Genesis… H disco στο Κατάκολο που γαλουχήθηκαν στη νυχτερινή διασκέδαση γενιές και γενιές. Ο αείμνηστος Ανδρέας Κομιώτης με τη σύζυγό του Νάνσυ είχαν ένα όραμα, να δημιουργήσουν έναν χώρο που θα έκανε τη διαφορά… Και έτσι γεννήθηκε η μυθική Genesis που μας διασκέδασε από το 1984 έως το 2000, τα τελευταία χρόνια και ως “ελληνάδικο”.
Τις τελευταίες ημέρες, το κτίριο που στέγασε την Genesis δεν υπάρχει… ισοπεδώθηκε. Το στρογγυλό κτίριο εκεί στην μεγάλη στροφή της οδού Κατακόλου, δεν υπάρχει… Εκεί που μετά τη Genesis στεγάστηκε και το Σινέ Πανσέληνος και μετέπειτα Πανσέληνος Live ως πίστα με ελληνική ζωντανή μουσική.
Με αφορμή την κατεδάφιση του “ιστορικού” για τη νυχτερινή διασκέδαση κτιρίου μιλήσαμε με τη σύζυγό του αείμνηστου Ανδρέα Κομιώτη, Νάνσυ και την κόρη τους Κωνσταντίνα. Ο Ανδρέας Κομιώτης δημιούργησε αρκετούς χώρους διασκέδασης…
Μια διαδρομή σαν παραμύθι
Όπως είχε γράψει λίγο μετά το θάνατο του Ανδρέα στις αρχές Σεπτέμβρη του 2020, ο δημοσιογράφος Θέμης Μαντάς στο ilialive.gr “… οι επιχειρήσεις αναψυχής που δημιούργησε ο εκλιπών για τρεις δεκαετίες είχαν ταυτότητα, έγιναν αντικείμενο θαυμασμού στο Πανελλήνιο αλλά και στο εξωτερικό. Πολλά έντυπα διεθνούς ενδιαφέροντος ασχολήθηκαν με τις δημιουργίες του Ανδρέα Κομιώτη.
Στην κεντρική πλατεία ξεκίνησε τις δημιουργίες με την Divina. Στην οδό 28ης Οκτωβρίου (μέχρι πρόσφατα Τράπεζα Eurobank) το αρτ ντεκό καφέ Capriccio.
Μετά έρχεται το έργο ζωής του. Η θερινή ντισκοτέκ GENESIS. Ένας τόπος συνάντησης 3-4.000 χιλιάδων και πλέον ανθρώπων, όπου το μεράκι και η εμπειρία του Ανδρέα το εκτοξεύουν στην κορυφή της διασκέδασης της χώρας. Καταγράφεται η ντισκοτέκ ως η πρωταθλήτρια στην Ελλάδα, όχι λόγω κοσμοσυρροής αλλά σε συνδυασμό διαρρύθμισης, ποιότητας ήχου - ακουστικής, εξυπηρέτησης από το προσωπικό και το κυριότερο: ασφάλειας.
Στην Genesis διασκέδαζαν όλες οι ηλικίες μαζί. Έφηβοι, νεάνιδες, ώριμοι άντρες και γυναίκες, γονείς με τα παιδιά τους, ζευγαράκια που έρχονταν με τα μοτοποδήλατά τους από τις παραλίες, ηλικιωμένοι. Όλες οι ηλικίες σ’ ένα χώρο α-ταξικό. Πλούσιοι και φτωχοί μαζί σε μία πίστα ονείρων κάτω από τα αστέρια ή το φεγγάρι, δίπλα στην πισίνα ή μέσα σ’ αυτήν (θύμωνε ο Ανδρέας - δεν ήθελε να πηδάμε μέσα σ’ αυτήν - γελούσε η Νάνσυ, άστα παιδιά, να παίξουν).
Στην GENESIS διασκέδασαν ηθοποιοί, τραγουδιστές, πολιτικοί, άνθρωποι επώνυμοι και ανώνυμοι όλοι γίνονταν ένα και ποτέ χωρίς να γίνει το παραμικρό. Οι γονείς είχαν εμπιστοσύνη. Ο Ανδρέας είχε καταφέρει να συγκεντρώσει τη νεολαία της πόλης να την κάνει μία ομάδα δίνοντας ταυτόχρονα δουλειά σε δεκάδες Πυργιωτόπουλα…
Παράλληλα το ανήσυχο πνεύμα του δημιούργησε και πολλούς άλλους χώρους διασκέδασης όπως: στη συμβολή των οδών Αντίστασης και Παπαφλέσσα την Ντίσκο Αρένα, στην Τάση Καζάζη το Kόνα-Κάι, το Νανί-Νανί στην οδό Αχιλλέως, το La Playa, το Βαβέλ, το Tango (Κατάκολο)”…
Η πόλη του Πύργου και η κοινωνία της για περίπου 30 χρόνια, έπαιρνε τη μουσική της “παιδεία” στο χώρο της διασκέδασης και μέσα από τις επιχειρήσεις του Ανδρέα. Σε τράβαγαν στα σπλάχνα της αυτή η GENESIS αυτή η μικρή-μεγάλη γωνιά στην στροφή του Κατακόλου.
