Του Νίκου Μιχαλόπουλου – Γεωπόνου
Αν δεν κάνω λάθος είναι η δεύτερη φορά μετά την καταστροφή του 2007 που η Ηλεία θα μπει ξανά στο Κέντρο του Αναπτυξιακού Σχεδιασμού τόσο της Κυβέρνησης όσο και της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αφού η πρώτη βδομάδα του Φλεβάρη 2018 συμπίπτει τόσο με την διήμερη επίσκεψη του αρχηγού της Ν.Δ Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά και με το Περιφερειακό Αναπτυξιακό Συνέδριο που έχει προγραμματίσει ο Πρωθυπουργός της Χώρας Αλέξης Τσίπρας και η Κυβέρνησή του.
Και εύλογα αναρωτιέται κανείς: Μπορεί η Ηλεία να μπει έστω και τώρα σε τροχιά Ανάπτυξης; (και αναφέρω μόνο την Ηλεία γιατί οι άλλες δύο Περιφερειακές Ενότητες Αχαΐας – Αιτωλοακαρνανίας έχουν φροντίσει τόσο η Περιφερειακή Αρχή όσο και οι προηγούμενες Κυβερνήσεις να έχουν μια ιδιαίτερη μεταχείριση).
Η γνώμη μου είναι πως η Ηλεία δεν πρόκειται (ή τουλάχιστον θα αργήσει πολύ ακόμα) να μπει σε τροχιά Ανάπτυξης γιατί:
1. Δυστυχώς εδώ στην Ηλεία δεν έχουμε αποφασίσει και δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να εγκαταλείψουμε την ατομική προσπάθεια και να υιοθετήσουμε τη συλλογική διεκδίκηση και δράση.
2. Δυστυχώς το πάθημα του 2007 δεν μας έγινε μάθημα. Αρκεί μόνο να δει κανείς τι κέρδισε η Ηλεία μετά από μια πρωτόγνωρη για τα Ελληνικά δεδομένα καταστροφή σε βάθος 10/ετίας και πλέον μετά την «παρέλαση» τόσων κυβερνητικών πολιτικών κομματικών κλιμακίων κλπ. Και τι δεν είχαν υποσχεθεί. Όμως με τις ανεκπλήρωτες δεσμεύσεις και τις ανέξοδες υποσχέσεις χάθηκε η ευκαιρία ανασυγκρότησης του Νομού μας.
3. Δυστυχώς ακόμα και τώρα θεωρώ ότι είναι απαράδεκτο να υπάρχει μια σύγχυση σε ότι αφορά την πορεία των μεγάλων έργων που έχει ανάγκη ο Νομός μας και που αδυνατώ να καταλάβω την Ανοχή μας. Δηλαδή τι άλλο πρέπει να πάθουμε για να υπάρξει επιτέλους μια οργανωμένη αντίδραση;
Ανεξάρτητα λοιπόν από το αν πιστεύει κανείς ότι το Περιφερειακό Αναπτυξιακό Συνέδριο είναι ουσιαστικό ή επικοινωνιακό και μόνο που θα έχουμε στη Περιφέρειά μας τη μισή Κυβέρνηση αλλά και την Αξιωματική Αντιπολίτευση, δεν θα πρεπε να επιτρέψουμε να χαθεί μια ακόμη Αναπτυξιακή Ευκαιρία για το Νομό μας.
Δυστυχώς και με ευθύνη των Κυβερνητικών κυρίως Βουλευτών θα πρεπε κατά τη γνώμη μου να είχε προηγηθεί μια οργανωμένη προσέγγιση όλων των Φορέων (Τ.Α. – Περιφέρεια – Κοινοβουλευτικοί Εκπρόσωποι- Σωματεία – Συλλογικοί Φορείς κλπ.) που θα είχαν επεξεργαστεί θεματικά όλες τις Αναπτυξιακές δυνατότητες του Νομού, χαράσσοντας ένα Αναπτυξιακό Σχέδιο εφικτό και υλοποιήσιμο, με σαφή ιεράρχηση στόχων, λεπτομερές και όχι αόριστο.
Φοβάμαι ότι για μια ακόμη φορά ο καθένας θα προβάλει όλες του τις επιθυμίες (ήδη τα διαβάζουμε στον Τοπικό Τύπο), θα παρατηρηθούν ξανά φαινόμενα αποσπασματικών παρεμβάσεων, θα ακουστούν μεγάλα Σχέδια – Επιχειρησιακά Προγράμματα κλπ, θα μείνουμε όλοι ικανοποιημένοι αφού θα έχουμε καταφέρει να τα πούμε, αλλά η Ανάπτυξη για το Νομό θα εξακολουθεί να παραμένει ζητούμενο.
Και σε τελική ανάλυση πρέπει να καταλάβουμε ότι η κατάθεση και η Συλλογή Υπομνημάτων δεν αποτελεί αναπτυξιακή προοπτική.
Ας κάνουμε τουλάχιστον ένα βήμα αλλαγής Συμπεριφοράς και Νοοτροπίας.
