Το σύγχρονο ιππικό στις μάχες του 21ου αιώνα έχει και θα έχει στο ορατό μέλλον τη φιγούρα και τον ήχο μιας πτητικής μηχανής με στροφείο και έλικες στη θέση της σέλας και των οπλών που καλπάζουν... Είναι τα ελικόπτερα, τα θαυμαστά αυτά αεροχήματα που θα κινηθούν στο ανάγλυφο του εδάφους σε μια κίνηση άμυνας ή επίθεσης -σημαντικά οπλικά συστήματα ακόμη κι εάν πλέον συνεργάζονται με drone και άλλες μη επανδρωμένες μηχανές, για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας μιας χώρας. Για την Ελλάδα, η επανάσταση αυτή «προσγειώθηκε» στη χώρα, όταν στις 29 Ιανουαρίου 1969 πραγματοποιήθηκε η πρώτη πτήση ελικοπτέρου (Ε/Π) Bell UH-1H Iroquois στη χώρα μας.
Το συγκεκριμένο θρυλικό ελικόπτερο, το Χιούι (Huey), έγινε η νέα πραγματικότητα, όταν μέχρι τον Ιούνιο του ίδιου έτους είχαμε συνολικά 10 τεμάχια να έχουν προσγειωθεί στο αεροδρόμιο της Πάχης Μεγάρων. Ήταν το Huey που έτσι έφερε τη δυνατότητα του «Ιτπάμενου Ιππικού», την επανάσταση δηλαδή στις επιχειρησιακές δυνατότητες του Στρατού Ξηράς και των ΕΔ της Ελλάδας γενικότερα.
Μερικές δεκαετίες μετά και συγκεκριμένα περίοδο 1995 με 1998, η εισαγωγή των Επιθετικών Ε/Π (ΕΕ/Π) AH-64A+ «Apache» πρόσθεσε στις επιχειρησιακές δυνατότητες των ΕΔ της Ελλάδας -πέρα από τις μεταφορές- και μια πρωτόγνωρη δυνατότητα καταστροφής από τον αέρα με τεχνολογίες αιχμής. Ο πρώτος επιχειρησιακός σχηματισμός, η 1η ΤΑΞΑΣ στήθηκε και η Αεροπορία Στρατού έγινε το 6ο Όπλο του Ελληνικού Στρατού.
Η πρόσφατη Ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων ήταν μια ημέρα γιορτής για όλα τα στελέχη, μερικά από τα οποία είχαμε συναντήσει στο πρόσφατο αεροπορικό σόου της Αθήνας, λίγο πριν πιάσουν τα χειριστήρια στα δικά τους -αυτά τα συγκεκριμένα- επιθετικά και μεταφορικά ελικόπτερα. Η συζήτηση για την ειδική εκπομπή του ραδιοφώνου του «Πρακτορείο 104,9 FM» για τη Στρατιωτική Τεχνολογία και την Αεροδιαστημική, έριξε φως στο πώς οδηγήθηκαν στις καριέρες που επέλεξαν, και μας μετέφερε στα κόκπιτ του υψηλής τεχνολογίας Apache AH-64D Longbow, του πανίσχυρου Apache AH-64Α+ και του ελικοπτέρου με τον ...διασημότερο ήχο, όταν είναι πτήση, του θρυλικού UH-1 Huey.
Υπολοχαγός Αεροπορίας Στρατού Θεοδόσιος Μακρόπουλος, συγκυβερνήτης στα επιθετικά ελικόπτερα Apache AH-64D Longbow
«Η πτήση ήταν ένας από τους στόχους και τα όνειρά μου. Το κατάφερα μέσω της Σχολής και έχω καταφέρει να πετάω ένα αγαπημένο ελικόπτερο, το Apache AH-64D Longbow, κάτι το οποίο ήταν όνειρό μου από μικρός. Είναι ένα συναίσθημα, το οποίο δεν περιγράφεται εύκολα με λέξεις. Αρχικά, ακόμη και αν δεν το περίμενα, έχει μεγάλο άγχος, μετά έρχεται η χαρά, η ικανοποίηση γι’ αυτό που κάνεις. Βέβαια, αυτά για να τα καταφέρεις πρέπει να είσαι κατάλληλα προετοιμασμένος και να αγαπάς την πτήση και το συγκεκριμένο ελικόπτερο», αναφέρει ο συγκυβερνήτης των Longbow της Αεροπορίας Στρατού, εξηγώντας παράλληλα πόσο σημαντικό είναι να αποδίδει ένας συγκυβερνήτης στα επιθετικά ελικόπτερα στον μέγιστο βαθμό.
