Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι.
Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,
πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.
εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης•
του μακρεμένου αγναντευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης
και με το καριοφίλι μου και με τ' απελατίκι
την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.
Κάλλιο φυτρώστε, αγκριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκώστε, πόταμοι και κάλλιο ανοίχτε τάφοι,
και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε αίμα,
παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα.
Των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ' αγρίμια ξανάρχεται.
Καλώς να ρθή. Γκρεμίζω τη ασκήμια.
Είμ' ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο το 'χει
το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι
δεν του αποκρίνεται κανείς, και πάει κι όλο προσμένει
το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει
Μα το τσεκούρι μοναχά στο χέρι σαν κρατήσω,
και το τσεκούρι μου ψυχή μ' ένα θυμό περίσσο.
Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό του δούλεψε τ' ατσάλι
και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,
και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν' ανοίξω,
και μ' ένα Ναι να τιναχτώ, μ' ένα Όχι να βροντήξω;
Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας όποιοι είστε
γκρικάω, βγαίνει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε!
Σ.σ.: Για να πω την αλήθεια δεν είμαι φανατικός της ποίησης και της λογοτεχνίας, αν και πολύ θα ήθελα να έχω το χρόνο να «ρουφάω» βιβλία, να μαθαίνω και να ηρεμώ. Μέρες που είναι – εκλογικές – ο Γεώργιος Σουρής θα ταίριαζε περισσότερο καθώς μέσα από τη σάτιρά του, αποδεικνύεται διαχρονικός σε ότι αφορά την φιλοσοφία της νεότερης Ελλάδας.
Ο Κωστής Παλαμάς όμως, θαρρώ πως με τον «Γκρεμιστή» ίσως όμως είναι ο καταλληλότερος για να εκφράσει αυτό που χρειάζεται σήμερα αυτή η Ελλάδα. Η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης με όλα αυτά τα άσχημα θα πρέπει να «σβήσει». Μια νέα Ελλάδα θα πρέπει να ανατείλει. Είναι θέμα απόφασης, είναι θέμα επιλογής. Γιατί όπως περνά ποιητικά και ο Παλαμάς… εμείς είμαστε οι γκρεμιστές, εμείς είμαστε και οι χτίστες… Καλό «βόλι».
