Σχόλιο στο μάθημα των Μαθηματικών Προσανατολισμού

Οι μαθητές Προσανατολισμού διαγωνίστηκαν στα Μαθηματικά σε θέματα απαιτητικά , κλιμακούμενης δυσκολίας , αλλά και με μεγάλο όγκο απαντήσεων.

Αναλυτικά

Στο 1ο ΘΕΜΑ ζητήθηκε απόδειξη του αναμενόμενου θεωρήματος της μονοτονίας , διατύπωση του κριτηρίου Παρεμβολής ορισμός και 5 προτάσεις να χαρακτηριστούν Σωστές ή Λάθος που έκρυβαν παγίδες και οι μαθητές έπρεπε να είναι προσεκτικοί.

Στο 2ο ΘΕΜΑ είχαμε μια σύνθετη συνάρτηση απλής μορφής , να δοθεί ο τύπος της – μονοτονία – ακρότατα – κυρτότητα-Ασύμπτωτες – Σύνολο Τιμών και πλήθος ριζών παραμετρικής εξίσωσης , ένα θέμα που κάλυπτε μεγάλο τμήμα του διαφορικού λογισμού χωρίς ιδιαίτερες παγίδες.

Στο 3ο ΘΕΜΑ είχαμε μια συνάρτηση πολλαπλού τύπου με απλά ερωτήματα Γ1 , Γ2 και προσβάσιμα Γ3 , Γ4 από μαθητές που είχαν πολύ καλές γνώσεις του τριωνύμου και της τριγωνομετρίας από Α και Β Λυκείου.

Στο 4ο ΘΕΜΑ είχαμε μια απλή εφαρμογή του θεωρήματος Bolzano και της μονοτονίας για το Δ1 , εύρεση ακροτάτου στο Δ2 , και απαιτητικό το Δ3 αφού έπρεπε οι μαθητές να χειριστούν πράξεις με λογαριθμικές και εκθετικές συναρτήσεις από Β Λυκείου. Το Δ4 ήταν ουσιαστικά άσκηση του βιβλίου , όμως έκρυβε μια μεγάλη παγίδα αφού οι μαθητες έπρεπε να πάρουν περιπτώσεις για το αν η φ είναι παραγωγίσιμη στο xo για να εφαρμόσουν το θεώρημα Fermat.

Συμπερασματικά

Τα θέματα κάλυπταν το μεγαλυτερο μέρος της ύλης , είχαν περισσότερο όγκο απαντήσεων σε σχέση με πέρυσι και έκρυβαν παγίδες.

Να τονίσουμε ότι απαιτείται καλή προετοιμασία στην Α και Β Λυκείου αφού οι γνώσεις και η μαθηματική ικανότητα που θα αποκτήσουν είναι προαπαιτούμενα για να διαχειριστούν σωστά τα θέματα των πανελλαδικών εξετάσεων.

Ως Φροντιστήριο είμαστε ευχαριστημένοι γιατί έχουμε υψηλότερες βαθμολογίες από πέρυσι και ευχόμαστε στους μαθητές Επιτυχία και στα υπόλοιπα μαθήματα.

Οι Μαθηµατικοί του Πρότυπου Φροντιστηριακού Κέντρου Άνοδος: Αγγελοπούλου – Μαντά Διονυσία

Γεωργακόπουλος Γιάννης

Δακουρά Μάρω

Καρανικολός Σπύρος

Λίµουρας Αλέξανδρος

Ματζαβίνου Γωγώ

Νικολούτσος Άγγελος

Ρουσόπουλος Παναγιώτης

Στουφής Διονύσιος

Δείτε το video του σχολιασμού με τον Μαθηματικό Αλέξανδρο Λίμουρα

Σχόλιο για το μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών Προσανατολισμού

Οι μαθητές σήμερα διαγωνίσθηκαν στα Αρχαία Ελληνικά Προσανατολισμού. Το διδαγμένο κείμενο προερχόταν από το έργο του Πλάτωνα Πρωταγόρας και συγκεκριμένα από την 6η διδακτική ενότητα που αναφέρεται στην ανάπτυξη της πολιτικής κοινωνίας μέσω των δώρων του Δία, της αιδούς και της δίκης.