«Ένας χειριστής επιθετικού ελικοπτέρου, μπορεί να πει “εκτέλεσα σωστά την αποστολή”, όταν εκμεταλλεύεται στο 100% τις δυνατότητες του μέσου του: τόσο την ισχύ πυρός όσο και τις δυνατότητες διαχείρισης που δίνει το Apache AH-64D στη συγκεκριμένη περίπτωση. Τότε μόνο θα μπορέσει να πει πως κατάφερε να πάρει το 100% και από τον ίδιο και από το μέσο του, να πει: “μπορώ να υποστηρίξω και να βοηθήσω την πατρίδα μου όποτε χρειαστεί”. Για να γίνει αυτό, να πάρει κανείς το 100% από τις δυνατότητες του μέσου, πρέπει να είναι προετοιμασμένος από το έδαφος στο ...1000% και να γνωρίζει πάρα πολύ καλά το μέσο του, να έχει γίνει "ένα" με αυτό», επισημαίνει ο κ. Μακρόπουλος.
Απαντώντας στο εάν φτάνει κάποιος σε αυτό το 100% της απόδοσης χάρη στο ταλέντο ή τη διαδικασία εκπαίδευσης, σημειώνει: «Σίγουρα, η εκπαίδευση σε φτάνει σε ένα πολύ καλό επίπεδο, τόσο που οι διαφορές σε σχέση με το ταλέντο θα είναι ελάχιστες -εκτιμώ- κατά την πτήση με ένα επιθετικό ελικόπτερο. Ωστόσο, σίγουρα υπάρχουν κάποιοι χειριστές, οι οποίοι μπορούν να εκμεταλλευτούν το ελικόπτερο λίγο καλύτερα- αυτό είναι δεδομένο. Είμαστε, όμως, όλοι προετοιμασμένοι για να εκτελέσουμε την αποστολή μας και όλοι με την εκπαίδευσή μας έχουμε φτάσει σε επίπεδο πέραν του ικανοποιητικού», σημειώνει ο Έλληνας χειριστής ενός από τα εμβληματικότερα και ικανότερα επιθετικά ελικόπτερα.
Ποια είναι η αγαπημένη του στιγμή στην εκπαίδευση; «Η καλύτερη στιγμή σε ένα επιθετικό ελικόπτερο είναι η στιγμή στην οποία εκτελούμε τις βολές μας στην εκπαίδευση μας. Είτε σε βολές, είτε σε πεδίο συγκεκριμένο. Είναι κάτι το μοναδικό, εξαιρετικό. Δεν υπάρχει κάτι με το οποίο συγκρίνεται το συναίσθημα, το οποίο βιώνουμε εκείνη τη στιγμή. Χρειάζεται να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος εκεί, να έχεις το μυαλό σου στις τηλεπικοινωνίες, στο ποιον θα υποστηρίξεις, πού θα βρίσκεται αυτός, πώς μπορείς να βοηθήσεις καλύτερα τον κυβερνήτη σου, ώστε να εκτελέσει και αυτός τι δικιά του αποστολή, όπως αντίστοιχα να σε βοηθήσει και αυτός εσένα. Σε τελική ανάλυση να γνωρίζεις τα όπλα σου, τις δυνατότητές τους, τα όριά τους, πού μπορείς να φτάσεις και εσύ με αυτά, και να πετύχεις τον στόχο σου...», περιγράφει ο υπολοχαγός της Αεροπορίας Στρατού.
Αρχιλοχίας Αεροπορίας Στρατού Αναστασία Νικολίτσα, χειριστής στα επιθετικά ελικόπτερα Apache AH-64Α+
Η Αναστασία Νικολίτσα, χειριστής στα επιθετικά ελικόπτερα Apache AH-64Α+, ξεκαθαρίζει με τη σειρά της από την πρώτη της απάντηση πως αυτό που κάνει είναι κάτι που είχε στην καρδιά της. «Ήταν ό,τι καλύτερο για εμένα. Από τη στιγμή που είχα μπει στη Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών ήθελα να επιλέξω την Αεροπορία Στρατού και να γίνω χειριστής ελικοπτέρου. Ήμουν τυχερή που δόθηκε η δυνατότητα να το επιλέξω να είμαι σε αυτή τη θέση σήμερα. Ξυπνάς το πρωί και νιώθεις μοναδικά. Προ της πτήσης, ξέρω πως θα πάω σε ένα μέρος στο οποίο υπάρχει συνεχής προσπάθεια και εκπαίδευση σε ένα μέσο το οποίο αγαπάω ιδιαίτερα. Νιώθω πάρα πολύ τυχερή που μου δόθηκε η επιλογή να το κάνω αυτό», ξεκαθαρίζει με ένα καθαρό χαμόγελο μπροστά μας.
