Στον δράστη δεν αναγνωρίστηκε κανένα ελαφρυντικό, ενώ όσο και αν είχε προσπαθήσει στην αρχική διαδικασία να πείσει για τα ψυχολογικά προβλήματα τα οποία αντιμετώπιζε, ωστόσο δεν τα κατάφερε, καθώς η εισαγγελέας είχε προτείνει την ενοχή του σε ήρεμη ψυχική κατάσταση μιας και ο 50χρονος μετά την τέλεση της πράξης του και σε πλήρη διαύγεια είχε φροντίσει να καθαρίσει το όπλο με το οποίο αφαίρεσε την ζωή του κουνιάδου του και παράλληλα να το πετάξει στην Παλαιά Εθνική οδό στη Νέα Πέραμο.
Σύμφωνα με το χρονικό της υπόθεσης όλα συνέβησαν στις 31 Οκτωβρίου 2019 και όταν ο 50χρονος σωφρονιστικός υπάλληλος πήγε λίγο μετά τις 20:30, στο σπίτι του κουνιάδου του, στη συμβολή των οδών Μελετίου Λουκά και Μυκηνών, όπου είχε έναν έντονο διαπληκτισμό μαζί του. Αφορμή, το γεγονός πως ο δράστης θεωρούσε πως το θύμα, γιατρός 48 ετών, ήταν ο λόγος που η σύζυγός του και αδερφή του θύματος τον είχε εγκαταλείψει. Η κατάσταση ξέφυγε εκτός ελέγχου με αποτέλεσμα ο δράστης να μην διστάσει και να βγάλει το όπλο του πυροβολώντας τον γιατρό και την γυναίκα του.
Όπως εξηγεί στο protothema.gr η ποινικολόγος Γιάννα Παναγοπούλου η οικογένεια του θύματος αισθάνεται δικαιωμένη με την απόφαση αυτή καθώς «επειτα από μια αξιοπρεπέστατη διαδικασία στο ποινικό ακροατήριο, ολοκληρώθηκε σήμερα ο πολύμηνος νομικός αγώνας μας για λογαριασμό της οικογένειας. Προς υποστήριξη των κατηγοριών εις βάρος του κατηγορούμενου με την ομόφωνη ενοχή του, όπως κατηγορούνταν και την επιβολή του ανώτατου προβλεπόμενου των ποινών. Το δικαστήριο δεν έκανε δεκτούς τους ισχυρισμούς του δράστη περί ελλείψεως ή μειωμένου καταλογισμού. Δέχτηκε ότι τέλεσε το έγκλημα του από πρόθεση σε ήρεμη ψυχική κατάσταση. Η οικογένεια αισθάνεται δικαιωμένη με σεβασμό στη δικαιοσύνη».
«Αισθανόμουν άχρηστος και ασήμαντος»
Την περίοδο εκείνη εντύπωση είχε προκαλέσει, όπως είχε αποκαλύψει το protothema.gr, τα όσα είχε ισχυριστεί στην ανακρίτρια ο 50χρονοςσωφρονιστικός υπάλληλος, ο οποίος δεν είχε διστάσει να ρίξει τις ευθύνες των ψυχολογικών του προβλημάτων στη σύζυγο και στην πεθερά του.
«Η σύζυγος μου δεν μου επέτρεπε να συναναστρέφομαι με τους φίλους μου με αποτέλεσμα να αποξενωθώ από όλους και τελικώς το μόνο που να κάνω στην καθημερινότητα μου είναι να εργάζομαι, να μεγαλώνω το παιδί μας και να αναλαμβάνω τις δουλειές του σπιτιού. Δεν δίσταζε να μου λέει “Θα σε φέρω στα μέτρα μου και θα σε κάνω ό,τι θέλω εγώ”. Τις αποφάσεις δε, για το σπίτι μας δεν τις παίρναμε από κοινού αλλά ήταν αποτέλεσμα των αποφάσεων της οικογένειας της συζύγου μου. Τη συμπεριφορά αυτή ανεχόμουν δίχως να διαμαρτύρομαι επειδή πίστευα στο γάμο μου, υπεραγαπούσα το παιδί μου και δεν ήθελα να το χάσω. Η κακή συμπεριφορά επιτάθηκε λίγο μετά τη γέννηση του παιδιού μας του οποίου την ανατροφή την είχα αποκλειστικά αναλάβει εγώ γιατί η σύζυγος μου απησχολείτο με τις εφημερίες στο νοσοκομείο και με την προετοιμασία της για την απόκτηση της ειδικότητας της.
Όλη αυτή η συμπεριφορά μου δημιούργησε πολλά ψυχολογικά προβλήματα, αισθανόμουν άχρηστος και ασήμαντος. Επισκέφθηκα ψυχίατρο ο οποίος μου συνέστησε φαρμακευτική αγωγή. Δυστυχώς η κατάσταση μου δεν βελτιώθηκε και σε αυτό σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε και η απόφαση της συζύγου μου, αρχικώς με την πρόφαση ότι θέλει να μελετήσει για ένα μήνα στα Ιωάννινα παίρνοντας μαζί της και το παιδί μας, να διαλύσει το γάμο μας. Μετά από αυτό το γεγονός ήμουν συνέχεια σε κατάθλιψη και παρουσίαζα ψυχωσική συνδρομή με αυτοκτονικό ιδεασμό και τάσεις αυτοκαταστροφής. Θεωρούσα ότι πλέον δεν άξιζε να ζω, άλλωστε ήμουν ένα τίποτα, όπως συνεχώς μου θύμιζαν οι συγγενείς της συζύγου μου. Γι αυτο προμηθεύτηκα ένα περίστροφο από άγνωστο σε μένα αλλοδαπό στην περιοχή της Ομόνοιας προκειμένου να θέσω τέλος στην ανούσια ζωή μου. Η τάση μου αυτή ολοένα και περισσότερο αυξανόταν στο μυαλό μου σε συνδυασμό με την αλόγιστη χρήση ψυχοφαρμάκων που νόμιζα θα με έβγαζαν από το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμουν» περιγράφει ο καθ΄ομολογία δολοφόνος των Μεγάρων και στη συνέχεια λέει τι έγινε την ημέρα που έγινε το φονικό:
«Όταν δε και στην υπηρεσία μου την 31 Οκτωβρίου έλαβε χώρα ένα από τα πολλά περιστατικά σε βάρος μου, λόγω της μειωτικής συμπεριφοράς του προισταμένου μου, έκρινα, με το αρρωστημένο μου μυαλό ότι είχε πλέον έρθει η ώρα να θέσω τέρμα στη ζωή μου. Πήρα τη σύζυγό μου τηλέφωνο και της είπα ότι ήθελα να δω για λίγο το παιδί μας για το οποίο νωρίτερα είχα αγοράσει δύο αυτοκινητάκια προκειμένου να το αποχαιρετήσω για πάντα προτού αυτοκτονήσω. Πράγματι, το απόγευμα της ίδιας ημέρας γύρω στις 6 όπως μου είπαν επισκέφθηκα το παιδί μου, έδωσα τα δωράκια του, το φίλησα και αφού αντιμετώπισα και πάλι από αυτήν απαξιωτική συμπεριφορά απεχώρησα από την οικία της συζύγου μου. Από εκείνη τη στιγμή και πέρα πραγματικά δεν θυμάμαι τι έπραξα. Όσα έχω ανακαλέσει στη μνήμη μου είναι από περιγραφές της Αστυνομίας»
