Παναγιώτης Αντωνακόπουλος «Κανείς δεν μπορεί να μας πάρει την Εθνική μας περηφάνια»
Με μια λιτή και σεμνή τελετή τιμήθηκε και φέτος η μνήμη των 23 θυμάτων που εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς το 1944 στην τοποθεσία «Φονικά» της τ.κ. Ωλένης.
Παρόντες στην εκδήλωση ήταν ο Δήμαρχος Πύργου Παναγιώτης Αντωνακόπουλος, οι βουλευτές Ηλείας ΝΔ Διονυσία Θεοδώρα Αυγερινοπούλου και Ανδρέας Νικολακόπουλος, ο βουλευτής Ηλείας Σύριζα Διονύσης Καλαματιανός, ο Αντιπεριφερειάρχης Αγροτικής Ανάπτυξης Θεόδωρος Βασιλόπουλος, ο Γ. Γραμματέας του Δήμου Πύργου Γιάννης Βαρελάς, οι αντιδήμαρχοι Νίκος Κοτσώνης, Δημήτρης Μεσσαλάς, η πρόεδρος της ΔΕΥΑΠ Ρούλα Αλικάκη Τζανέτου, ο πρόεδρος του ΔΟΠΠ Χάρης Μικελόπουλος, ο πρόεδρος της τ.κ. Καράτουλα Θεόδωρος Κλειδέρης, ο πρόεδρος της τ.κ. Χειμαδιού Χρήστος Μπουλούμπασης, εκπρόσωποι των αρχών του τόπου, αιρετοί, απλοί πολίτες αλλά και οι συγγενείς των θυμάτων.
Την επιμνημόσυνη δέηση έψαλλε ο Αρχιερατικός Επίτροπος Ωλένης πατέρας Αθανάσιος ενώ το λόγο αμέσως μετά πήρε ο Δήμαρχος Πύργου Παναγιώτης Αντωνακόπουλος ο οποίος με βαθύτατη συγκίνηση τόνισε: «Η παρουσία μας εδώ στηρίζεται στο ότι όλοι αγαπάμε αυτή την πατρίδα η οποία είναι πολύ μεγαλύτερη από τα γεωγραφικά της όρια, και η ηλικία της μεγαλύτερη από την αναγνώριση του ελληνικού κράτους. Γι’ αυτή την πατρίδα για την οποία ουσιαστικά έχει γραφτεί μια πρωτόγνωρη ιστορική διαδρομή στον πλανήτη, αποτελούμε φαινόμενο αντίστασης και επιμονής ακόμη και σήμερα. Η ιστορία εξάλλου γράφεται απ’ αυτούς που διαφωνούν. Όχι από πνεύμα αντίδρασης αλλά από πνεύμα αντίστασης σε τακτικές που υποβαθμίζουν τον άνθρωπο και την αξιοπρέπειά του.
Οι άνθρωποι που έπεσαν εδώ ηρωικά, ήταν άνθρωποι του καθημερινού αγώνα. Καθημερινοί ήρωες μιας σκληρής πραγματικότητας. Και εδώ κόπηκε το νήμα της ζωής τους για να δημιουργηθεί μια άσβεστη φλόγα η οποία θα φωτίζει πάντα τις σελίδες της Ιστορίας μας που πολλοί θέλουν να συσκοτίσουν. Κανείς όμως δεν μπορεί να μας πάρει την Εθνική μας περηφάνια Ακόμη και σήμερα ο ελληνικός λαός πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να στηρίξει και να μάχεται». Ο κ. Αντωνακόπουλος επισήμανε επίσης μια βασική προτεραιότητα της Δημοτικής Αρχής που δεν είναι άλλη από την ανάδειξη της Ιστορίας του τόπου. Τόνισε δε, ότι προς αυτή την κατεύθυνση εκδόθηκε πρόσφατα από τον Δήμο Πύργου η Ιστορίας μας στον αγώνα του 21, ενώ επόμενο βήμα είναι η καταγραφή της ιστορίας και των αγώνων των κατοίκων στα χρόνια της Κατοχής.
Την κεντρική ομιλία της εκδήλωσης έκανε ο αντιδήμαρχος Καθαριότητας Νίκος Κοτσώνης ο οποίος μεταξύ άλλων τόνισε πως «Με την εκδήλωση εδώ στα Φονικά, αφενός θέλουμε να τιμηθούν και να δοξαστούν τα θύματα – ήρωες της περιοχής αφετέρου να μάθουν οι νεότεροι τη συμμετοχή της περιοχής στην αντίσταση και στην τοπική ιστορία. Επίσης να συνειδητοποιήσουν όλοι το που μπορεί να φτάσει ο φασισμός χωρίς αυτός να έχει πατρίδα».
Εκ μέρους των συγγενών των θυμάτων μίλησε ο κ. Βλαχαντώνης ενώ αμέσως μετά ακολούθησε κατάθεση στεφάνων.
Τα χρόνια της θυσίας
Οι μαρτυρίες για τα γεγονότα του 1944, αναφέρονται στη καθολική συμμετοχή των κατοίκων της περιοχής στην Αντίσταση. Το αίμα που χύθηκε σε αρκετές μάχες αποτέλεσε το τίμημα αυτής της στάσης. Στις 14 Ιουλίου και ημέρα Παρασκευή, στα «ΦΟΝΙΚΑ» (επί της επαρχιακής οδού Καράτουλα-Μουζακίου), λίγο πιο πάνω από το γεφύρι, από το πρωί οι Γερμανοί έστηναν ενέδρα και συλλάμβαναν οποιονδήποτε άνθρωπο περνούσε από το σημείο, είτε για να πάνε στα κτήματά τους ,είτε στο μύλο, είτε σε συγγενείς τους, είτε για την αναζήτηση τροφής στην ορεινή Ηλεία. Οι όμηροι μέχρι το μεσημέρι είχαν φθάσει τους 23, στους οποίους υπήρχαν νέοι , γέροι, γυναίκες και παιδιά. Ο Ντίνος Γιαννακόπουλος κατάφερε να ξεφύγει, αλλά δεν συνέβη το ίδιο και με τους υπόλοιπους που οδηγήθηκαν από νωρίς το απόγευμα, μαζί με τα άλογα και τα πράγματα τους στον τόπο της θυσίας.
Τους παρέταξαν σε σχήμα φάλαγγας και στρατιώτες έλαβαν θέση παράλληλη με αυτή. Χωρίς κανένα ίχνος διστακτικότητας, βομβάρδισαν στη μέση τους δρόμου τους αθώους και ανύποπτους πατριώτες μας. Το πιο αποτρόπαιο ομαδικό φονικό είχε συντελεστεί με 20 θύματα και δύο επιζώντες! Ο Δήμος Βασιλόπουλος, παιδί τότε 17 χρόνων, το είχε βάλει στα πόδια πέφτοντας στους θάμνους και είχε χαθεί στο δάσος, όταν άρχισαν τα βόλια των στυγερών δολοφόνων να δημιουργούν πανικό και να στερούν ζωές αθώων ανθρώπων.
Επίσης σώθηκε από τύχη και ο Μέλτης Αγριδιώτης (από το Χειμαδιό, όπως οι παραπάνω δύο επιζώντες, χωριό που θρήνησε τα περισσότερα θύματα αυτού του αποτρόπαιου φονικού), όπου βαριά τραυματισμένος και σχεδόν αναίσθητος παρέμεινε στο χώμα μαζί με τα πτώματα των αδικοχαμένων πατριωτών έως ότου αποχώρησαν οι δολοφόνοι κατακτητές.
