Η τραγωδία των πυρκαγιών στην Ηλεία το 2007, ίσως να έχει εξαντληθεί μέσα από αφιερώματα, απόψεις, δηλώσεις. Για τους περισσότερους έχουν ειπωθεί όλα όσα συνέβησαν και όσα ακολούθησαν στον ρημαγμένο τόπο…
Εκείνο που οφείλουμε είναι να μην ξεχάσουμε τις ψυχές που χάθηκαν εκείνο το καλοκαίρι στις φλόγες και να πάρουμε τα μαθήματα που πρέπει για να αντιμετωπίσουμε την πύρινη λαίλαπα όποτε αυτή απειλήσει ξανά…
Το τελευταίο είναι κάτι που λέγαμε εύκολα έως την περσινή θλιβερή επέτειο - ημέρα μνήμης. Φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά. Γιατί η Ηλεία ξανά κάηκε…
Γιατί ο τόπος μας μετρά και πάλι πληγές…
Γιατί ο κόσμος της Ηλείας δεν αντέχει και άλλη συμφορά. Ναι ήταν ευτύχημα ότι δεν είχαμε θύματα πριν λίγες ημέρες.
Ναι κάποια πράγματα λειτούργησαν καλύτερα και πιο οργανωμένα. Όμως υπήρξαν αρκετά άλλα που είχαν απίστευτες ομοιότητες με το 2007.
Η φωτιά που έκαψε την Ολυμπία, ακολούθησε την ίδια πορεία με το 2007. Αποδείχθηκε πιο καταστροφική σε μια ζώνη που τμήμα της είχε γλιτώσει πριν 14 χρόνια.
Αποδείχθηκε επίσης πως ενώ σε τοπικό επίπεδο φορείς και κάτοικοι έδρασαν με καλύτερο τρόπο από το 2007 και κατάφεραν να περιορίσουν το μέγεθος της επερχόμενης καταστροφής.
Μια φωτιά που επί μέρες υποχωρούσε και θέριευε τις ίδιες περιοχές. Που οι κάτοικοι από το “δόξα το Θεό” τη μια μέρα, έφταναν στο “βοήθα Παναγιά” την επόμενη.
Τα διαθέσιμα μέσα αποδείχθηκαν όχι και τόσο διαθέσιμα. Εκεί που τα εναέρια χρειάζονταν δεν υπήρχαν σε αποτελεσματικό αριθμό και δυνατότητες. Είχαμε βλέπετε την ατυχία να υπάρχουν και άλλα ενεργά μέτωπα στη χώρα, ενώ η όποια κινητοποίηση υπήρξε μεγαλύτερη, ήταν για χάρη της Ολυμπίας…
Και όλα τα υπόλοιπα κάηκαν. Η γη έγινε στάχτη, τα δάση, οι καλλιέργειες… Και όπου τα σπίτια σώθηκαν, ήταν χάρη στην αυτοθυσία των κατοίκων που έβαλαν ασπίδα στα χωριά τους για να σώσουν το βιος τους.
Γιατί με τόσα μέτωπα η Πυροσβεστική δεν μπορούσε να είναι παντού. Με τέτοιες φωτιές οι δυνάμεις ποτέ δεν επαρκούν και η κινητοποίηση των κατοίκων μπορεί να σώσει τον τόπο.
Η επόμενη ημέρα βρίσκει την Ηλεία να ζητά βοήθεια. Ένας νομός επαίτης εδώ και δεκαετίες που δεν κατάφερε κάτι σημαντικό, ικανό να την κάνει να ορθοποδήσει.
Και τώρα πάλι προσπαθεί να διεκδικήσει, να μην επαιτεί, να μην μπει σε ένα γενικότερο - ευρύ πλαίσιο αποζημιώσεων απλά, αλλά να αξιοποιήσει την καταστροφή ως ευκαιρία.
Για να μην βιώσουμε ξανά την μαυρίλα που άφησε πίσω το 2007, για να μην περάσουν και πάλι τα χρόνια, χωρίς να δούμε την ελπίδα να ανθίζει, για να μην ξαναζήσουμε τον εφιάλτη….