Το όραμα του Ανδρέα και η μυθική Genesis
“Το όραμα του Ανδρέα, ήταν να φτιάξει έναν μεγάλο χώρο, ένα σημείο αναφοράς για τη νεολαία, που να διασκεδάζουν και να περνούν όμορφα, με καλή μουσική και καλό περιβάλλον. Ο Θεός μας βοήθησε και το κάναμε πραγματικότητα! Το 1984 νοικιάσαμε αυτό το χωράφι από τον Παπα - Φάμελο και ξεκινήσαμε λιθαράκι - λιθαράκι να φτιάχνουμε την Genesis. Και το όνομα δεν είναι βέβαια τυχαίο, διότι έγινε πετραδάκι - πετραδάκι εκ θεμελίων, γεννήθηκε από το μηδέν. Φυτέψαμε τα δέντρα και σιγά-σιγά χτίσαμε ένα μαγαζί χωρητικότητας 3000 και πλέον ατόμων” μας είπε ξεκινώντας την περιγραφή η Νάνσυ Κομιώτη. “Το πρωτοποριακό για την εποχή εκείνη, ήταν η τεράστια πισίνα που κάναμε. Γιατί το 1984 πισίνες είχαν μόνο ελάχιστα ξενοδοχεία του νομού και ήταν ένας πόλος έλξης για την νεολαία. Σε αυτό το μαγαζί πέρασαν γενιές και γενιές, αγαπήθηκαν, ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν πολλά παιδιά από τον τόπο μας και όχι μόνο. Ήταν μαζική διασκέδαση για 3000 άτομα. Γίνονταν όλοι μία παρέα και στο τέλος οι περισσότεροι από αυτούς έπεφταν και στην πισίνα με τα ρούχα για να αποκτήσουν στη συνέχεια το περιβόητο μπλουζάκι με το λογότυπο disco Genesis”…
Η Κωνσταντίνα, αναφέρθηκε στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Genesis. “Ξεκίνησε σαν disco, είχε τα πιο σύγχρονα φωτορυθμικά της εποχής, τα καλύτερα ηχητικά της εποχής, έρχονταν από όλη την Ελλάδα για την διασκέδαση στο συγκεκριμένο μαγαζί, ο ήχος είχε βραβευθεί από μουσικά περιοδικά σαν τον καλύτερο ήχο σε όλη την Ελλάδα από ντισκοτέκ. Υπήρχαν disco μπάλες, σύγχρονα φωτορυθμικά και αυτοσχέδια από τον πατέρα μου”…
Η Genesis άφησε εποχή όχι μόνο για την τεχνολογική της πρωτοπορία, αλλά και για το “χαρακτήρα” της. “Πέρασαν οι καλύτεροι DJ από το μαγαζί και όχι μόνο και φυσικά κάθε χρόνο ο Ανδρέας Κομιώτης έδινε δουλειά σε πάρα πολύ κόσμο. Και όχι με μισθούς πείνας όπως τώρα, με bonus, όλα τα παιδιά που δούλευαν σε αυτό το μαγαζί ήταν πολύ χαρούμενα, ερχόντουσαν από νωρίς να στήσουμε το μαγαζί να καθαρίσουν πάντα με χαμόγελο και πότε με γκρίνια. Εγώ σαν παιδάκι μεγάλωσα εκεί με την αδερφή μου, διότι είχαμε ένα σπιτάκι πίσω, ένα δωμάτιο που μέναμε εκεί. Γυρνούσαμε όλη την ημέρα στους κήπους γύρω από την πισίνα. Επειδή το σχέδιο ήταν οκτάγωνο είχε οκτώ κήπους, σε κάθε γωνία έχει και έναν κήπο με μουριές, λουλούδια, διάφορα δέντρα… Ήταν ένα θεσπέσιο περιβάλλον! Δεν ήταν από τα μαγαζιά που όταν τα βλέπεις τη μέρα βλέπεις άλλο χώρο κι άλλο χώρο τη νύχτα. Ήταν το ίδιο ωραίο μέρα και νύχτα” μας εξήγησε…
“Σαν disco σταμάτησε να λειτουργεί το 1992. Το κάναμε ελληνάδικο με DJ και μετά στην πορεία το κάναμε με ζωντανή μουσική. Πέρασαν πάρα πολλές φίρμες όπως η Άντζελα Δημητρίου, ο Γονίδης, ο Ρουβάς, ο Καρράς. Κάναμε πάρα πολλά events, πάρτι, Καραγκιόζη για τα παιδιά. Από εκεί πέρασε όχι μόνο ο νομός Ηλείας, όχι μόνο η Πελοπόννησος άλλα κόσμος από όλη την Ελλάδα. Πολλοί επώνυμοι και μη. Και έτσι το μαγαζί πήρε πανελλαδική φήμη, μας έγραφαν τα περιοδικά, η συγκίνηση μου είναι τεράστια. Μόνο που είδα τις φωτογραφίες αισθάνομαι σα να γκρεμίστηκε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, ένα ωραίο κομμάτι της ζωής μου, με πολλές αναμνήσεις και πιστεύω ότι αυτό θα το νιώσουν και άλλοι όσοι έχουν περάσει από εκεί” είπε εμφανώς συγκινημένη η Νάνσυ Κομιώτη.
