Πριν λίγες ημέρες έφυγε από τη ζωή αιφνίδια και πρόωρα ο Χρήστος Γιαννακόπουλος, επικεφαλής της Διεύθυνσης Προϋπολογισμού του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους. Από τη θέση αυτή γνώρισε από κοντά την ιστορία και τις περιπέτειες των δημόσιων οικονομικών της Χώρας τα τελευταία 30 χρόνια.
Ήταν ένας από εκείνους τους αφανείς ήρωες της δημόσιας ζωής, που προτιμούν να εργάζονται αποτελεσματικά και αθόρυβα χωρίς διεκδίκηση επιδεικτικής και ανούσιας προβολής και χωρίς σύνδεση της προσφοράς τους με ανταλλάγματα. Παρέμεινε σε όλη του τη διαδρομή έντιμος, απλός και προσιτός. Δεν πρόβαλε ποτέ τον εαυτό του αρκούμενος μόνο στην ικανοποίηση που του έδινε η δουλειά του.
Τον Ιανουάριο του 2014, ο Χρήστος Γιαννακόπουλος ορίστηκε διευθυντής στη Διεύθυνση Προϋπολογισμού του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους. Ηταν μια στιγμή αναγνώρισης, έστω με μεγάλη καθυστέρηση. Ο αρμόδιος υπουργός Χρήστος Σταϊκούρας έπραξε σωστά, επιβραβεύοντας έναν από τους αφανείς ήρωες της δημόσιας διοίκησης.
Γεννημένος το 1955 στο Λατζόι Ηλείας, ο Χρήστος Γιαννακόπουλος πήρε το πτυχίο του στα Οικονομικά από το Πανεπιστήμιο Πειραιώς το 1982. Την επόμενη χρονιά προσελήφθη στην Ελληνική Αστυνομία, όπου ασχολήθηκε με προγράμματα ηλεκτρονικών υπολογιστών. Το 1986, μετατάχθηκε στο υπουργείο Οικονομικών και ξεκίνησε τη θητεία του στη Διεύθυνση Προϋπολογισμού στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, όπου θα παρέμενε μέχρι το τραγικά πρόωρο τέλος της ζωής του.
Ιδιαίτερα συγκινητικά είναι όσα έγραψε στην Καθημερινή ο επί δυόμιση χρόνια πολιτικός του προϊστάμενος Φίλιππος Σαχινίδης.
"Στα δυόμισι χρόνια που ήμουν πολιτικός του προϊστάμενος στο ΓΛΚ διαπίστωσα ότι ήταν ένας από τους πιο ευσυνείδητους, αξιόπιστους και αποτελεσματικούς συνεργάτες. Ηταν το υπηρεσιακό στέλεχος που ζητούσα να με συνοδεύει στη Βουλή σε όλες τις συζητήσεις για τον προϋπολογισμό. Αν η δημόσια διοίκηση είχε στην πλειοψηφία της στελέχη σαν αυτόν, θα είχαμε αποφύγει πολλές από τις παθογένειες που μας οδήγησαν στην κρίση.
Ποτέ δεν αρνήθηκε να θυσιάσει τον προσωπικό του χρόνο για να ανταποκριθεί στα πιεστικά χρονοδιαγράμματα. Δεν ενδιαφέρθηκε για τυπικότητες και ωράρια. Προσέφερε χωρίς να περιμένει ή να απαιτεί υλικές ανταμοιβές. Τον έβρισκε κανείς βράδια ή και Σαββατοκύριακα στο ΓΛΚ να εργάζεται μέσα στο γεμάτο κάπνα γραφείο του.
Κάθε φορά που ανέβαινα στο γραφείο του, ήταν σκυμμένος πάνω από τα χαρτιά του και κοιτούσε τους αριθμούς, προσπαθώντας να τους βάλει σε τάξη. Και ήταν πάντα ψύχραιμος, ευδιάθετος, με χιούμορ.
Οταν έφυγα από το ΓΛΚ συνήθιζε να με προσφωνεί «αφεντικό» κάθε φορά που τηλεφωνούσα για να μάθω τα νέα του. Ανταπαντούσα ότι αυτός είναι το αφεντικό, γιατί παρακολουθούσε στενά την εκτέλεση του προϋπολογισμού και φρόντιζε να αποφευχθούν νέα επεισόδια εκτροχιασμού. Ηξερε ποιο ήταν το πολιτικό υπόβαθρο ή η πελατειακή εκδούλευση που κρυβόταν πίσω από κάθε δαπάνη. Ηταν η θεσμική μνήμη του ΓΛΚ – μια μνήμη που όποιος υποτιμά τον ρόλο της είναι ακατάλληλος να διοικήσει οποιαδήποτε μονάδα στο Δημόσιο.
