνώριζε ότι εγώ διεκδικούσα την πρώτη θέση λόγω επίδοσης και διακρίσεων. Ο καλός μου συναθλητής και φίλος σήμερα, ο Γιώργος, ήταν αθλητής στο άλμα τριπλούν. Η αείμνηστη Χορς κοίταξε εμένα και μας είπε "Δεν ξέρω ούτε καν πώς λέγεστε. Αυτή τη στιγμή δεν επιλέγω το όνομά σας αλλά το αντιπροσωπευτικότερο για την Ελλάδα. Ο νεαρός νομίζω ότι θα ήταν χρήσιμος στο ρόλο που τον θέλω. Εσύ νεαρέ μου, απευθυνόμενη σε μένα, μπορεί να είσαι καλύτερος σε άλλους ρόλους.
Αυτό ήταν. Ο Γιώργος την επομένη πήρε το ολυμπιακό φως από τα χέρια της Μοσχολιού και με το "Tήνελλα, ω Καλλίνικε" ξεχύθηκε στο στάδιο για τον Κουμπερντέν. Εγώ για να λύσω το μυστήριο έτρεξα τελευταίος λαμπαδηδρόμος. Στο χωριό Πλάτανος μετά από μία μικρή τελετή στην πλατεία, η ΕΟΑ πήρε το φως από τη δάδα μου για τις Θερμοπύλες, όπου το έστειλαν δορυφορικά στον τόπο τέλεσης των αγώνων.
Τα χρόνια πέρασαν. Την αείμνηστη χορογράφο την έβλεπα στις αφές ανά τετραετία με την ιδιότητα του αθλητικού δημοσιογράφου αλλά ποτέ δεν συζήτησα το θέμα που με είχε στενοχωρήσει ως νεαρό.
Βλέποντας όμως τη δουλειά της κάθε φορά, το βασάνισμα που έκανε για το καλύτερο με όλους και όλες για την τελετή, κατανόησα- ωριμάζοντας κιόλας-ότι αυτή η γυναίκα μύθος ήταν αλάνθαστη στην επιλογή κάθε κίνησης, κάθε ήχου, κάθε στιγμής. Ήθελε να δέσει την τελετή με το ναό της Ήρας, την πομπή με το φως, τα αρχαία ερείπια των ναών, το τιτίβισμα των πουλιών, τα χρώματα, τις ηλιαχτίδες που τρεμόπαιζαν μέσα από τα λουλούδια της κουτσουπιάς και των άλλων δέντρων. ήθελε με λίγα λόγια το τοπίο με την πομπή, ένα και μόνο σύνολο.
Τα χρόνια πέρασαν.Συναντηθήκαμε το 2004 και πάλι στην Ολυμπία σε μία βραδιά προς τιμήν της που διοργάνωσε η εφημερίδα Sportime.
Εκείνο το βράδυ στο Δημαρχείο της πόλης η εφημερίδα δια των ανθρώπων της, του Γιάννη Θεοδωρακόπουλου, του Γιώργου Χελάκη και της ταπεινότητός μου, τη βραβεύσαμε για την προσφορά της στον Ολυμπισμό. Μαζί με την Χορς βραβεύτηκαν η Κατερίνα Διδασκάλου,ο Κώστας Γκατσιούδης και ο Δήμος Αρχαίας Ολυμπίας.
Μόλις τελείωσε η βράβευση η Μαρία Χορς με ευαισθησία μου είπε :"Σας ευχαριστούμε για την τιμή, είστε μεγάλη εφημερίδα, έμαθα και το όνομά σου πλέον..." και απάντησα απορημένος "Σας ευχαριστώ".
Υπέθεσα επειδή θα ήμουν προϊστάμενος στην αίθουσα τύπου των Ολυμπιακών αγώνων, γι αυτό έμαθε το όνομά μου... Γέλασε και ξαναρώτησε " Είχα κάνει λάθος με την επιλογή μου το 1980;" "Τι εννοείτε;" της απάντησα. "Της μη επιλογής σου ως πρώτου λαμπαδηδρόμου" μου απάντησε. Τρελάθηκα που θυμόταν το περαστικό. Τρελάθηκα γιατί δεν πίστευα ότι θα συνδύαζε μετά από 24 χρόνια τη φυσιογνωμία μου με τα αρκετά κιλά που είχα πάρει. Άμεσα της απάντησα "Όχι είχατε 100% δίκιο." Γιατί πράγματι ο Γιώργος Γκίκας ήταν ψηλότερος, ξανθός, γαλανομάτης και πριγκιπόπουλο... Εγώ αδύνατος και μελαμψός. (Σήμερα θα λέγανε κάποιοι ρατσιστικό είναι αυτό χαχαχα). "Θυμάμαι τον καθένα από εσάς με τα χαρακτηριστικά του. Το όνομά του δεν με ενδιέφερε τόσο. Η μορφή σας οι κινήσεις σας είναι στο μυαλό μου..." είπε η μοναδική Μαρία Χορς αυτό το μοναδικό πνεύμα της κοιλάδας της Ολυμπίας.
Μία καλλιτέχνιδα με την Ελλάδα στα μάτια της.
Μία καλλιτέχνιδα που έδινε φως χωρίς να νοιάζεται αν οι αχτίδες "του φωτός" έπεφταν πάνω της.
Εκεί που αύριο Πέμπτη 21 του μηνός, στο λατρεμένο ιερό της Ολυμπίας, θα βλέπει, θα καθοδηγεί αόρατα...την Αρτέμιδα και τις ιέρειές της.