Νιώθει πως έχει πετύχει αυτό που θέλει και ως χειριστής αλλά και ως γυναίκα στέλεχος των ΕΔ; «Η επιτυχία για εμένα προσωπικά, είναι η άρτια εκπαίδευση που παίρνουμε καθημερινά, οι διάφοροι τύποι πτήσεων που πετάμε επίσης. Αυτό, σε συνδυασμό με την η άρτια εκπαίδευση, εκτιμώ πως είναι το δίπτυχο της επιτυχίας. Ως γυναίκα, η προσπάθειά μου δεν διέφερε καθόλου από αυτή που θα έκανε ένας άντρας. Η εκπαίδευση που περνάμε, η αντιμετώπιση που έχουμε είναι ακριβώς η ίδια. Τα τελευταία χρόνια, οι γυναίκες έχουν δώσει ένα δυναμικό “παρών” στον Ελληνικό Στρατό, οπότε δεν ξενίζει πλέον κανέναν, ούτε να βλέπει μια γυναικεία φιγούρα, ούτε να την ακούει και πόσο μάλλον και το να συνεργαστεί μαζί της. Ειδικά στα πτητικά μας μέσα, το μόνο που μας ξεχωρίζει από έναν άνδρα είναι η φωνή. Όταν φοράμε την κάσκα και πετάμε, είμαστε ακριβώς το ίδιο. Δεν διαφέρουμε κάπου», εξηγεί η αρχιλοχίας της Αεροπορίας Στρατού, με τον απαιτητικό ...εναέριο χώρο εργασίας, που σίγουρα δύσκολα μπορεί να περιγράψει στους δικούς της ανθρώπους.
«Το ήθελα πάρα πολύ. Η έκπληξη στο πρόσωπο όποιων ακούνε να τους λέω το επάγγελμα που έχω επιλέξει είναι, ακόμη και σήμερα πάντως, ακριβώς η ίδια από την πρώτη φορά που το είχα ανακοινώσει μέχρι και τώρα! Αυτό δεν έχει αλλάξει. Νιώθω πάρα πολύ ευτυχισμένη στο επάγγελμα που έχω επιλέξει», τονίζει το στέλεχος που υπηρετεί στα ελληνικά Apache AH-64Α+, τα επιθετικά ελικόπτερα που έφεραν, σε καιρούς στους οποίους δεν ...είχε ακόμη γεννηθεί, την επανάσταση στα πεδία μάχης.
Όσο για το πώς εκπαιδεύεται ώστε να φτάνει στο 100%, από το ταλέντο και την την άρτια εκπαίδευση επιλέγει ως «νικητή» τον συνδυασμό και των δύο: «Εκτιμώ πως, με δεδομένο πως κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, σίγουρα και με διαφορετικό τρόπο μπορεί να πετάξει ένα μέσο, όπως και να φτάσει σε διαφορετικό επίπεδο ο ίδιος τον εαυτό του. Καθώς όμως είμαστε όλοι μια οικογένεια που αγαπάμε πάρα πολύ την πτήση, αγαπάμε αυτό που κάνουμε πάρα πολύ και θέλουμε να επιστρέφουμε και να είμαστε ασφαλείς, προετοιμάζουμε καθημερινά τον εαυτό μας στο 100% και κάποιες φορές ακόμη περισσότερο ώστε να μπορούμε να το πετυχαίνουμε αυτό.
Υπάρχουν σίγουρα διαφορές ανάμεσα μας, με το επίπεδο να είναι πάρα πολύ καλό για όλους μας, αλλά το καλό από το εξαιρετικό πιστεύω πως για κάθε χειριστή διαφέρει», εξηγεί η ψύχραιμη χειριστής των Apache, των θωρακισμένων «Ινδιάνων», με τη θωριά του ιπτάμενου τανκ που ακόμη και σήμερα επιβάλλονται σε ένα πεδίο εκπαίδευσης άμα τη εμφανίσει τους.
