Η 15η Φεβρουαρίου είναι μια ημέρα αφιερωμένη στην Καταπολέμηση του Παιδικού Καρκίνου.
Η θέσπιση της από την επιστημονική κοινότητα στόχο έχει να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες σε όλο τον κόσμο και να τους κάνει να εκφράσουν την συμπαράσταση τους στα παιδιά που πάσχουν, στις οικογένειες που δοκιμάζονται και στα παιδιά που νίκησαν την ασθένεια. Ο παιδικός καρκίνος πέρα από τις αρνητικές επιπτώσεις στην ζωή ενός παιδιού είναι αδιαμφισβήτητο ότι προκαλεί κραδασμούς στην συνοχή της οικογένειας.
Από ψυχολογικής άποψης πλήττεται όχι μόνο το παιδί αλλά και η ίδια η οικογένεια στο σύνολο της. Και για αυτό άλλωστε σε όλες τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες ο παιδικός καρκίνος αντιμετωπίζεται συστημικά, αναγνωρίζοντας την μεγάλη σημασία που έχει η στήριξη , η κάλυψη αναγκών της οικογένειας του παιδιού ως μέρος της θεραπείας του.
Μία διάγνωση καρκίνου είναι για όλους επώδυνη, πόσο μάλλον αν πρόκειται για παιδί. Κανείς δε φαντάζεται ότι το παιδί του έχει καρκίνο. Κανείς δεν έχει έτοιμες ικανότητες για να το αντιμετωπίσει και να στηρίξει το παιδί. Φανταστείτε ένα παιδί να σηκώνει πυρετό, οι γονείς θεωρούν πως κάπου κρύωσε και πάνε στο γιατρό, μετά από πολλές εξετάσεις έρχεται η διάγνωση καρκίνος!
Τότε ξαφνικά το παιδί αναγκάζεται να αφήσει το σχολείο του, το πρόγραμμα του, τους φίλους του και να πάει σε ένα ξένο γι’ αυτό περιβάλλον, με γιατρούς, νοσοκόμους, μηχανήματα και θεραπείες και δύο ανήσυχους και λυπημένους γονείς, που με όλη τους τη δύναμη προσπαθούν για το καλύτερο.
Από μόνη της η εισαγωγή του παιδιού στο νοσοκομείο αποτελεί μία ψυχοτραυματική εμπειρία τόσο για το παιδί, όσο και για την οικογένεια. Για τα παιδιά και τους γονείς τους, υπάρχουν δύο βασικές επιλογές. Η απαισιόδοξη οδός, που οδηγεί στην απογοήτευση, και η αισιόδοξη, που είναι ανηφορική και οδηγεί στην κορυφή του βουνού. Οι στροφές του δρόμου, που οδηγούν στην κορυφή του βουνού, είναι πολλές και αντιπροσωπεύουν τα προβλήματα, που πρέπει να αντιμετωπιστούν κατά την διάρκεια της θεραπείας.
Κάθε πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπίζεται δύσκολα. Συνήθως, όμως, ξεπερνιέται βάσει της εμπειρίας άλλων παιδιών και οικογενειών με παρόμοια προβλήματα. Ορισμένες φορές, η οικογένεια αδυνατεί να ξεπεράσει κάποια «στροφή» και αναγκαστικά καταλήγει στην απαισιόδοξη οδό.
Τα περισσότερα παιδιά κατορθώνουν να ανεβούν στο βουνό. Η θεραπεία μπορεί να απαιτήσει μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά τελικά τα παιδιά φτάνουν στην κορυφή του βουνού. Για όλα τα παιδιά με καρκίνο, στόχος είναι η ίαση. Όλο και περισσότερα παιδιά επιτυγχάνουν αυτόν τον στόχο, μεγαλώνουν και γίνονται υγιείς ενήλικες. Επομένως, πρέπει τα παιδιά και οι γονείς να αισιοδοξούν.
Ας ελπίζουμε ότι κάποια μέρα η λέξη καρκίνος θα αντιπροσωπεύει μόνο το ζώδιο.. Και μια παράκληση.. Όταν βλέπουμε «καραφλο κεφαλάκι» να μην γυρίζουμε την πλάτη.. να στεκόμαστε δίπλα σε αυτούς τους μικρούς ήρωες και σίγουρα θα πάρουμε και εμείς λίγη από την τόση δύναμη τους... Γιάννης Πλεμμένος