Οι ερμηνευτικές παρατηρήσεις απαιτούσαν από τους μαθητές ανάκληση των ερμηνευτικών σχολίων του σχολικού βιβλίου και του φροντιστηριακού υλικού, αξιοποίηση των γλωσσικών επιλογών του συγγραφέα και κριτική ικανότητα στη σύγκριση με το παράλληλο κείμενο από τον Γοργία του Πλάτωνα.

Το αδίδακτο κείμενο προερχόταν από την Απολογία Σωκράτους του Ξενοφώντα, η μετάφραση του οποίου ήταν μέτριας δυσκολίας. Οι γραμματικές και συντακτικές παρατηρήσεις δεν παρουσίαζαν ιδιαίτερη δυσκολία, αν και η Γ3α θα μπορούσε να είναι πιο σωστά διατυπωμένη, ώστε να μην αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες.

Τέλος, αξίζει να επισημανθεί ότι για τρίτη συνεχόμενη χρονιά το αδίδακτο κείμενο είχε διδαχθεί, καθώς βρισκόταν στο βιβλίο του φροντιστηρίου με τα άγνωστα θέματα.

Δείτε το video με το σχολιασμό από τη Φιλόλογο Ιωάννα Σεφερλή:

Απαντήσεις στο μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών Προσανατολισμού

Α. ΔΙΔΑΓΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Α.1.α.
1. Σωστό «πολιτικὴν γὰρ τέχνην οὔπω εἶχον, ἧς μέρος πολεμική»
2. Σωστό «Ζεὺς οὖν δείσας περὶ τῷ γένει ἡμῶν μὴ ἀπόλοιτο πᾶν»
3. Λάθος «Πότερον ὡς αἱ τέχναι νενέμηνται, οὕτω καὶ ταύτας νείμω; νενέμηνται δὲ
ὧδε· εἷς ἔχων ἰατρικὴν πολλοῖς ἱκανὸς ἰδιώταις, καὶ οἱ ἄλλοι δημιουργοί»