Ο Χρήστος Γιαννακόπουλος συνεισέφερε καθοριστικά στην κατάρτιση του πρώτου Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής. Ηταν μαζί μου στο γραφείο όταν μια ημέρα, αρχές Φεβρουαρίου του 2012, ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος ζήτησε να συγκαλέσω στο ΓΛΚ έκτακτη σύσκεψη με γενικούς γραμματείς των υπουργείων προκειμένου να εξοικονομηθούν 325 εκατ. ευρώ, γιατί το προηγούμενο βράδυ σε σύσκεψη στο Μαξίμου η Ν.Δ. είχε αρνηθεί να δεχθεί περικοπή επικουρικών συντάξεων.
Αυτά και άλλα πολλά ανέφερα στη συστατική επιστολή που ετοίμαζα ενόψει της επικείμενης επιλογής του για τη θέση του διευθυντή. Η αγωνία του όλα αυτά τα χρόνια ήταν ότι δεν είχε αρκετά μόρια.
H περίπτωση του Χρήστου Γιαννακόπουλου, η αξία του οποίου αναγνωριζόταν από προϊσταμένους και υφισταμένους, φέρνει στην επιφάνεια μια πολύ σοβαρή παθογένεια της δημόσιας διοίκησης. Δεν υπάρχει συστηματική, μετρήσιμη στοχοθεσία οργανικών μονάδων, ούτε ουσιαστική αξιολόγηση δημοσίων υπαλλήλων. Και εφόσον τα δύο προηγούμενα λείπουν, η επιλογή των προϊσταμένων στο Δημόσιο γίνεται με βάση μια τυφλή μοριοδότηση τυπικών προσόντων, με ισοπεδωτικά χαρακτηριστικά, καταδικασμένη να αποτυγχάνει παταγωδώς.
Οπως έλεγε ο Χρήστος με τον χαρακτηριστικό τρόπο του: «Δηλαδή εμείς που δεν προλαβαίνουμε να δούμε την οικογένειά μας λόγω της πίεσης της δουλειάς θα ξαναγίνουμε ύστερα από 32 χρόνια απλοί υπάλληλοι; Τι πρέπει να κάνω; Να αφήσω τη δουλειά μου, τους συνεργάτες μου και να τρέχω για μεταπτυχιακά και σεμινάρια για να πάρω μόρια; Ε όχι, δεν μπορώ να το κάνω…». Του είχαν προταθεί άλλες θέσεις εκτός ΓΛΚ. Αρνιόταν πεισματικά. «Δεν μπορώ να φύγω. Δεν μπορώ να αφήσω τα παιδιά», έλεγε, εννοώντας τους συναδέλφους, την ομάδα του.
Ο Χρήστος υπήρξε στήριγμα για όλες τις πολιτικές ηγεσίες που πέρασαν από το ΓΛΚ. Κατάφερνε να διαχωρίζει την προσωπική του άποψη από το υπηρεσιακό του καθήκον. Υπηρέτησε περισσότερες από τρεις δεκαετίες σε μία από τις κατεξοχήν πολιτικά ευαίσθητες υπηρεσίες του κράτους, εκτός από αναγνώριση των γνώσεων, του επαγγελματισμού και των ικανοτήτων του, αποτελεί και απόδειξη του ήθους του.
Το Σαββατοκύριακο πριν από την κατάθεση του προσχεδίου του προϋπολογισμού, ήταν στο πόστο του στο ΓΛΚ, μαζί με τον Γιώργο Χουλιαράκη, παρότι ένιωθε έντονη δυσφορία. Εφυγε για το 401 την Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου το απόγευμα, αφού βεβαιώθηκε ότι το προσχέδιο είχε κλείσει. Δυστυχώς, ο καρκίνος είχε εξαπλωθεί και η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη – άφησε πίσω του γυναίκα και δύο παιδιά.
Για όλα αυτά που ήταν και για όλα αυτά που προσέφερε δεν θα τον ξεχάσει κανείς από όλους εμάς που συνεργαστήκαμε μαζί του. Και του οφείλουμε, του οφείλω, ένα μεγάλο ευχαριστώ"...
Πηγή: ToVima.gr - Kathimerini.gr
