Και επειδή δημιουργείται τα τελευταία χρόνια μία περίεργη σχέση μεταξύ Πολιτικής και πολιτών ,καθώς βλέπουμε να κυριαρχεί η αγανάκτηση όλων εναντίον των πάντων ,τα πολιτικά πράγματα είναι πολύ δυσανάγνωστα : πολίτες κατά χιλιάδες στρέφονται σε αρνητικά προς τον Κοινοβουλευτισμό Κόμματα των δύο «άκρων»,οι αβόλευτοι δεν έχουν ελπίδα για το μέλλον ,οι βολεμένοι (που τόσα χρόνια ανέχτηκαν κάθε εξευτελισμό ,αρκεί να υπάρχει στις τσέπες τους το νόμιμο ή παράνομο Δημόσιο Χρήμα ,τα δικά μας λεφτά δηλαδή) αγανακτούν βλέποντας τις τσέπες τους να αδειάζουν . Όλοι εναντίον όλων δηλαδή ...
Πληθαίνουν μάλιστα οι αναφορές (καλοπροαίρετες ή κακοπροαίρετες)των Ξένων , δημοσιογράφων και οικονομικοπολιτικών παραγόντων, για το ενδεχόμενο μεγάλης και ανεξέλεγκτης έκρηξης της Ελληνικής Κοινωνίας σε συνδυασμό με γενικευμένη Πτώχευση και έξοδο της Ελλάδος από το ευρώ. Αυτό το σκηνικό ίσως οδηγήσει σε… Εμφύλιο που θα έχει και πολιτικά-κομματικά χαρακτηριστικά .
Μάλιστα μας συγκρίνουν (υπολογίζοντας τα υψηλά ποσοστά της Αριστεράς ,άκρας και μη , και της Δεξιάς, άκρας και μη, από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ από την μια και το ΛΑΟΣ ,τους Ανεξάρτητους Έλληνες και την Χρυσή Αυγή , χωρίς να σημαίνει ότι όλες αυτές οι Δυνάμεις εκφράζουν τα Άκρα ,αλλά έτσι θέλει η…Εκλογική Γεωγραφία που έχουν διαμορφώσει θεμιτά ή αθέμιτα οι παράγοντες του τέως Δικομματισμού ) με σκηνικό Βαϊμάρης ,την περίοδο της Γερμανίας από το 1919 ως το 1933 .
Τότε η ήττα της Γερμανίας του Α’ Π.Π. ,οι εξευτελιστικές επανορθώσεις από τους Νικητές ,η γιγάντωση της Ανεργίας και η διεθνής οικονομική αστάθεια (λόγω και του Κραχ του 1929)έστρεψαν τους Γερμανούς πολίτες σε …ακραίες λύσεις ,που φανερά έβγαιναν από την κοινοβουλευτική τροχιά. Τελικά το 1933 ανέλαβε Καγκελάριος ο ηγέτης του ενός «άκρου»,ο Αδόλφος Χίτλερ ,που κυβέρνησε δικτατορικώς ως το 1945 (οπότε ηττήθηκε η Γερμανία και ο ίδιος αυτοκτόνησε ).
Άλλοι ,λιγότεροι πάντως ,μας συγκρίνουν με την Ισπανία του 1936 ,μία περίοδο δύσκολη για τους Ισπανούς και την υπόλοιπη Ευρώπη που συνοδεύτηκε με έναν τριετή αιματηρό Εμφύλιο. Και τότε τα «άκρα »της Ισπανικής κοινωνίας καθόρισαν το μέλλον της Χώρας , με βασική επιλογή την σύγκρουση και το έγκλημα .
Τι συμβαίνει άραγε με αυτά ;Μοιάζουμε ή τείνουμε να ομοιάσουμε με την Γερμανία του 1933 ή την Ισπανία του 1936 ;
Αλλά ας δούμε τι συνέβη τότε στις δύο αυτές Ιστορικές Χώρες ,με τις οποίες τυγχάνει να συνυπάρχουμε σε ΕΕ. και Ευρωζώνη .
Στην Γερμανία την περίοδο 1919-1933 υπήρχε μία διαρκής δυσαρέσκεια από την καθιέρωση της περιόδου της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης επειδή ,παρότι ήταν πρωτοποριακό για την Χώρα το καθεστώς Κοινοβουλευτικής διακυβέρνησης, συνδέθηκε με την ήττα και τις σκληρές πολεμικές αποζημιώσεις (που ακόμη και ο κορυφαίος Βρετανός Οικονομολόγος Τζων Μέυναρτ Κέυνς τις κατήγγειλε ως δυσβάστακτες).
