Το διάστημα του μεσοπολέμου Β΄ Ελληνική δημοκρατία 1927-1935
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Κυβερνήσεις διαδέχονται η μια την άλλη, με κύκλο ζωής μόλις λίγων μηνών ή και ακόμα και ημερών και το χειρότερο όλων εμπλέκεται στα πολιτικά μας πράγματα με έναν παντελώς αδόμκιμο τρόπο ο στρατός. Λαμβάνουν χώρα στρατιωτικά κινήματα, που ανεξάρτητα απο την επιτυχία τους ή όχι, συνεπάγονται πολιτικές εκτοπίσεις, δολοφονίες, αποτάξεις στρατιωτικών και δημοσίων υπαλλήλων και την καλλιέργεια εν γένει πολιτικού μίσους και έξαψης των πολιτικών μας παθών. Η Ελλάδα μπαίνει σε μια πολιτική δίνη που ναρκοθετεί την κοινωνική της γαλήνη και την οικονομική της ανάπτυξη. Στις διενεργηθείσες εκλογές του 1932 με το σύστημα της απλής αναλογικής πρωθυπουργεύοντος του Ελευθερίου Βενιζέλου κανένα κόμμα δεν κατακτά την απόλυτη πλειοψηφία εδρών και το Νοέμβριο του 1932 αναλαμβάνει πρωθυπουργός ο Παναγής Τσαλδάρης, ηγούμενος μιας κυβέρνησης μειοψηφίας. Μικρό χρονικό διάστημα μετά η Βουλή διελύθη και διενεργήθησαν εκλογές στις 5 Μαρτίου του 1933. Πάραυτα όμως το ίδιο βράδυ εκδηλώθηκε στρατιωτικό κίνημα απο τον Νικόλαο Πλαστήρα, το οποίο απέτυχε, ενώ ο ηγέτης του Ν. Πλαστήρας διέφυγε στο εξωτερικό, όπου διέμεινε για έντεκα χρόνια. Στο ρευστό διαμορφωμένο τοπίο με υπόδειξη του Ελευθερίου Βενιζέλου συγκροτήθηκε κυβέρνηση του στρατηγού Αλέξανδρου Οθωναίου, της οποίας η διάρκεια δεν ήταν παρά για τέσσερις μόνο ημέρες !!! Έτσι οι στρατιωτικοί μεταβίβασαν την εξουσία στο Λαϊκό Κόμμα του Παναγή Τσαλδάρη, που μετά απο μια ταραχώδη περίοδο στην πολιτική μας σκηνή, έμεινε στη διακυβέρνηση της χώρας για δυόμισι χρόνια. Αλλά μέσα σε ένα κλίμα πολιτικής καχυποψίας και μισαλλοδοξίας, αναφύεται ότι χυδαίο και επιζήμιο για τον τόπο. Πραγματοποιείται έτσι τον Ιούνιο του 1933 για δεύτερη φορά απόπειρα δολοφονίας του Ελευθερίου Βενιζέλου. Και ακολουθεί θα έλεγε ένας αντικειμενικός πολιτικός παρατηρητής, μια άτσαλη και νευρική πολιτική αντίδραση απο τους Βενιζελικούς. Επιχειρούν πραξικόπημα μετά απο δυο χρόνια την 1 Μαρτίου του 1935, που αφενός μεν αποτυγχάνει παταγωδώς, αφετέρου δίνει το έναυσμα στο φιλοβασιλικό στρατόπεδο, για να ακολουθήσουν μέτρα ρεβανσισμού και πολιτικής αντεκδίκησης. Πραγματοποι-ούνται δίκες και εκτελέσεις δυο στρατιωτικών, εκτοπίσεις, φυλακίσεις, βενιζελικών στελεχών, ενώ αποτάσσονται δυο χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, χίλιοι πεντακόσιοι στρατιωτικοί και παραπέμποντα ακόμα σε δίκη χίλιοι εκατόν τριάντα πολίτες και στρατιωτικοί μαζί. Η Ελλάδα τραυματίζεται ανεπούλωτα και βιώνει τις πυώδεις αποφύσεις του πολιτικού μίσους. Την αποτυχία του βενιζελικού πραξικοπήματος ακολούθησαν για ένα χρόνο συντηρητικές κυβερνήσεις, για να φτάσουμε στο πραξικόπημα, που θα δούμε εκτενώς παρακάτω της 4-ης Αυγούστου του 1936, του Ιωάννου Μεταξά.
Δ. Η ΜΕΤΑΞΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ
1936-1941
Είδαμε ότι τον Μάρτιο του 1935 έλαβε χώρα στρατιωτικό κίνημα απο βενιζελικούς αξιωματικούς, το οποίο απέτυχε παταγωδώς. Ήταν μια άφρονα και άκαιρη πράξη, απέναντι στη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη, που μόνον δεινά μπορούσε να πυροδοτήσει. Και λίγους μήνες αργότερα στις 10 Οκτωβρίου του 1935, θα ακολουθήσει έναν νέο πραξικόπημα του στρατηγού Γεώργιου Κονδύλη, με εκ διαμέτρου αντίθετους πολιτικούς στόχους απο αυτό των βενιζελικών αξιωματικών. Πρώτιστο μέλημα των ηγετών του κινήματος ήταν η κατάργηση του Συντάγματος του 1927, που προέβλεπε το πολίτευμα της προεδρευομένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας για την Ελλάδα και η επαναφορά του Συντάγματος του 1911, που προέβλεπε ως σύστημα διακυβέρνησης της χώρας, την βασιλευομένη δημοκρατία. Συνεχίζεται …
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
www.panosavramopoulos.blogspot.gr