β. 1. θηρίων
2. Πότερον ὡς αἱ τέχναι νενέμηνται

Β1. αἰδώς: Το αίσθημα σεβασμού ενός μέλους της κοινότητας έναντι των υπολοίπων, όλες οι ηθικές αναστολές και φόβοι που προφυλάσσουν τον άνθρωπο από αντικοινωνική συμπεριφορά (με άλλα λόγια: ο αυτοσεβασμός, η ντροπή που νιώθει ο άνθρωπος όταν έχει προβεί σε τέτοια συμπεριφορά). Σε ένα λεξικό με τον τίτλο Ὅροι, το οποίο ανάγεται στην πλατωνική Ακαδημία, η αἰδώς ορίζεται ως «εκούσια υποχώρηση από απερίσκεπτη συμπεριφορά, σύμφωνα με το δίκαιο και αυτό που φαίνεται καλύτερο· εκούσια κατανόηση του καλύτερου· προσοχή για αποφυγή της δικαιολογημένης επίκρισης» (412c). Το δίπολο των αρετών αἰδὼς καὶ δίκη ισοδυναμεί με το σωφροσύνη καὶ δικαιοσύνη, το οποίο χρησιμοποιεί ο Πρωταγόρας στο επιμύθιο του λόγου του.
δίκη: Στο συγκεκριμένο απόσπασμα η λέξη δίκη δεν χρησιμοποιείται με τη σημασία της δικαστικής διαδικασίας. Βρίσκεται κοντά στην αρχική της σημασία· δίκη: το ορθό, το δίκαιο. Κατά προέκταση, η δίκη δηλώνει εδώ την έμφυτη αντίληψη για το σωστό, το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Βλ. και τη χρήση της λέξης στην επόμενη (7η) Διδακτική Ενότητα από τα Πολιτικὰ του Αριστοτέλη.
Σύμφωνα με τη μυθολογία, η Δίκη (ή Νέμεσις) ήταν η κόρη του Δία και της Θέμιδας, ενώ η Αἰδὼς ήταν σύντροφος της Δίκης και καθόταν σε θρόνο δίπλα στον Δία. Η Δίκη, που τη βοηθούσαν οι Ερινύες, επέβλεπε την τήρηση της ηθικής τάξης στον κόσμο και τιμωρούσε όσους επιχειρούσαν να την ανατρέψουν. Στο κείμενο δεν παρουσιάζονται όμως ως θεότητες, αλλά ως ηθικές ιδιότητες ή αξίες, που μοιράζονται και διδάσκονται στους ανθρώπους. Ο Δίας, για να διασφαλίσει την προοπτική επιβίωσης των ανθρώπων που διέτρεχαν άμεσο κίνδυνο αφανισμού, αποφασίζει να τους προσφέρει τήν αἰδῶ καί τήν δίκην. Έτσι, θα είναι δυνατή η συγκρότηση κοινωνιών και η περαιτέρω ανάπτυξη του πολιτισμού. Η ενέργεια αυτή του Δία δείχνει το ενδιαφέρον και τη φροντίδα του για τους ανθρώπους.
Αἰδώς: είναι ο σεβασμός, το αίσθημα ντροπής του κοινωνικού ανθρώπου για κάθε πράξη που προσκρούει στον καθιερωμένο ηθικό κώδικα του κοινωνικού περιβάλλοντος. Η δράση της είναι ανασταλτική και αποτρεπτική και συμπίπτει με τη λειτουργία της ηθικής συνείδησης. Το συναίσθημα αυτό λειτουργεί και ως κίνητρο για την εκτέλεση του χρέους και του καθήκοντος που επιβάλλει η κοινωνία στα μέλη της, αφού με τον τρόπο αυτό αποφεύγεται η αγανάκτηση και η αποδοκιμασία των άλλων.
Δίκη: είναι το συναίσθημα της δικαιοσύνης, η ενύπαρκτη στον άνθρωπο αντίληψη για το δίκαιο και το άδικο, ο σεβασμός των γραπτών και άγραφων νόμων και των δικαιωμάτων των άλλων, καθώς και οι ενέργειες για την αποκατάσταση αυτών των δικαιωμάτων, όταν καταστρατηγούνται βάναυσα από κάποιον. Η δίκη εκδηλώνεται με τη δημιουργία και την τήρηση κανόνων δικαίου, την κατοχύρωση του δικαίου, του ορθού και του νόμιμου. Έτσι περιστέλλεται ο ατομικισμός και ο εγωισμός και εξασφαλίζεται η αρμονική κοινωνική συμβίωση.
Κάθε πολιτισμικά προηγμένη κοινωνία θεμελιώνεται στις αξίες της αιδούς και της δίκης. Οι αξίες αυτές είναι καθολικές και συνιστούν παράγωγα της εξέλιξης τόσο της ηθικής συνείδησης, όσο και του πολιτισμού που την εκφράζει και την κατευθύνει. «ἵν’ εἶεν πόλεων κόσμοι τε καὶ δεσμοὶ φιλίας συναγωγοὶ» Με τη φράση αυτή διατυπώνεται έξοχα η κοινωνιοπλαστική αποστολή της αιδούς και της δίκης. Χάρη στην αιδώ και στη δίκη εξασφαλίζεται η αρμονική συμβίωση μέσα στην πόλη, η συνοχή του συνόλου, η ισορροπία και η ευταξία. Με αυτές αναπτύσσονται μεταξύ των ανθρώπων σχέσεις φιλίας, συνεργασίας, αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού. Ειδικότερα η αἰδὼς οδηγεί σε ό,τι ονομάζεται «πόλεων κόσμοι», δηλαδή εμπνέει στους πολίτες κόσμια συμπεριφορά και συντελεί στην κατάκτηση της αυτονομίας τους, αναγκαία για την αρμονία της κοινωνίας. Η δίκη παραπέμπει στο «πόλεων δεσμοί», δηλαδή σε υπαγορεύσεις με τις οποίες οι πολίτες υποβάλλονται σε δεσμεύσεις της συμπεριφοράς τους, ώστε να επιβάλλεται η συνοχή της πολιτικής κοινωνίας. Η συμπληρωματική λειτουργία των δύο «δώρων» συνεπάγεται φιλίαν, που σημαίνει ηθική ενότητα της πολιτείας, σύμπνοια και ομόνοια των πολιτών, ώστε να συμβιώνουν αρμονικά. Χρειάζεται βέβαια να διευκρινισθεί ότι οι δύο αξίες δόθηκαν ως πρότυπα που έπρεπε να κατακτηθούν από τους ανθρώπους με τη λογική και τον προσωπικό αγώνα. Άλλωστε ο Δίας, αν και κατείχε την πολιτική τέχνη, δεν τη δώρισε στον άνθρωπο. Αντίθετα δώρισε την αἰδὼ και τη δίκη για να εξοικονομήσει την πολιτική τέχνη μόνος του ο άνθρωπος με τον προσωπικό αγώνα του. Όταν οι άνθρωποι γνωρίσουν σε βάθος τις έννοιες αυτές, που προβάλλονται ως αιτήματα της ηθικής, και είναι σε θέση να τις πραγματώσουν στις σχέσεις τους, τότε η οργάνωση της πολιτικής κοινωνίας θα στηρίζεται σε αυτές. Η πολιτεία που θεμελιώνεται σε αυτές είναι δημοκρατική, γιατί ο αμοιβαίος σεβασμός και το αίσθημα δικαιοσύνης των πολιτών εμπεδώνει την εμπιστοσύνη μεταξύ τους και με την πολιτεία και εξασφαλίζει ισορροπία στις σχέσεις τους.