“Δούλεψαν πάρα πολλά παιδιά από την περιοχή, τα οποία στη συνέχεια έγιναν καταξιωμένοι επαγγελματίες στους χώρους εστίασης και διασκέδασης. Η λειτουργία του μαγαζιού σταμάτησε το 2000 όπου και έφυγε από τα χέρια του Ανδρέα του Κομιώτη.
Η τελευταία λειτουργία του ήταν ελληνική live μουσική και μετά σταμάτησε. Τότε ήταν μία συνεργασία που είχαμε κάνει με το Ποσειδώνειο που έφερνε όλα τα γνωστά ονόματα που τραγουδούσαν εκεί. Τώρα που είδα αυτή την εξέλιξη, πέρασαν σαν ταινία από το μυαλό μου, όλα αυτά τα 16 χρόνια που ζήσαμε εκεί μέσα και ειλικρινά ράγισε η ψυχή μου που είδα αυτές τις εικόνες”… συμπλήρωσε.
“Εγώ θα πω ότι είναι το τέλος μίας πολύ ωραίας εποχής” είπε η Κωνσταντίνα Κομιώτη. “Αυτό που θυμάμαι εγώ σαν παιδάκι είναι ότι οι περισσότεροι γονείς άφηναν τα παιδιά τους απέξω και φώναζαν “Αντρέα στα αφήνω…”. Τον εμπιστεύονταν και γυρνούσαν στις τρεις και στις τέσσερις να πάρουν τα παιδιά τους. Ήταν σίγουροι, ότι τα παιδιά τους θα βρίσκονται σε ένα μαγαζί με καλή μουσική, καθαρό ποτό, δεν υπήρχαν ναρκωτικά και άλλα παράνομα πράγματα, δεν υπήρχε τίποτα που να βάλει σε αγωνία τον οποιοδήποτε γονιό έστελνε το παιδί του εκεί” σημείωσε. “Και είναι και το μοναδικό μαγαζί που δεν έχει συμβεί κάτι κακό, καμιά φασαρία, τίποτα, διότι ήταν ο Αντρέας εκεί και περιφρουρούσε. Όταν πέρασα πριν από 20 μέρες και είδα ότι αρχίζουν να το γκρεμίζουν… πάγωσα. Τώρα στη φάση που είναι δεν το έχω δει και ειλικρινά δεν θέλω να περάσω να το δω” συμπλήρωσε η Νάνσυ Κομμιώτη.
Συνεχίζοντας να ξετυλίγουν το κουβάρι των αναμνήσεων, που τελειωμό δεν έχει, η Κωνσταντίνα θυμήθηκε την αγαπημένη της περίοδο κάθε σεζόν. “Ήταν η αρχή του καλοκαιριού που έπρεπε να πάμε να στήσουμε το μαγαζί για να ξεκινήσει η καλοκαιρινή λειτουργία. Ήταν φανταστικό αυτό το συναίσθημα που μαζευόμασταν όλοι παρέα, το προσωπικό, οι ηλεκτρολόγοι, οι ηχολήπτες, ήμασταν όλοι μία οικογένεια και πέφταμε με τα μούτρα μέσα σε 10 μέρες να έχουμε στήσει το μαγαζί. Μέχρι και τα έπιπλα, οι λευκοί καναπέδες όποιος θυμάται ήταν χειροποίητοι, αυτοσχέδιοι από τον πατέρα μου”…
“Πιστεύω ότι είναι το μοναδικό μαγαζί που 16 καλοκαίρια που λειτούργησε, ήταν με 16 διαφορετικά πρόσωπα. Κάθε χρόνο γινόταν ανακαίνιση. Κάθε καλοκαίρι είχε και διαφορετικό πρόσωπο” είπε η Νάνσυ…
“Εγώ θυμάμαι τον πατέρα μου που καθόταν το χειμώνα με τις ώρες και σχεδίαζε την καλοκαιρινή ανακαίνιση. Έκανε το σαλόνι άνω κάτω, έβγαζε τα χαρτιά του και σχεδίαζε καλύτερα και από διακοσμητή. Έδινε βάση στην λεπτομέρεια, σε όλα... Εγώ έχω βιδώσει πολλές βίδες εκεί μέσα. Μέχρι και οι παγομηχανές που είχαμε ήταν πρωτοποριακές για την εποχή. Μέχρι και στο σχήμα του πάγου έδινε σημασία να μην λιώνει γρήγορα…” ανέφερε σε μια από τις πολλές λεπτομέρειες για την Genesis η Κωνσταντίνα…
Οι εικόνες του χθες
(ευχαριστούμε για την παραχώρηση τη Νάνσυ και την Κωνσταντίνα Κομιώτη)
Οι εικόνες του σήμερα
