Για δεύτερη φορά δικαιώθηκε μια εργαζόμενη για την απόλυση της από επιχείρηση στην Ηλεία, ενώ ήταν έγκυος. Μετά την απόφαση που είχε λάβει το Μονομελές Πρωτοδικείο Ηλείας σε αγωγή περί αναγνώρισης της ακυρότητας καταγγελίας σύμβασης εργασίας εργαζομένης, η οποία ευρίσκετο σε αρχόμενη κύηση (υπ΄ αριθμ. 106/2022), ανάλογη και τελεσίδικη απόφαση (υπ΄ αριθμ. 496/2022) έλαβε και το Μονομελές Εφετείο Πατρών.
Σύμφωνα με το ιστορικό της υπόθεσης, η καταγγελία της σύμβασης εργασίας ανακοινώθηκε αρχικά στην εγκυμονούσα εργαζόμενη προφορικά. Το δικαστήριο πρωτόδικα έκρινε ότι η πρώτη κατά χρονική σειρά καταγγελία αυτή είναι άκυρη και θεωρείται ως μη γενόμενη, διότι αντίκειται στις διατάξεις του άρθρου 15 παρ. 1 και 2 του Ν. 1483/1984, καθώς η ενάγουσα τελούσε σε κατάσταση εγκυμοσύνης και δεν τηρήθηκε ο έγγραφος τύπος με την επίκληση σπουδαίου λόγου.
Εν συνεχεία, η εργοδότρια εταιρεία, τελώντας πλέον σε γνώση της εγκυμοσύνης της ενάγουσας, αφού της είχε γνωστοποιηθεί τόσο προφορικά όσο και εγγράφως, κοινοποίησε στην ενάγουσα τη δεύτερη κατά χρονική σειρά καταγγελία της σύμβασης εργασίας της, αυτή τη φορά τηρώντας τον έγγραφο συστατικό τύπο και επικαλούμενη σπουδαίο λόγο.
Το δικαστήριο πρωτόδικα, επεσήμανε ότι, παρ’ όλο που η εργοδότρια εταιρεία δεν κοινοποίησε την έγγραφη καταγγελία της προς την αρμόδια Επιθεώρηση Εργασίας ως όφειλε, λόγω της ιδιότητας της εργαζομένης ως εγκύου, η παράλειψη αυτή δεν επιφέρει ακυρότητα της καταγγελίας. Και τούτο, διότι σκοπός της εν λόγω υποχρέωσης είναι η ενημέρωση της αρμόδιας Υπηρεσίας Εργασίας, προκειμένου αυτή να επιληφθεί συναφών με την καταγγελία συνεπειών, όπως η καταχώρηση του απολυομένου στον κατάλογο ανέργων και η καταβολή επιδόματος ανεργίας.
Η εναγομένη εταιρεία, ως σοβαρούς λόγους καταγγελίας της σύμβασης εργασίας της ενάγουσας, επικαλείτο τη μη ανταπόκρισή της στα εργασιακά της καθήκοντα και στις απαιτήσεις της ως εργοδότριας και τη μη συμμόρφωσή της στις εντολές και οδηγίες της, βλάπτοντας με τον τρόπο αυτό την επιχείρησή της. Όλοι οι επιμέρους ένδικοι ισχυρισμοί της εργοδότριας εταιρείας, οι οποίοι κατατείνουν στην απόδειξη σπουδαίου λόγου για την εγκυρότητα της απόλυσης εγκύου εργαζομένης, απορρίφθηκαν πρωτόδικα από το δικαστήριο ως αόριστοι ή ουσία αβάσιμοι, καθόσον δεν αποδείχθηκαν από κάποιο αξιόπιστο αποδεικτικό μέσο. Το δικαστήριο τότε έκρινε ότι δεν υφίστατο σπουδαίος λόγος καταγγελίας της σύμβασης, ούτε αποδείχθηκε ότι η ενάγουσα με τη συμπεριφορά της δολίως δημιούργησε τις συνθήκες που δικαιολογούσαν την καταγγελία της σύμβασης εργασίας της.
Πρωτόδικα είχε επιδικαστεί αποζημίωση ύψους 23.000 ευρώ, όμως το Μονομελές Εφετείο Πατρών επιδίκασε τελικά το ποσό των 21.339,45 ευρώ.
Ο δικηγόρος της γυναίκας Θάνος Καννής σε δήλωση του στο ilialive.gr, ανέφερε ότι “… ο νόμος είναι απόλυτα σαφής όσον αφορά τη προστασία των εργαζομένων και δη των εγκύων στο εργασιακό περιβάλλον τους με αποτέλεσμα η μη συμμόρφωση εκάστοτε εργοδότη σε αυτόν να επισύρει και τις ανάλογες κυρώσεις. Τα Δικαστήρια, τόσο το Μονομελές Πρωτοδικείο Ηλείας, πρωτόδικα όσο και το Μονομελές Εφετείο Πατρών, τελεσίδικα, εφαρμόζοντας στο έπακρο τους όρους και τις προϋποθέσεις που ο νόμος προβλέπει για το αν υπήρχε σπουδαίος λόγος καταγγελίας της σύμβασης εργασίας της εργαζομένης εγκύου και εξετάζοντας ενδελεχώς αν η εργοδότρια εταιρεία γνώριζε τελικά την εγκυμοσύνη αυτής, ενώ προέβη στην απόλυση της, αναγνώρισαν την παρανομία της απόλυσης της και επιδίκασαν την ανάλογη αποζημίωση”.
Με πληροφορίες από το lawspot.gr