Β2. Ενδεικτικές γλωσσικές επιλογές:
1. Επανάληψη του επιθέτου πᾶς
2. Χρήση προστακτικής έγκλισης (μετεχόντων – θές)
3. Υποθετικός λόγος της απλής σκέψης του λέγοντος (οὐ γὰρ ἂν γένοιντο πόλεις, εἰ ὀλίγοι αὐτῶν μετέχοιεν ὥσπερ ἄλλων τεχνῶν)
4. Παρομοίωση όσων δεν μετέχουν στη αιδώ και στη δίκη με αρρώστια της πόλης (ὡς νόσον πόλεως)
5. Εναλλαγή ευθέος και πλαγίου λόγου/ σχήμα αποστροφής: «Ἐπὶ πάντας,» ἔφη ὁ Ζεύς, «καὶ πάντες μετεχόντων˙… ὡς νόσον πόλεως»
«Ἐπὶ πάντας,» ἔφη ὁ Ζεύς, «καὶ πάντες μετεχόντων˙ οὐ γὰρ ἂν γένοιντο πόλεις, εἰ ὀλίγοι αὐτῶν μετέχοιεν ὥσπερ ἄλλων τεχνῶν»
Στον διάλογο αυτό ο Δίας θεωρεί απαραίτητη την καθολικότητα των αξιών της αιδούς και της δίκης για τους ανθρώπους, με την αιτιολόγηση-επιχείρημα ότι η κοινωνία δεν μπορεί να συγκροτηθεί πολιτικά, αν οι βασικές ιδιότητες που θεμελιώνουν την πολιτική συγκρότηση δεν είναι κοινές σε όλα τα μέλη της. Στην πολιτική αρετή (την οποία ο άνθρωπος κατακτά με την αιδώ και τη δίκη) πρέπει να συμμετέχουν όλοι ανεξαιρέτως οι πολίτες, γιατί μόνο έτσι μπορούν να συγκροτηθούν οργανωμένες και βιώσιμες κοινωνίες. Η αιδώς και η δίκη λειτουργούν ως συνεκτική δύναμη της κοινωνίας και η απουσία τους συνεπάγεται τη διάλυσή της.
«καὶ νόμον γε θὲς παρ’ ἐμοῦ τὸν μὴ δυνάμενον αἰδοῦς καὶ δίκης μετέχειν κτείνειν ὡς νόσον πόλεως.»
Ο Πρωταγόρας τελειώνει τον μύθο με τον Δία να επιβάλλει αυστηρά την ανάγκη της καθολικότητας της πολιτικής αρετής και μάλιστα με την ποινή του θανάτου δηλώνοντας έτσι την πολύ μεγάλη σημασία που δίνει στις αξίες της αιδούς και της δίκης για τη συγκρότηση και τη διατήρηση της πολιτείας. Η σημασία και η αυστηρότητα του νόμου του Δία τονίζεται από την επιβολή θανατικής ποινής («κτείνειν ὡς νόσον πόλεως») σε όποιον δεν συμμορφώνεται στις εντολές του. Η παρομοίωση όποιου δεν συμμετέχει στην πολιτική αρετή με αρρώστια της πόλης υποδηλώνει ότι αποτελεί κίνδυνο γι’ αυτή και πρέπει να θανατωθεί για να διαφυλαχθεί η τάξη και η ισορροπία του συνόλου. Ο Δίας ζητάει το απόλυτο και το απαιτεί με αμείλικτη σκληρότητα. Επιπλέον η επιβολή της ποινής του θανάτου από τον Δία, και συνεπώς η αδυναμία του να εξασφαλίσει την καθολικότητά τους, δείχνει ότι οι αξίες της αιδούς και της δίκης δεν είναι έμφυτες, γιατί δεν αποτελούσαν γνώρισμα της αρχικής ανθρώπινης φύσης και ότι ο σκληρός νόμος που τις επιβάλλει είναι «έργο του χρόνου, της πικρής πείρας και της ανάγκης». Με αυτόν τον τρόπο οι πολίτες διαμορφώνουν κοινωνικοπολιτική συνείδηση και αναδεικνύονται υπεύθυνοι για τη χρηστή διοίκηση, αφού αυτή εξαρτάται από το δικαίωμά τους να έχουν βαρύνουσα άποψη για τη διαχείριση των δημόσιων υποθέσεων.

