Του Αθανάσιου Κατσίμπελη*
Η κρίση που διέρχεται σήμερα η πατρίδα μας δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι πρωτίστως κρίση Παιδείας, κρίση Πολιτισμού, κρίση Ηθικής. Κλονίστηκε συθέμελα η πίστη των πολιτών σε αρχές, αξίες και θεσμούς, πάνω στους οποίες βασίστηκε για δεκαετίες ο κοινωνικό-οικονομικό-πολιτικός ιστός της Ελληνικής Δημοκρατίας. Κλονίστηκε, ιδιαίτερα, η εμπιστοσύνη των πολιτών προς τους θεσμούς που συμβολίζουν τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και τη χρηστή διοίκηση.
Οι θεσμοί που απολάμβαναν το 2003, σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο της εποχής, σημαντική εμπιστοσύνη από την ελληνική κοινή γνώμη ήταν η Εκκλησία, η αστυνομία, η Δικαιοσύνη, οι μη κυβερνητικές-φιλανθρωπικές οργανώσεις και ο στρατός.
Πρόσφατη έρευνα της MRB ανατρέπει όλα τα μέχρι τώρα δεδομένα και δείχνει πως οι Έλληνες πολίτες εμπιστεύονται σε συντριπτικό ποσοστό 69,8% τα δημόσια πανεπιστήμια και τα σχολεία, ποσοστό αυξημένο κατά 11,6% σε σχέση με την τελευταία έρευνα της MRB τον Δεκέμβριο του 2016. Στη δεύτερη θέση πέρασαν πλέον οι Ένοπλες Δυνάμεις και ακολουθούν με σημαντική απόσταση τόσο η Εκκλησία όσο και η αστυνομία. Πώς άραγε εξηγείται η παραπάνω ανατροπή με δεδομένη την τεράστια, ιδιαίτερα ανάμεσα στη νέα γενιά, γενκευμένη απογοήτευση;
Η αισιοδοξία των Ελλήνων πολιτών και ιδιαίτερα των νέων για ένα καλύτερο μέλλον βρίσκεται τα τελευταία χρόνια στο ναδίρ και η ελπίδα για οικονομική ανάπτυξη και έξοδο από την κρίση θεωρείται απίθανη.Πώς αποφάσισαν να εμπιστευτούν τα δημόσια σχολεία; Μπορεί ο Υπουργός Παιδείας κ. Γαβρόγλου να πανηγυρίζει με την εμπιστοσύνη των πολιτών στη δημόσια εκπαίδευση αλλά είναι εξαιρετικά απίθανο να συναινούν οι πολίτες στην αλλοπρόσαλη πολιτική του Υπουργείου Παιδείας το οποίο τη μια μέρα ανακοινώνει πως θα καταργήσει τις Πανελλαδικές εξετάσεις και την άλλη μέρα τις εξαγγέλει ως κενοφανή μεταρρύθμιση!!
Τι καλό βλέπει λοιπόν η ελληνική κοινωνία να συμβαίνει στα σχολεία μας;
Βλέπει, τον Έλληνα Δάσκαλο και την Ελληνίδα Δασκάλα να μάχονται με φιλότιμο παρά τους πενιχρούς μισθούς για να παρέχουν με πρωτόγονα μέσα, και συνεχείς εξαγγελίες ανούσιων αλλαγών, μια καλύτερη Παιδεία σε όλα τα παιδιά.
Βλέπει η κοινωνία, πως οι Έλληνες Δάσκαλοι διαχειρίζονται καθημερινά με επιτυχία την ανθρωπιστική κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη στα σχολεία μας και πετυχαίνουν να εξασφαλίσουν, όσο το δυνατόν, τη συνοχή του δοκιμαζόμενου λαού.
Η πιο πιθανή εξήγηση ίσως δίνεται από τη θεωρία του F.A. Hayek …. δηλαδή πιθανόν η κοινωνία μας «αντιδρά στην αταξία που προκαλούν οι ελλιπείς ή προβληματικοί τυπικοί θεσμοί δημιουργώντας μία «αυθόρμητη τάξη» (spontaneous order) που έχει ως σκοπό να διασφαλίσει την ομαλή συμβίωση και να ενισχύσει την κοινωνική ευημερία».
Η κοινωνία πιθανόν να εμπιστεύεται ξανά τον δάσκαλο όπως έκανε και την εποχή του Κωστή Παλαμά :
“Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ότι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ’ αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ’ το κορμί σου μένει, Μην κουρασθείς. Είν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά. Τι κι’ αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν ‘Ατλαντας στην πλάτη,
Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!”
