Η πτωτική πορεία του εθίμου της χοιροσφαγής τα τελευταία χρόνια στα Μακρίσια, φέτος ήταν πιο εμφανής από κάθε άλλη φορά. Συνέπεσαν βέβαια και δυσάρεστα γεγονότα στο χωριό, με συγχωριανούς που “έφυγαν” το τελευταίο διάστημα και πολλές οικογένειες βυθίστηκαν στο πένθος. Είδαμε αυλές που απλά κάπνιζαν οι ψησταριές, αλλά το κλίμα ήταν βαρύ. “Δεν γιορτάζουμε, έχουμε πένθος, ψήνουμε για τα παιδιά” ήταν μια από τις κουβέντες που ακούσαμε από κατοίκους. Από την άλλη μια κακή χρονιά που ολοκληρώνεται για το πορτοκάλι και το ελαιόλαδο δεν είναι δυνατό να μην επηρεάσει τη ζωή του χωριού και τα μακραίωνα έθιμά του.
Έτσι με δυσκολία βρήκαμε λίγα σπίτια που να έχουν σφάξει φέτος για τις ανάγκες του ρεπορτάζ. Και εκεί οι κάτοικοι μας επισήμαναν πως το έθιμο φθίνει κυρίως λόγω των οικονομικών δεδομένων καθώς το μέσο κόστος για όλες τις ετοιμασίες και το γλέντι ανέρχεται στα 500 ευρώ, που δεν βρίσκονται εύκολα…
Γιάννης Καούκης
“Έχω μεγαλώσει με αυτό το έθιμο. Όσο μπορούμε θα το κρατήσουμε, όσο αντέχει η τσέπη μας, γιατί υπάρχει και μεγάλη κρίση. Είναι πολύ παλιό, αλλά τώρα ο κόσμος δύσκολο ανατρέφει γουρούνι. Φέτος λίγοι έχουν πλέον και δεν υπάρχει η δυνατότητα ούτε να αναθρέψουν ούτε να πάρουν έτοιμο. Είναι μέρα γιορτής από το πρωί, πίνουμε και ψήνουμε. Όμως φέτος έχουμε πολλές λύπες στο χωριό και είναι διαφορετικά”.
Ανδρέας Καούκης
“Δεν υπάρχουν λεφτά και φέτος λίγοι σφάζουν. Έχουμε κάποια θλιβερά κοινωνικά γεγονότα, όμως είναι περισσότερο το οικονομικό. Το έθιμο είναι καλό όμως δεν το βλέπω να προχωράει. Το παλεύουμε όσο μπορούμε”.
Άννα Καούκη
“Έχουμε πολύ δουλειά οι νοικοκυρές, ξεκινήσαμε από το πρωί για την προετοιμασία. Αφού τελειώσουμε με τις σημερινές δουλειές, θα αλατίσουμε το κρέας μέσα σε δοχεία και τη Δευτέρα θα το τηγανίσουμε και θα μπει μέσα σε λάτες και θα το αφήσουμε εκεί όσο χρειαστεί. Από εκεί θα παίρνουμε και θα τρώμε. Είναι έθιμο που έχουμε πάππου προς πάππου…”
Φώτης Γιαννίκος
“Είναι διπλή γιορτή σήμερα, έχουμε και το Βαλεντίνο και τους “αγαπησιάρηδες”. Για άλλη μια φορά τηρούμε το έθιμο της σφαγής των χοίρων. Μια παράδοση που πάει από γενιά σε γενιά. Ξεκινήσαμε πρωί πρωί, βράσαμε το νερό στο καζάνι, καθαρίζουμε το γουρούνι, το ετοιμάζουμε και προχωράμε. Ανάβουμε φωτιά και με καλή παρέα το διασκεδάζουμε. Και οτι μείνει συνεχίζουμε την Κυριακή για τσιγαρίδα. Παρά την οικονομική στενότητα, ο κόσμος με θυσίες τηρεί το έθιμο. Όμως όπως βλέπουμε αν δεν αλλάξει κάτι θα χαθεί. Φέτος δεν είχε τιμή το λάδι και πολύς κόσμος δεν μπόρεσε. Το κόστος για ένα χοιρινό 180 κιλών με όλη τη διαδικασία θα φτάσει τα 500 ευρώ. Και έτσι πλέον είναι δύσκολο”.