Β3. 1. Λάθος
2. Λάθος
3. Σωστό
4. Σωστό
5. Λάθος

Β4.α. 1 → ε
2 → γ
3 → στ
4 → ζ
5 → η
6 → α

Β4.β. Το χρήμα, αν και είναι απαραίτητο για τις συναλλαγές μας, πολλές φορές διαφθείρει τους ανθρώπους και τους ωθεί σε άνομες ενέργειες.
Οι δημιουργοί της ταινίας απέσπασαν θετικά σχόλια από τους κριτικούς,

Β5. Στο παράλληλο κείμενο ο Καλλικλής υποστηρίζει ότι οι αδύνατοι άνθρωποι είναι αυτοί που καθορίζουν τους νόμους και το δίκαιο μέσα σε μια κοινωνία. Αυτοί θέτουν τους κανόνες για το τι είναι καλό ή κακό, άξιο επαίνου ή κατάκρισης και αυτό γίνεται με γνώμονα το δικό τους συμφέρον. Έτσι, διατείνονται ότι η πλεονεξία είναι κάτι το άσχημο και άδικο, αφορμώμενοι από το γεγονός ότι επιθυμούν ίσα μερίδια, επειδή οι ίδιοι είναι χειρότεροι. Για τον Καλλικλή, λοιπόν, η αδικία δεν αποτελεί τροχοπέδη σε μια κοινωνία, αφού η ίδια η φύση υποδεικνύει ότι ο καλύτερος και ο δυνατότερος πρέπει να έχει περισσότερα από τον χειρότερο και πιο αδύνατο. Για τον σοφιστή, επομένως, οι νόμοι και το δίκαιο είναι αποτέλεσμα της κοινωνικής συμβίωσης των ανθρώπων, ανθρώπινη επινόηση. Οι ανίσχυροι και αδύναμοι μη μπορώντας να αντισταθούν στους ισχυρούς επινοούν τους νόμους, στους οποίους όλοι πρέπει να υπακούουν, και ονομάζουν κακό και άδικο αυτό που είναι σωστό και νόμος της φύσης. Με αυτόν τον τρόπο καταπνίγεται αυτό που είναι φυσικό, δηλαδή να υπερισχύει ο δυνατότερος.
Στο κείμενο αναφοράς παρακολουθούμε τον Πρωταγόρα να παρουσιάζει τις θαυμαστές ανθρώπινες κατακτήσεις –παράγωγες της αξιοποίησης των τεχνικών γνώσεων και των πολυμορφικών εφαρμογών από τη χρήση της φωτιάς– να συμβαίνουν σε κατάσταση ακοινωνησίας, αγριότητας και αδυναμίας για οργανωμένη ζωή, αφού αρχικά οι άνθρωποι κατοικούσαν διασκορπισμένοι («ᾤκουν σποράδην»). Κινδύνευαν όμως από τα θηρία, τα οποία δεν μπορούσαν να τα αντιμετωπίσουν λόγω: α) της έλλειψης σωματικών δυνατοτήτων σε σχέση με αυτά, β) της έλλειψης κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης, αλλά και της πολεμικής τέχνης, η οποία, σύμφωνα με τον Πρωταγόρα, αναπτύσσεται μόνο μέσα στο πλαίσιο μιας οργανωμένης κοινωνίας. Έτσι, λοιπόν, προκειμένου να αντιμετωπίσουν αυτούς τους κινδύνους, αναγκάζονται να συγκεντρωθούν και να συγκροτήσουν τις πρώτες μορφές κοινωνίας. Ο πραγματισμός (ρεαλισμός) του Πρωταγόρα δηλώνεται και εδώ, αφού συνδέει το πρόβλημα της φυσικής εξόντωσης των ανθρώπων με την ανάγκη επίλυσής του και την εύρεση της λύσης του. Η ανάγκη, η χρεία, ενεργοποιεί την ανθρώπινη ευρηματικότητα, η οποία εκδηλώνεται άμεσα και πρωτόγονα με την πράξη της αθροιστικής (όχι ακόμα λειτουργικής) συνύπαρξης των ανθρώπων για την από κοινού αντιμετώπιση του φυσικού κινδύνου από τα άγρια ζώα. Συγκεκριμένα στο εδάφιο: «ἐζήτουν δὴ ἁθροίζεσθαι καὶ σῴζεσθαι κτίζοντες πόλεις˙ ὅτ’ οὖν ἁθροισθεῖεν» ο Πρωταγόρας κάνει λόγο για μια πρώτη εκδήλωση κοινωνικότητας, τάσης συνύπαρξης προς ένα σκοπό (σῴζεσθαι = να προστατευθούν από τα άγρια θηρία) χωρίς όμως οργάνωση και αποκατάσταση λειτουργικών σχέσεων ανάμεσα στα μέλη αυτών των πρώτων κοινωνικών συσσωματώσεων, όπως φαίνεται από την επανάληψη του ρήματος ἁθροίζω. Αυτό υπήρξε χρονοβόρο, όπως δηλώνει η χρήση του ρήματος ἐζήτουν (= επεδίωκαν, προσπαθούσαν, δεν ήταν καθόλου δεδομένη η επιτυχία του εγχειρήματος) σε χρόνο μάλιστα παρατατικό, που επιτείνει τη διάρκεια των προσπαθειών του ανθρώπου για σωτηρία. Επιπλέον η κατασκευαστική ικανότητα του ανθρώπου «κτίζοντες πόλεις» προβάλλεται πάλι και ως τρόπος σωτηρίας αλλά και ως αποτέλεσμα στην υλική εμφάνιση των πόλεων η οποία προηγείται χρονικά κατά τον Πρωταγόρα σε σχέση με τους θεσμούς της και τον άυλο πολιτισμό της, που ακολουθεί. Συνεπώς η τάση κοινωνικής συνύπαρξης δεν εκδηλώνεται από εσωτερική αναγκαιότητα του ανθρώπου, αλλά από την εξωτερική αναγκαιότητα που επιβάλλει η φυσική υπεροχή των άγριων θηρίων. Αποτέλεσμα της πρωτοκοινωνικής εκδήλωσης των ανθρώπων, δηλαδή της τυχαίας αθροιστικής συνύπαρξής τους, χωρίς εσωτερικούς δεσμούς και κανόνες που οριοθετούν τη συμπεριφορά τους, ήταν η εμφάνιση πρόσθετου κινδύνου αφανισμού τους. Λόγω της έλλειψης πολιτικής οργάνωσης οι άνθρωποι άρχισαν να αδικούν ο ένας τον άλλον («ἠδίκουν ἀλλήλους») και να αλληλοσκοτώνονται, με αποτέλεσμα να βρεθούν και πάλι στην ίδια χαοτική κατάσταση («ὥστε πάλιν σκεδαννύμενοι διεφθείροντο»). Γιατί η επιστροφή τους στη φύση τούς εξέθετε στον θανάσιμο κίνδυνο των άγριων θηρίων, ενώ η συνύπαρξή τους στον κίνδυνο της αλληλοεξόντωσής τους. Το ανθρώπινο είδος, λοιπόν, πάλι αντιμέτωπο με την πρόκληση της επιβίωσής του.
Οι δύο σοφιστές, λοιπόν, διαφοροποιούνται ως προς το θέμα της αδικίας. Ο Καλλικλής είναι υπέρμαχος του νόμου της φύσης, του νόμου της επικράτησης του ισχυρότερου και δυνατότερου, της επικράτησης του ατομικού συμφέροντος εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Από την άλλη, ο Πρωταγόρας υιοθετεί την άποψη ότι η πολιτική αρετή αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της κοινωνικής συμβίωσης, την απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη της κοινωνικής συνοχής και τη διασφάλιση της ευταξίας, της ισορροπίας και της πολιτικής ενότητας.

Γ. ΑΔΙΔΑΚΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Γ1. Ο Άνυτος λοιπόν, ακόμα και ύστερα από το θάνατο του, έχει κακή φήμη εξαιτίας της κακής αγωγής του γιου του και της δικής του απερίσκεπτης υπεροψίας. Ο Σωκράτης πάλι επειδή εξύψωνε τον εαυτό του στο δικαστήριο, τράβηξε κατά πάνω του το φθόνο κι έκανε πιο πολύ τους δικαστές να τον καταδικάσουν σε θάνατο. Σ' εμένα όμως φαίνεται ότι έτυχε την μοίρα που αγαπούν οι θεοί.

Γ2. Ο Ξενοφών στο απόσπασμα αναφέρεται στη στάση που κράτησε ο Σωκράτης στο δικαστήριο, μια στάση υπερήφανη και αγέρωχη, χωρίς παρακάλια προς τους δικαστές, γεγονός που επέσυρε τον φθόνο εναντίον του. Συγκεκριμένα, τον επαινεί διότι απέφυγε το πιο δύσκολο κομμάτι της ζωής, τα γηρατειά, και πέτυχε τον πιο εύκολο από τους θανάτους. Ακόμα, τον εξαίρει γιατί επέδειξε δύναμη ψυχής, και μπροστά στον θάνατο δεν έδειξε δειλία, αλλά τον αποδέχθηκε εκπληρώνοντας με αυτόν τον τρόπο το χρέος του. Προτίμησε, λοιπόν, να μείνει πιστός στις ηθικές του αρχές και σε ό,τι δίδασκε, παρά να ζήσει αισχρά και ανέντιμα. Τέλος, κάνοντας λόγο για τη σοφία και τη γενναιότητα του Σωκράτη τον θεωρεί άξιο επαίνου και διατείνεται ότι κανένας άλλος άνδρας δεν μπορεί να θεωρηθεί πιο αξιομακάριστος.

