Ο Αλέξης Κόρδας καίτοι άνθρωπος της καλοσύνης, της προσφοράς, της προόδου, δεν είχε την τύχη που όφειλε να τον ανταμείψει, η ζωή. Δυστυχώς απ’ την ώρα που γεννιέται ο κάθε άνθρωπος δεν υπογράφει συμβόλαιο με τη ζωή και τον Θεό για τη διάρκεια και την ποιότητα της ζωής του.
Αν ήταν έτσι, ο Αλέξης θα είχε δώρο 100 χρόνια ζωής για την κάθε του λέξη. Για τις ευχές του για υγεία, δύναμη, κουράγιο, αγάπη, συντροφικότητα, φαντασία που με μοναδικό χιούμορ έδινε στους συνανθρώπους του.
Τα γαλάζια μάτια του γιατρού επέτρεπαν στην ψυχή του να βλέπει καθαρά πώς πρέπει να ’ναι η ζωή. Δυστυχώς την μακροζωία δύσκολα την βρίσκεις ακόμη κι αν αξίζει να τη ζήσεις.
Ο Αλέξης Κόρδας ήταν πάντα στη φωτεινή πλευρά του δρόμου της ζωής. Έμαθε από μικρός ότι τίποτα δεν θα του χαριζόταν ,έπρεπε να παλέψει. Πέρασε την Αδριατική και στην Ιταλία πήρε το πτυχίο της Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Νάπολη. Ειδικεύτηκε στον Ευαγγελισμό στην οφθαλμολογία έγινε medico Oculista. Ήρθε ο γάμος του με την Αργυρώ Δριτσάκου μετέπειτα πρόεδρο εφετών. Η οικογένειά τους μεγάλωσε, ήρθαν στη ζωή, η Τζίνα και ο Νίκος, οι παιδικές φωνές μεγάλωσαν, σπούδασαν ήρθαν στ’ ανοικτό από χαρές σπίτι τους κι άλλες φωνούλες: «του παιδιού σου το παιδί, δύο φορές παιδί σου...».
Η παρέα του γιατρού ταξίδι σε θάλασσα ανοιχτή. Μαζί του «ανακάλυπτες τ’ αλφαβητάρι των κυμάτων, της κάθε φουρτούνας τ’ ανάγνωσμα και το εικονοστάσι των άστρων». Μα και στα σύννεφα να ταξίδευες μαζί του, ήσουν πάντα προσγειωμένος.
Ας ονειρευόσουν τ’ αδύνατο στη Γκαλερία Βιτόριο Εμανουέλε και στην Via Monte Napoleone. Oύτε μια άσπρη τρίχα στην ψυχή του. Δώρο κάθε του λέξη, του Αλέξη και στον προσωπικό και στον δημόσιο λόγο του, για όλους. Λόγος ανθρώπινος, συναρπαστικός, αλλά με ταπεινότητα.
Ο Κόρδας ήταν ικανός να βάζει τον άνθρωπο Αλέξη πάνω από τον εγωισμό και γι’ αυτό ξημερωνόταν με λιακάδα και με μέλλον γεμάτο ενθουσιασμό. Δεν υπήρχαν για τον Αλέξη τείχη στην καρδιά του, που χώριζαν τους ανθρώπους στους "από δω" και στους "από κει".
Ο χωρισμός βαρύς. Ήρθε αναπάντεχα, τόσο ξαφνικά και έφερε πόνο. Η απώλεια μεγάλη για όλους μας, κυρίως για το σπιτικό του.
Απίστευτη λύπη. Κόπηκε η χαρά και η θετική αύρα που μοιραζόταν με τον καθένα μας, με τόση απλότητα που με τόση ευκολία μοιράζεται το ψωμί στο γιορτινό τραπέζι. Ήταν γιορτή κάθε πείραγμά του. Πόσα ευχαριστώ θα ήθελα και πάλι να του πω. Για τα τόσα ωραία που έζησα με την παρότρυνσή του. Για τις εξαιρετικές συμβουλές του. Για τη φιλία του.
Απ’ τις φιλίες που τις αισθάνεται κανείς ως «παρασημοφορικές διακρίσεις» στην ζωή του. Για την παρουσία του: Μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης , που έβρισκε πάντα χρόνο και τρόπο να δίνει κουράγιο και ενθάρρυνση στους σημαντικούς άλλους και στους ασθενείς του. Που ανησυχούσε αν όλα είναι καλά.
Όσο για τη δράση του στην αυτοδιοίκηση, πρόσφερε χωρίς να κομπάζει, ήταν διευκολυντικός. Το υφαντό «Πανηλειακός» του άρεσε, από μικρός. Το πίστεψε κι όταν ήρθε η ώρα έβαλε τις δικές του «χρυσές» βελονιές, τα δικά του σχήματα, στο ερυθρόλευκο λάβαρο και δεν το απαρνήθηκε ποτέ.
Σου άρεσαν οι στίχοι:
Νύχτα είμαι μοναχός και δεν έχεις ένα φως
νύχτα η ζωή μπροστά μου, δρόμος σκοτεινός
νύχτα που με ξενυχτάς που με σέρνεις που με πας
νύχτα εδώ κανείς δε μένει, άδικα χτυπάς.
Στα Άγια των Αγίων, η ψυχούλα σου.
ΘΕ. ΜΑΣ.
