Του Παύλου Ανδριά - Δημοσιογράφου & συγγραφέα
Χρόνια τώρα, δεκαετίες πριν, αλλά ακόμα και σήμερα, αυτό που ακούς καθημερινά τριγύρω σου και πραγματικά σε ενοχλεί, είναι μια έκφραση που σε εξοντώνει!
«Δεν γίνεται…»
Μια κουβέντα που τη συναντάς στο σπίτι σου, στην δουλειά σου, στις υπηρεσίες, δημόσιες και μη, στην καθημερινότητά σου, δυο λέξεις που σου αφαιρούν το δικαίωμα να ελπίζεις και σε φορτώνουν με ηττοπάθεια, καθώς ο τόνος της φωνής πάντα αυτού που σου το λέει, είναι «κάθετος»!
Είναι όμως έτσι; Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ αν η δύναμη αυτών των λέξεων είναι τόσο μεγάλη ή απλά επαναπαυόμαστε σε κάτι που πραγματικά δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία μας ως λαός, αλλά διστάζουμε να το «πολεμήσουμε», δίνοντάς τους το δικαίωμα να μας καθηλώνουν και να μας τρώνε κάθε ζωντανό κύτταρο δράσης.
Η αλήθεια είναι ότι έχουμε καταθέσει τα όπλα, γιατί βολευτήκαμε στο παραμύθι που κάποιοι έντεχνα μας «έβαλαν» να ζήσουμε, έχοντας εμείς όμως το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, μιας και αρκετοί γύρω μας δεν θέλουν ακόμα και σήμερα να χάσουν τη χρυσή κότα του βολέματος, κρατώντας έναν ολόκληρο λαό πίσω, με τις λάθος επιλογές τους.
Αλλά μη σταθούμε όμως σ’ αυτό… Ας σταματήσουμε να δικαιολογούμε τα λάθη μας, ας σταματήσουμε να είμαστε μίζεροι και ας κάνουμε το επόμενο βήμα, δίνοντας το παράδειγμα στις γενιές που ακολουθούν, μιας και οι επαναστάσεις πλέον δεν γίνονται σε πεδία μάχης, αλλά δίπλα μας, στην κοινωνία που ζούμε.
Σε αυτή που οφείλουμε να της δώσουμε ξανά το δικαίωμα να ελπίζει, να σκέφτεται, να δημιουργεί και να προχωράει μπροστά, στηριζόμενη σε γερές βάσεις, που ναι, εμείς θα δημιουργήσουμε.
Περιθωριοποιώντας τους βολεμένους, ας δώσουμε τα χέρια στους συνανθρώπους μας που έχουν διάθεση να κάνουν το κάτι παραπάνω, σε αυτούς που έχουν ιδέες, σε αυτούς που δεν μηδενίζουν τα πάντα, σε αυτούς που χαμογελούν…
Όλα γίνονται… Κοιτάξτε γύρω σας. Η εικόνα αλλάζει. Αργά, αλλά αλλάζει.
Δημιουργούνται επιχειρήσεις, τι σημασία έχει ποιος είναι ο επενδυτής σε μια χώρα που μια ζωή δανειζότανε και όλοι τον είχαν σα δούλο!
Μπαίνουν οι βάσεις για έναν υγιή τουριστικό παράδεισο, που αν ήθελαν τα δικά μας λαμόγια θα το είχαν κάνει πολλά χρόνια πριν, βλέπουμε κάποιους να ρισκάρουν και να ζητάνε χέρια για να δυναμώσει αυτό το «ρίσκο»…
Το να κρυβόμαστε πίσω από τη φούσκα της κρίσης, από τις κομματικές κουκούλες, αδρανείς σ’ έναν καναπέ, δεν οδηγεί πουθενά, μιας και σύντομα θα διαπιστώσουμε ότι εμείς οι ίδιοι ακρωτηριάσαμε το μέλλον το δικό μας, μα και των παιδιών μας.
Ναι, όλα γίνονται… αρκεί να το θέλουμε, αρκεί να σταματήσουμε να κρίνουμε και να κατακρίνουμε κάτι που στην ουσία αγνοούμε. ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ.
Αυτή που ποδοπατάμε καθημερινά, επειδή κάποιοι μας είπαν ότι είναι μια ψευδαίσθηση!!!
Όχι λοιπόν, δεν είναι ψευδαίσθηση γι’ αυτούς που θέλουν να ζήσουν. Είναι τρόπος ζωής, είναι το αύριο που όλοι πρέπει να ζήσουμε. Είναι κάτι που πρέπει να χτίσουμε από την αρχή και να καμαρώνουμε γι’ αυτό, σκοτώνοντας μέσα μας ότι μέχρι σήμερα μας έτρωγε τα σωθικά.
Η μιζέρια δεν είναι για εμάς. Ας το καταλάβουμε…
Έχουμε πολλά να κάνουμε, αρκεί να το ξεκινήσουμε, μιας και στο διάβα μας θα βρούμε κι άλλους που δεν είναι λάτρες του μηδενισμού, που δεν επέτρεψαν σε κάποιους να τους βιάσουν την σκέψη.
ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ…