Γ3.α. ἡμῖν μὲν οὖν δοκεῖ θεοφιλεστέρων μοιρῶν τετυχηκέναι· τῶν μὲν γὰρ βίων τὰ χαλεπώτερα

β. γνῶθι
ζῆ
τεθνηκὼς / τεθνεὼς ἴσθι

Γ4.α. διὰ τὸ μεγαλύνειν → εμπρόθετος προσδιορισμός της αιτίας στο ἐποίησε και
έναρθρο απαρέμφατο
τοῦ ζῆν → έναρθρο απαρέμφατο, γενική συγκριτική και β΄ όρος σύγκρισης
στο κρεῖττον
τoῦ ἀνδρός → γενική υποκειμενική στις λέξεις σοφίαν και γενναιότητα
ἀξιομακαριστότατον → κατηγορούμενο στο ἄνδρα από το νομίζω

β. Υπόθεση: εἰ δέ τις τῶν ἀρετῆς ἐφιεμένων ὠφελιμωτέρῳ τινὶ Σωκράτους συνεγένετο (εἰ + Οριστική)
Απόδοση: ἐκεῖνον ἐγὼ τὸν ἄνδρα ἀξιομακαριστότατον νομίζω (οριστική ενεστώτα)
Μετατροπή σε προσδοκώμενο
Υπόθεση: ἐὰν δέ τις τῶν ἀρετῆς ἐφιεμένων ὠφελιμωτέρῳ τινὶ Σωκράτους συγγένηται
(ἐὰν + Υποτακτική)
Απόδοση: ἐκεῖνον ἐγὼ τὸν ἄνδρα ἀξιομακαριστότατον νομιῶ (Οριστική μέλλοντα)

Η ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΠΡΟΤΥΠΟΥ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΑΝΟΔΟΣ
Ασημακόπουλος Παναγιώτης
Βούρτση Ζωή
Κακάμπουρα Ελένη
Κιούλου Ράνια
Λέντζιου Ελένη
Λέντζιου Έφη
Σαργέντη Σοφία
Σεφερλή Γιάννα

Σχόλιο για το μάθημα της Βιολογίας

Σήμερα, δεύτερη μέρα των πανελλαδικών, οι υποψήφιοι στις επιστήμες Υγείας εξετάστηκαν στο μάθημα της Βιολογίας, μάθημα βαρύτητας για την εισαγωγή τους σε αντίστοιχη σχολή.

Τα θέματα χαρακτηρίζονται από ποσότητα και ποιότητα.

Οι υποψήφιοι καλούνταν να αξιοποιήσουν και θεωρία και συνδυαστική σκέψη για τη λύση ασκήσεων και την απόδοση θεωρητικών ερωτήσεων.

Ο χρόνος ήταν ίσως ανεπαρκής για έναν μαθητή μέτρια προετοιμασμένο.

Τα θέματα απαιτούσαν ευστροφία από τον υποψήφιο και συνάμα παρατηρητικότητα.

Η προσεκτική ανάγνωση των εκφωνήσεων πάντα αποδίδει τα καλύτερα αποτελέσματα.

Συγκριτικά με τα θέματα του 2020 ήταν πιο απλά, αλλά πιο «πονηρά». Φαίνεται πως η επιτροπή θεμάτων συνυπολόγισε την ταλαιπωρία των παιδιών όλη τη χρονιά και θέλησε να μη δυσκολέψει τους υποψηφίους.

Ευχόμαστε στους υποψηφίους καλή επιτυχία στη συνέχεια των εξετάσεων.

Κορομάντζου Ήρα - Βιολόγος

Δείτε το video με το σχόλιο στη Βιολογία από την Βιολόγο Ήρα Κορομάντζου: