Δεν είναι κάτι με το οποίο θα κάνεις αστεία. Θα πρέπει να αναλογιστούμε που έχουν οδηγηθεί συμπολίτες μας που εύκολα όλο και κάποιος θα είχε πει «έλα μωρέ αυτός δεν έχει ανάγκη έχει περιουσία». Σε σώζει άραγε η περιουσία; Στην περίπτωση του 60χρονου που πήδηξε στο κενό μαζί με την 90χρονη μητέρα του προχθές στην Αθήνα, περιουσία είχε, δεν είχε όμως να φάει… Θα φάει τα ντουβάρια και τα κτήματα;
Στη Μπρέσια της Ιταλίας ένας 51χρονος πήδηξε από τον 6ο όροφο, παίρνοντας στο θάνατο τα δύο παιδιά του γιατί δεν μπορούσε να αντέξει τη μεγάλη ανέχεια.
Στην Κάτω Αχαΐα ένας επαγγελματίας πήδηξε από το γραφείο του δημάρχου για το θέμα μιας καντίνας που βρισκόταν κοντά στο μαγαζί του.
Η κατάσταση που ζούμε μας οδηγεί στην απελπισία και μας οδηγεί σε απίστευτες καταστάσεις.
Η κρίση που δημιούργησε μια σειρά από λανθασμένες αποφάσεις και συμπεριφορές, η έλλειψη ηγετικών ικανοτήτων και η υποταγή στους ανωτέρους, δεν ξεζούμισε απλά την κοινωνία. Την τελείωσε.
Περπατώ, ζω και αναπνέω στην Ηλεία και νομίζω ότι σε λίγο δίπλα μου θα αρχίσουν να κυκλοφορούν ζόμπι. Άνθρωποι ζωντανοί – νεκροί, που αν κάνουν και κάτι σήμερα, το κάνουν από συνήθεια.
Θέλω να πιστεύω ότι φτάσαμε στον πάτο, ότι πιο κάτω δεν πάει. Ότι από δω και πέρα ή εδώ μπορούμε να μείνουμε ή προς τα πάνω μπορούμε να πάμε.
Γιατί αν δεχθώ πως υπάρχει και παρά κάτω τότε δεν μπορώ να ελπίζω σε τίποτα.
Αντί λοιπόν να πηδάμε εμείς από τα μπαλκόνια, ας πετάξουμε τους υπαίτιους αυτής της κατάστασης στα τάρταρα της πολιτικής ή έξω από αυτήν. Είμαι από αυτούς που πιστεύω ότι η πολιτική έχει πολλά να προσφέρει. Τους πολιτικούς έχουμε τη δύναμη να τους αλλάζουμε σαν τα πουκάμισα αν δεν μας αρέσουν. Τη δύναμη της κάλπης…