Τι αρέσει περισσότερο από τις στιγμές της εκπαίδευσης; «Αδιαμφισβήτητα η καλύτερη στιγμή ενός συγκυβερνήτη σε ένα επιθετικό ελικόπτερο είναι οι βολές. Αρχικά γιατί ο κάθε συγκυβερνήτης είναι leader της πτήσης, στη δεδομένη στιγμή.
Εκείνος είναι ο κυρίαρχος που κατευθύνει τον κυβερνήτη, αυτός που έχει την ισορροπία για όλο το σκάφος, ενώ τότε προσομοιώνουμε ρεαλιστικά το τι μπορεί να απαιτηθεί σε κάποια κατάσταση. Είναι οπότε το πιο ενδιαφέρον κομμάτι στην πτήση ενός επιθετικού ελικοπτέρου. Είναι πολύ όμορφο το να πετάς μέσα στο ανάγλυφο του εδάφους -αν και το επιθετικό ελικόπτερο βέβαια επιχειρεί περισσότερο τη νύχτα, οπότε την εικόνα της πτήσης δεν την έχουμε τόσο πολύ», σχολιάζει η χειριστής των πολύτιμων για την άμυνα της χώρας επιθετικών ελικοπτέρων AH-64Α+.
Λοχαγός Αεροπορίας Στρατού Ιωσήφ Λαζαρίδης, κυβερνήτης ελικοπτέρου UH-1 Huey
Ήταν το Huey που έφερε πρώτο στις ΕΔ της Ελλάδας τις νέες αποστολές, όπως τις μεταφορές στρατιωτικών τμημάτων, εσωτερικών και εξωτερικών φορτίων, την αεροκίνηση αλλά και τις ρίψεις αλεξιπτωτιστών, τις μεταφορές ασθενών ή τραυματιών. Και το ελικόπτερο αυτό επιχειρεί ακόμη και το 2024. «Ήμουν τυχερός που μου δόθηκε η ευκαιρία να είμαι στην Αεροπορία Στρατού και στη συνέχεια να εκπαιδευτώ στα ελικόπτερα και τα μέσα της. Είναι ένα πάρα πολύ ωραίο συναίσθημα -ειδικά όταν μέσα στον προγραμματισμό έχω την εκτέλεση πτήσεων- το να κάνεις αυτή τη δουλειά. Είναι η όλη προετοιμασία, καθώς η εκτέλεση της πτήσης είναι μια πολύ όμορφη διαδικασία», εξηγεί ο Έλληνας κυβερνήτης UH-1 Huey, που απαντά ξεκάθαρα, όταν θα ερωτηθεί τι καθιστά γι’ αυτόν πετυχημένη μία ημέρα του.
«Επιτυχία είναι να εκτελείς την κάθε πτήση με ασφάλεια, αλλά και να κερδίζεις κάτι από κάθε πτήση ώστε να δημιουργείς κάτι πολύ καλό για το μέλλον. Όλοι οι χειριστές έχουν ένα ικανοποιητικό επίπεδο, μέσω όμως της εκπαίδευσης, της μελέτης, αυτό μπορεί να βελτιωθεί ακόμη περαιτέρω», σχολιάζει ο λοχαγός της Αεροπορίας Στρατού, όταν καλείται να επιλέξει ανάμεσα στο ταλέντο ή την εκπαίδευση. Ο κυβερνήτης UH-1 Huey σχολιάζει πως για εκείνον η συνεργασία έχει και τα περισσότερα οφέλη. «Είναι πολύ ικανοποιητικό, όταν καταφέρουμε μέσα από τις συνεκπαιδεύσεις που κάνουμε με άλλες μονάδες καθώς και με τμήματα ειδικών δυνάμεων, η μεταφορά προσωπικού στο σωστό σημείο, στη σωστή χρονική στιγμή, ώστε να πετύχουμε τον σκοπό μας», σημειώνει και δηλώνει ενθουσιασμένος με το ενδεχόμενο να μεταβεί, εάν χρειαστεί, στην επόμενη ημέρα για την αεροκίνηση στις ΕΔ της χώρας.
«Αναμένουμε, σχεδόν όλοι στην Αεροπορία Στρατού την άφιξη των ελικοπτέρων Blackhawk, τα οποία θα προσφέρουν πάρα πολλά και, πιστεύω, κάθε χειριστής θα θέλει να εκπαιδευτεί ώστε να πετάξει αυτό το μέσο», καταλήγει.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
