την Νομική κλπ κλπ. Κάθε μέρα και πιο χάλια!!! Ούτε να ντραπώ δεν γίνεται! Γεια σου Ελλάδα...
Και δεν θα πω ότι είναι ήρωας ο άνθρωπος που αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα.
Δεν είναι και γιατί να είναι άλλωστε; Ούτε θα έπρεπε να ζηλέψουμε τον "ηρωισμό" και να αυτοκτονούμε ομαδικά στο Σύνταγμα και στις πλατείες της γειτονιάς μας! Αλλά να μην φτάνουμε και στο άλλο άκρο, ότι είναι δηλαδή ένας δειλός και άνανδρος που λιποτάκτησε από τον αγώνα της ζωής...
Ήταν μία πράξη ανείπωτης απελπισίας ενός αφόρητα απελπισμένου ανθρώπου που μέτρησε με το δικό του τρόπο τα χάδια που θα στερούσε από τα εγγόνια του!
Αυτό που με συγκλονίζει σε μία τέτοια πράξη είναι οι σκέψεις που περνούν από το μυαλό ενός ανθρώπου, ενός που κάποτε ήταν καλά με την οικογένειά του και τους φίλους του. Οι σκέψεις από τη στιγμή της απόφασης μέχρι εκείνη της πράξης που -όταν γίνεται μ αυτό τον τρόπο- δεν έχει πισωγύρισμα.
Βγήκε από το σπίτι του με ένα όπλο στην τσέπη, πήρε αυτοκίνητο ή λεωφορείο ή μετρό, περπάτησε, έφτασε στο σημείο που είχε αποφασίσει να τινάξει τα μυαλά του στον αέρα και στη διαδρομή θα είχε στο νου του τα παιδιά, τα εγγόνια του, τον πόνο που θα προκαλέσει. Το έκανε όμως!
Τόση απελπισία! Τόση απόγνωση! Είχε εξαντληθεί από τα σωθικά του κάθε ελπίδα.
Κάποιοι θα πουν ότι είχε κατάθλιψη κατατάσσοντάς τον αυτομάτως στην κατηγορία των ψυχικά ασθενών και κατά συνέπεια αυτών που δεν έχουν επίγνωση της πράξεών τους. Ε όχι! Η κατάθλιψη κάπως γεννιέται και είναι πολύ εύκολο να της ανοίξουμε την πόρτα...
Τα λόγια περιττεύουν... Από εμάς εξαρτάται να μην υπάρξουν και άλλα θύματα!
