Ο Έλληνας είναι δημιούργημα της ομορφιάς, του έρωτα, της σοφίας, της αμαρτίας, της ακολασίας, του πάθους, της απόλαυσης, του ήλιου και της θάλασσας.
Γεννήθηκε για να ζήσει και όχι για να εκτελεί κατά γράμμα ρητές εντολές. Γεννήθηκε για να αγωνίζεται και όχι για να είναι βουβός θεατής.
Στο πέρασμα των χρόνων αλλοιώθηκε, διαβρώθηκε, αλλαξοπίστησε, υποδουλώθηκε στο χρήμα, απαρνήθηκε το Θεό του, τους προγόνους του, αλλοίωσε τη γλώσσα του και δίχως να το καταλάβει, με την αφέλειά του, έδωσε βήμα στους εχθρούς του!
Σταμάτησε να σκέφτεται και να λειτουργεί με γνώμονα τη σοφία και την ομορφιά των πραγμάτων και έγινε έρμαιο των διαστροφών, τυχάρπαστων ηγετών.
Μα, πως είναι δυνατόν αναρωτιέται αυτός που συνεχίζει να τον λατρεύει, που έμαθε από αυτόν, που σπούδασε με τα κείμενά του και τις τέχνες του, να μην επαναστατεί, να μην ορθώνει το αναστημά του και να μην πολεμά για τον πλούτο του, για την περιουσία του!
Και όμως γίνεται! Και γίνεται γιατί η ομορφιά μεταλλάχτηκε σε μάσκα εξωτερικής επίδειξης, οι επιθυμίες έγιναν αρρωστημένες εμμονές και η ψυχή του παραδόθηκε σε ιμιτασιόν σκευάσματα λατρείας…
Άραγε θα ξαναγίνει η Ελλάδα όπως πρώτα; Θα ξαναβρεί ο Έλληνας τη χαμένη του ταυτότητα ή θα μείνει πλέον στην ιστορία ως ο βασιλιάς της αφέλειας, του εντυπωσιασμού και της δειλίας;
