Γιατί η ζωή δεν είναι μόνο η καταξίωση μέσα από ένα πανεπιστήμιο. Είναι σίγουρα μια ευκαιρία για να βρεις το δρόμο σου, όμως αυτός δεν είναι ο μοναδικός. Μια προσωπική ιστορία μπορεί να δώσει ένα παράδειγμα. Μικρός στο σχολείο τα ρημάδια τα γράμματα «γούσταρα και δεν τα γούσταρα».
Δηλαδή υπήρχαν μαθήματα, όπως η ιστορία η βιολογία και η γεωγραφία, που ήθελα να ρουφήξω το βιβλίο. Το γράψιμο όμως το απεχθανόμουν. Περισσότερο χαβαλέ και βόλτες με την παρέα αναζητούσα και λίγο στρώθηκα πριν τις πανελλήνιες για διάβασμα.
«Παιδί της Αθήνας», πρόσφατα φερμένο στον Πύργο κυνηγούσα τις εμπειρίες της επαρχίας. Από νωρίς είχα μπλέξει με το ραδιόφωνο και από εκεί κόλλησα το «ψώνιο», το «μικρόβιο» για τη δημοσιογραφία που πήγα και σπούδασα. Και ξαφνικά βρέθηκα να γράφω και να γράφω, κείμενα και ρεπορτάζ και χίλια άλλα.
Μετέτρεψα σε αγάπη, αυτό που είχα «φτύσει» στην δεύτερη δεκαετία της ζωής μου. Και όταν λίγο αργότερα είχα την πρώτη μου επαφή με μια καλή φωτογραφική μηχανή, λες και με χτύπησε το «μαγικό ραβδάκι», η αγάπη για το γράψιμο μετουσιώθηκε σε έναν απίστευτο έρωτα για την αποτύπωση της στιγμής.
Κινδύνεψα να γίνω γραφικός όταν σε ταξίδια διακοπών, όλοι περπατούσαν αμέριμνοι και εγώ με ένα σάκο στην πλάτη και όλα τα «συμπράγκαλα», κρατώντας πάντα το «ερασιτεχνικό» του θέματος, προσπερνώντας τις προτάσεις για «καλά λεφτά» μέσα από το φακό μου.
Και πρόσφατα πριν από ένα χρόνο, το ίντερνετ, μπήκε πιο δυναμικά στη ζωή μου και μου «έκλεψε» πολλά, αλλά μου προσέφερε ικανοποίηση μέσα από το τελικό αποτέλεσμα. Και αύριο ίσως αν αυτή η χώρα δεν με κρατήσει άλλο στην αγκαλιά της, έχω σκεφτεί πέντε – έξι πράγματα που επαγγελματικά θα κυνηγήσω σε άλλη γη.
Η ζωή δεν είναι ένα πανεπιστήμιο. Είναι το ίδιο το πανεπιστήμιο και αν δεν μπεις σε μια πόρτα που βλέπεις, πάντα θα υπάρχει κάποια άλλη…
