Και ο δρόμος θα γίνει ποτάμι, βουβό και ορμητικό, που θα πνίξει αυτούς που μας στέρησαν τη ζωή, που προσπαθήσαμε με κόπους μετά από χρόνια να δημιουργήσουμε για να ζούμε. Εκείνους που μας έκαναν από ανθρώπους, ανθρωποειδή...
Αν υπάρχει μπέσα, αν υπάρχει φιλότιμο, αν έχουμε ακόμα ψυχή σε αυτό τον τόπο... υπάρχει σίγουρα και άλλη λύση... Λύση διαφορετική από αυτό που μας επιβάλουν. Από αυτό που κάποιοι ήλπιζαν ότι θα αλλάξει… αλλά δυστυχώς πολύ γρήγορα αντιλαμβανόμαστε όλοι πως δεν είναι έτσι.
Έχουμε όμως ακόμα ένα στόχο… Να κυνηγάμε την ελπίδα για να πάρουμε πίσω τις ζωές μας. Ναι ακόμα ελπίζουμε, όταν βλέπουμε τον υπόλοιπο νότο να «φλέγεται» και πιστεύουμε ότι αυτή η φλόγα θα μας «ζεστάνει» αν όχι θα μας «κάψει» και εμάς.
Ονειρεύεσαι λοιπόν και αυτή τη φλόγα, του ενθουσιασμού, της οργής… όχι της καταστροφικής, αλλά της δημιουργικής. Να σε βλέπει ο άλλος με το χαμόγελο στο πρόσωπο και να σε φοβάται. Να καταλαβαίνει πως πλέον δεν λυγίζεις, δεν υποχωρείς… Άλλωστε δεν έχει πιο κάτω να πας. Έφτασες στον πάτο και τώρα αρχίζεις πάλι να σηκώνεσαι. Ονειρεύεσαι…