Υπήρχε μια μόνιμη δυσπιστία και η Αβασίλευτη αυτή κατάσταση ταυτίστηκε με κακούς πολιτικούς και ανεπαρκή πολιτική . Δεν δίνονταν λύσεις και η ανεργία ,λόγω της διαρκούς λιτότητος που εφάρμοζε ο Καγκελάριος Χάινριχ Μπρύνινγκ (1930-1932) ,μία πολιτική που κατά …διαβολική σύμπτωση ακολουθεί και η σημερινή Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ ,έστρεψαν την πλειοψηφία των πολιτών στα δύο «άκρα» :το 1932 το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (NSDAP)του Αδόλφου Χίτλερ πήρε στις Εκλογές της 31ης Ιουλίου 1932 το 37,27% των ψήφων (και 13,8 εκατομμύρια ψήφους)και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας (KPD) του Ερνστ Τέλμαν το 14,32% των ψήφων (και 5,2 εκατομμύρια ψήφους).
Δηλαδή τα δύο Κόμματα που επαγγέλονταν μία Γερμανία με ολοκληρωτικό σύστημα και χωρίς Κοινοβουλευτισμό (βάσει της κυρίαρχης λογικής τότε ότι σε ακραίες συνθήκες χρειάζονται ακραίες λύσεις ) πήραν το 51,59% των ψήφων! Λίγο μετά ,στις νέες Εκλογές της 6ης Νοεμβρίου 1932,πάλι οι Γερμανοί κατά πλειοψηφία επέλεξαν τα «άκρα»: Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (NSDAP) πήρε το 33,09% των ψήφων και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας (KPD) το 16,86% των ψήφων .Άρα και τα δύο μαζί φτάνουν το μισό των ψηφοφόρων (για την ακρίβεια το 49,95%)!
Δηλαδή πάνω από ένας στους δύο Γερμανούς επέλεξε ένα από τα δύο πολιτικά «άκρα»,με τελικό νικητή τον Αδόλφο Χίτλερ που έκανε την θεαματική στροφή στην γερμανική Κοινωνία που όμως έφτασε στην «Ύβριν» (με την αρχαιοελληνική έννοια )με την ήττα και της Γερμανίας μαζί με την πτώση του Εθνικοσοσιαλισμού το 1945. Το να θεωρούμε ότι η Ελλάς του 2012 έχει κοινωνικές ομοιότητες με την Γερμανία της Βαϊμάρης ίσως είναι υπερβολή .
Στην Ισπανία του Μεσοπολέμου συνέβησαν ραγδαίες αλλαγές : η άλλοτε αποικιοκρατική υπερδύναμη έγινε μία ανίσχυρη εσωστρεφής Χώρα με κοινωνικές και αυτονομιστικές τάσεις. Ετερόκλητες δυνάμεις έχουν ξεκινήσει τις δικές τους διαδρομές είτε για τα δικά τους συμφέροντα επιβίωσης είτε για να κερδίσουν την εξουσία με πολιτικές ή όχι μεθόδους.
Αναφέρω χαρακτηριστικά τον Στρατό, την Καθολική Εκκλησία ,τον ανερχόμενο Αριστερισμό (από τροτσκιστές και αναρχικούς ως τους σταλινικούς Κομμουνιστές ),τους βασιλόφρονες και τους οπαδούς του ανερχόμενου τότε Φασισμού (το 1922 ο Μουσολίνι πήρε την Πρωθυπουργία στην Ιταλία και ήθελαν να τον μιμηθούν πολλοί ) ,όπως η Ισπανική Φάλαγγα του Χοσέ Αντόνιο Ριβέρα .
Τελικά γίνεται μέχρι το 1936 μία θεαματική στροφή προς την Κεντροαριστερά : η Βασιλεία του Αλφόνσου ΙΓ’ καταργείται και κεντροαριστεροί ηγέτες με εχθρική διάθεση προς τον Στρατό και την Καθολική Εκκλησία αναδεικνύονται σε κορυφαίες θέσεις .
Στις Εκλογές του 1936 (16 Φεβρουαρίου και 4 Μαρτίου ) η ισπανική Κοινωνία ,όπως διαφαίνεται από το Εκλογικό Αποτέλεσμα ,διχάζεται : το Λαϊκό Μέτωπο (που συνενώνει τις Δυνάμεις της Αριστεράς ) πήρε 4.451.300 ψήφους και το Εθνικό Μέτωπο (που συνενώνει ποικίλες Δεξιές και Κεντροδεξιές Δυνάμεις)πήρε 4.375.800 ψήφους ,ενώ λοιπές Δυνάμεις από το Κέντρο ως την Φάλαγγα πήραν κάτω από 600.000 ψήφους .
