Όπως είναι λογικό η Υψηλή Πύλη, επ ουδενί λόγω ήταν διατεθειμένη να παραχωρήσει πολιτική ελευθερία στους έλληνες, μήτε και να βγάλει μια μεγάλη ψηφίδα απο το πάζλ της επικυριαρχίας της στην Βαλκανική. Η ναυμαχία του Ναβαρίνο όμως, στην οποία ο στόλος των Μεγάλων Δυνάμεων, συνέτριψε-ταπείνωσε τους τουρκικές δυνάμεις, έβαλε και την επίσημη σφραγίδα, για την ανεξαρτησία της Ελλάδος, όπως διπλωματικά είχε απφασιστεί. Ακολούθως όμως με την πολυπόθητη ελευθερία μας, ξεκινούσε και η ανάληψη ποικίλων δεσμεύσεων πρός τις σύμμαχες Μεγάλες Δυνάμεις, που είχαν συνδράμει στην επίτευξη του απελευθερωτικού εθνικού στόχου.
Ξεκινούσε δηλαδή την απελεύθερη πια πορεία του το αρτιγέννητο ελληνηκό έθνος, όχι χωρίς χρέη και διπλωματικές εξαρτήσεις, έναντι της επικυρίαρχης τότε τάξης πραγμάτων στο φάσμα της διεθνούς εξωτερικής πολιτικής. Ανάλογα χρέη όμως έχουν όλα τα κράτη της οικουμένης, αφού με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, συμμετέχουν σε διεθνείς συνασπι-σμούς και σφαίρες επιρροής, απο τις οποίες εκπηγάζουν διπλωματικές και οικονομικές υποχρεώσεις και οφειλές.
Όμως σε καμιά των περιπτώσεων αυτές οι οφειλές δεν μπορούν να σηματοδοτήσουν την οικονομική κατάρρευση ενός κράτους, δοθέντος ότι περνούν μέσα απο ένα πολυδαίδαλο σύμπλεγμα διπλωματικών ισορροπιών, βάσει του οποίου η κατάρρευση ενός κράτους που συμμετέχει σε έναν τέτοιο συνασπισμό, συνεπάγεται αυτό-χρημα - με την θεωρία του ντόμινο- την ταυτόχρονη πτώση και των υπολοίπων. Επομένως ένας σύνολος μηχανισμός αλληλοπροαστασίας, δεν επιτρέπει την αποδόμηση κανενός, δρομολογώτας παράλληλα την άμεση και αποτελεσματική ενίσχυσή του όποτε παραστεί ανάγκη.
Στη Ελλάδα όμως γιατί τα πράγματα δεν εξελίχθησαν έτσι και γιατί δεν λειτούργησε άραγε αποτελεσματικά η σωστική ασπίδα προστασίας του Ευρωπαϊκου συνασπισμού θα αναρω-τηθεί ο αναγνώστης; Δυστυχώς η οδυνηρή δρομολόγηση της εθνικής μας χρεοκοπίας, έλαβε χώρα απο την στιγμή, που η κρίση χρέους μας μετατράπηκε σε κρίση δανεισμού. Όταν δηλαδή αποβληθήκαμε – και με δικά μας ολέθρια λάθη απο την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, που με περισσή επιπολαιότητα και ασσύγνωστη ανευθυνότητα χειρίστηκε το θέμα – απο τις αγορές και επομένως χάσαμε την δυνατότητα να δανειζόμαστε με «φυσιολο-γικά» επιτόκια και παράλληλα οι αγορές είδαν στο πρόσωπό μας ένεκα της οδυνηρής θέσης μας, την ευκαιρία να κερδοσκοπήσουν. Όμως αυτή η ολέθρια εξέλιξη δεν είχε προκύψει ως κεραυνός εν αιθρία, αλλά ήταν απόρροια των τραγικών λαθών της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, που απο της εκλογικής της νίκης και εντεύθεν, με μια αλληλουχία εγκληματικά δύστοκων ενεργειών, έβαζε ταφόπλακα στην εθνική οικονομία.
Τι δέον γεννέσθαι θα αναρωτηθεί εύλογα ο αναγνώστης ; Προφανώς για να αναταχθεί η κατάσταση, θα πρέπει να επανακαμάψουμε στην πρίν την ολέθρια απο το 2009 περίοδο. Πρίν δηλαδή απο την φάση που κριθήκαμε απο τις χρηματαγορές «οικονομικά νεκροί» και απολέσαμε την δυνατότητά μας να δανειζόμαστε σε φυσιολογικά επίπεδα, όπως όλες οι υγιείς οικονομικά χώρες. Όμως ένας τέτοιος γιγάντιος εθνικός στόχος, δεν θα κριθει απλά στο επίπεδο της οικονομίας.Μήτε μόνο στη λογική της επίτευξης των μακροικονομικών μας στόχων-μεγεθών.
Αλλά σε πολύ υψηλότερο επίπεδο, θα αποτελέσει κεντρικό σημείο συννενόησης με τους δανειστές μας και με το σύνολο πλέγμα οικονομικής και διπλωματικής επιρροής γύρω απο αυτούς. Με τις μεγάλες δυνάμεις δηλαδή, που σήμερα συνιστούν στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον μας, την ηγέτιδα πολιτική και οικονομική τάξη και μέσα στην σφαίρα επιρροής τους, είμαστε υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων να υπάρξουμε και να επιβιώσουμε. Ωστόσο μια τέτοια υψιπετής εθνικά στόχευση προϋποθέτει ευφάνταστες πολιτικές κινήσεις, με ταυτόχρονο εθνικό ρεαλισμό. Στοιχεία που παραπέμπουν σε μια εμπνευσμένη, άξια, ικανή και αποτελεσματική πολιτική ηγεσία.
Και το σημερινό timing είναι πολύ καλό για αυτές τις μεγάλες εθνικές αποφάσεις. Αν σήμερα δεν δρομολογηθούν αυτοί οι εθνικοί στόχοι που θα επανατροχιοδρομήσουν τη χώρα σταθερά και με όρους αξιοπρέπειας, στο οικονομικό και πολιτικό γίγνεσθαι της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας, τότε μοιραία θα δρομολογηθεί η κατάπτωσή μας, στην θλιβερή παλιά μας βαλκανική μιζέρια. Αξίζει όμως μια τέτοια τύχη στον ιστορικό λαό μας, που κληροδότησε στην ανθρωπότητα αίμητα δώρα ήθους και πολιτισμού;
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
