Τον Θανάση Σίγουρο, άλλοι τον γνώριζαν, άλλοι είχαν καταγράψει τη φυσιογνωμία του στην πόλη του Πύργου. Έβλεπαν όλοι έναν ήσυχο άνθρωπο, ένα καλοκάγαθο παλικάρι, που πολλές φορές ακόμα και τώρα στην ηλικία των 46, κυκλοφορούσε στην πόλη μαζί με την μητέρα του.
Έδειχνε κλειστός και ίσως φοβισμένος, όσοι τον είχαν γνωρίσει μιλούσαν για ένα σπάνιο χαρακτήρα, ευαίσθητο, που ο κόσμος μας, μάλλον του φαινόταν σκληρός.
Εμείς δεν γνωρίζαμε πολλά, ήμασταν ανάμεσα σε αυτούς που αναγνώριζαν το πρόσωπο του και αντιλαμβάνονταν ένα παλικάρι με τα χαρακτηριστικά που προαναφέραμε.
Ο Θανάσης, αποφάσισε να “φύγει”… Και φαίνεται πως τα σχεδίασε όλα με ακρίβεια. Τη μέρα… μια μέρα γιορτής, που κάθε άνθρωπος δέχεται ευχές, είναι με φίλους, νιώθει γεμάτος από αγάπη… Ο Θανάσης μάλλον ένιωσε το αντίθετο… Το πρωί λένε πήγε στην εκκλησία για να προσκυνήσει τον Άγιο το όνομα του οποίου έφερε… Το μεσημέρι της Τετάρτης έφυγε από το σπίτι του στην οδό Παπαφλέσσα. “Για μια βόλτα…” και πήγε στο ΚΤΕΛ… Και ήταν η τελευταία βόλτα. Έβγαλε ένα εισιτήριο για το Βούναργο, το χωριό που κατάγεται η μητέρα του και λέγεται πως έχει ζήσει αρκετά.
Κατέβηκε από το λεωφορείο και ανηφόρισε μέσα από το χωριό για μια παλιά αγροικία σε κτήμα της οικογένειας στην άκρη του Βουνάργου στη βόρεια πλευρά του χωριού. Εκεί έγραψε τον επίλογο, το απόγευμα της Τετάρτης… Της μέρας που γιόρταζε…
Η οικογένεια του ανησύχησε, όταν έφτασε το βράδυ και δεν επέστρεψε. Ο φόβος για το κακό τους κυρίεψε. Την Πέμπτη δηλώθηκε η εξαφάνιση του και άρχισαν οι έρευνες. Η Αστυνομία δεν έχασε χρόνο. Γρήγορα βρήκε τη διαδρομή προς το ΚΤΕΛ και από εκεί για το Βούναργο. Οι έρευνες συνεχίστηκαν εκεί… Βούναργο και Ξυλοκέρα. Και η τραγική επιβεβαίωση του φόβου όλων δεν άργησε να έρθει.
Ο Θανάσης βρέθηκε απαγχονισμένος από τους αστυνομικούς μέσα στην αγροικία, με ενδείξεις ότι το κακό είχε συμβεί την προηγούμενη ημέρα…
Θλίψη και προβληματισμός στην τοπική κοινωνία
Στον Πύργο η είδηση του “φευγιού” του Θανάση, έφερε μια παγωμάρα και ένα μούδιασμα στην κοινωνία. “Ένας συμμαθητής μας, ένα σπάνιο σε χαρακτήρα παιδί δεν άντεξε αυτό το κόσμο και είχε το θάρρος να κάνει αυτό που θα τον λύτρωνε… Ζούσε σαν ένα πρόβατο σε κοινωνία λύκων… Καλο κατευόδιο Θανάση και όταν ξανακαθίσω στην γωνία μου για καφέ που πέρναγες και σε έβλεπα, θα σε ξαναχαιρετήσω νοερά για να σε φανταστώ να χαμογελάς…” έγραψε στα social media, ένας παλιός συμμαθητής του.
Λίγο πιο κάτω συμπλήρωσε “… γι αυτό το παιδί ακόμα και η τυχαία συνάντηση με έναν γνωστό του ήταν μια πάλη. έβλεπες έναν φόβο στα μάτια του αν θα του επιστρέψεις την ματιά και του απευθύνεις και έναν χαιρετισμό.Και μόλις τον χαιρετούσες έλαμπε από χαρά...του έδιωχνες τον φόβο… αλλά δεν έφτανε μόνο ένα “γεια'.
Ανάλογες αναρτήσεις και σχολιασμοί υπήρξαν πολλοί… Για τον Θανάση και κάθε Θανάση αυτής της πόλης, που μπορεί να ένιωθε ασήμαντος, ή απομονωμένος, που μια καλημέρα, ένα νεύμα, λίγη σημασία μπορεί να προσφέρουν πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε…
Και είναι εκείνο το “κανένας μόνος” που έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία.