Σε μία εποχή ακροτήτων η μετριοπάθεια και η λογική είναι ..περιττές. Και έτσι σχηματίστηκε κυβερνητική πλειοψηφία από τους νικητές Κεντροαριστερούς . Αλλά μέσα στους κόλπους των κυβερνώντων κυριάρχησαν οι ακραίοι που θέλησαν να …μεταρρυθμίσουν με ταχύτητα και συνοπτικές διαδικασίες τα πάντα . Στοχοποίησαν τον στρατό ,την Καθολική Παράδοση, την Μεγάλη και την μικρή ιδιοκτησία με μπροστάρηδες θαυμαστές της Γαλλικής Επανάστασης και των Μπολσεβίκων .Η παλιά παραδοσιακή Ισπανία των αποικιών και της Καθολικής ταυτότητος φαινόταν να δέχεται μία βίαια μετάλλαξη από τοις νέες κυβερνητικές δυνάμεις .
Έτσι στην Ισπανία του 1936 όλα οδηγούσαν σε αντιπαράθεση που σύντομα (τον Ιούλιο με το Αλθαμιέντο (κίνημα ή πραξικόπημα στα ελληνικά) των Αξιωματικών)θα έπαιρνε την ένοπλη φρικτή μορφή του Εμφυλίου Πολέμου. Σε αυτό το κλίμα ,με την κρυφή ή φανερή στήριξη ξένων δυνάμεων (οι Γερμανοί και οι Ιταλοί από την μια και οι Σοβιετικοί και οι Γάλλοι από την άλλη) οι Ισπανοί οδηγήθηκαν για το …καλό της Ισπανίας σε μία αλληλοσφαγή διαρκείας.
Και εδώ είναι το εντυπωσιακό που πρέπει να μας προβληματίζει και σήμερα : από τις δύο πλευρές επικρατήσαν οι ακραίοι που εξαφάνισαν την φωνή της μετριοπάθειας . Οι φρανκικοί δέχθηκαν στους κόλπους τους όλους τους αντίθετους της τότε Κυβέρνησης και έβαλαν μπροστά τους ακραίους, ενώ από την άλλη πλευρά μετά από σκληρή αλληλοεξόντωση των αντιπάλων κυριάρχησαν οι σταλινικοί. Από το σύνολο της Κοινωνίας επικεφαλής των αντιπάλων ήσαν οι εκφράζοντες την αδιαλλαξία με κάθε τρόπο. Αυτό τον διχασμό πλήρωσε ακριβά για δεκαετίες η Ισπανία, και οι νικητές και οι ηττημένοι.
Από τα παραπάνω αντιλαμβανόμαστε ότι τα διχαστικά σημερινά διλήμματα και η αποφυγή συνεννόησης (όλοι καταλογίζουν στους πολιτικούς τους αντιπάλους ότι στρέφονται εναντίον της Χώρας και του Λαού ,ότι εγγίζουν την προδοσία ,ότι ξεπουλούν το μέλλον στους ξένους και στους κερδοσκόπους κλπ ) δημιουργούν κλίμα διχασμού στην Ελληνική Κοινωνία . Μοιάζουμε πιο πολύ με την Ισπανία του 1936 και όχι με την Γερμανία του 1933,όπου ο διχασμός έληξε με κοινοβουλευτικό και συνταγματικό τρόπο (!)και την επικράτηση του πρώτου Κόμματος του Αδόλφου Χίτλερ που επέβαλε την δική του δικτατορική διακυβέρνηση .
Η μεγάλη μας διαφορά είναι πως η Ελληνική Κοινωνία δεν έχει τις μεγάλες ταξικές διαφορές όπως η Ισπανία του 1936 ,καθώς η Κρίση πλήττει τους πάντες και η διακυβέρνηση και η Οικονομία της χώρας μας εξαρτάται από αποφάσεις του Εξωτερικού και όχι τους δικούς μας Πολιτικούς. Επίσης ο Ελληνικός Λαός δεν έχει την διάθεση ή την κουλτούρα τα τελευταία χρόνια να προβεί σε διχαστικές κινήσεις ,αφού περιμένει να ξεσηκωθεί πρώτα ο γείτονάς του(!) ή υπομένει απαθής την προσβολή από την ανεπάρκεια του Κράτους ή την κατάληψη μεγάλων περιοχών στις γειτονιές του από λαθρομετανάστες. Ή μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα ; Όλα είναι θέμα διάθεσης και νοοτροπίας τελικά…
