Σε έναν ατελείωτο κατήφορο βρίσκεται μια σημαντική μερίδα της νεολαίας στον Πύργο, όπως και σε πολλές άλλες περιοχές της Ελλάδας. Μαθητές ακόμα και μικρής ηλικίας συχνά πυκνά καβγαδίζουν, χωρίς ουσιαστικούς λόγους, αλλά κυρίως για την επίδειξη δύναμης.
Οι ανέμελες παρέες του παρελθόντος, έδωσαν τη θέση τους στις οργισμένες συμμορίες. Παιδιά γεμάτα θυμό, με ακραίο λεξιλόγιο από μικρές ηλικίες, με μεγαλύτερους που εργαλειοποιούν και καθοδηγούν μικρότερους.
Οι κόντρες των παιδικών και εφηβικών χρόνων, μετατράπηκαν σε επιθέσεις των πολλών στους λίγους, με ξυλοδαρμούς, με επίδειξη δύναμης που φαίνεται να είναι η νέα “φάση” της εποχής.
Αυτά που βλέπαμε τα προηγούμενα χρόνια στις ειδήσεις για την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη, γίνονται πλέον και στις μικρότερες επαρχιακές πόλεις της χώρας.
Την τελευταία διετία τα περιστατικά αυξάνονται και στον Πύργο. Περιστατικά όπως αυτό που περιγράφαμε στα τέλη Σεπτέμβρη σε κεντρικό σημείο της πόλης, ή αυτό που είδε το φως της δημοσιότητας χθες μέσα από την εφημερίδα Πρώτη.
Όλα όσα, είτε δημοσιοποιούνται, είτε γνωρίζουν παιδιά και γονείς και δεν μιλούν, προκαλούν έντονη ανησυχία στην τοπική κοινωνία. Γονείς που φοβούνται μήπως κάτι συμβεί στα παιδιά τους, από άλλα παιδιά που έχουν άγνοια κινδύνου, ή που νομίζουν πως η κοινωνία θα υποταχθεί στα πόδια τους.
Παιδιά που θεωρούν πως κάθε αδύναμο πλάσμα, μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο χλευασμού, στόχο για να ικανοποιήσουν τις όποιες ορέξεις τους, το θύμα τους που θα διασκεδάσουν κάνοντας το να υποφέρει…
Και γονείς που είτε δεν ξέρουν που πηγαίνει και τι κάνει το παιδί τους βγαίνοντας από το σπίτι, είτε πάλι επικροτούν το νόμο του ισχυρού απέναντι στον αδύνατο.
Σίγουρα δεν είναι μαγκιά - ιδιαίτερα σε μια μικρή κοινωνία που όλοι γνωριζόμαστε - οι πολλοί να κυνηγούν και να χτυπούν τον ένα, ή παιδιά 12 και 13 ετών να παίζουν μπουνιές στους δρόμους ή έξω από σχολεία.
Ακόμα και παιδιά που σε βίντεο που κυκλοφορούν στα social media παίζουν ξύλο, τραυματίζονται και μετά ο αδύναμος ακολουθεί τους ισχυρούς, για να έχει την αποδοχή της παρέας, ακόμα και αν καταντά σάκος του μποξ, λέει πολλά για τα φαινόμενα που παρακολουθούμε.
Και αυτό φανερώνει πως δεν απαιτούνται μόνο μέτρα καταστολής για τους θύτες, αλλά και στήριξης στα παιδιά εκείνα που είναι τα θύματα και που παρουσιάζουν έλλειμα αυτοπεποίθησης για διάφορους λόγους.
Το πρόβλημα είναι πολύπλευρο και δεν αφορά μόνο τους γονείς που ανησυχούν για την ακεραιότητα και την ψυχολογία των παιδιών τους, αλλά συνολικά την κοινωνία. Γιατί αυτά τα παιδιά που νιώθουν μάγκες και δυνατοί και θεωρούν προνόμιο την ασυδοσία, θα πράξουν το ίδιο και πέρα από το σχολικό περιβάλλον ή τους συνομήλικούς τους, στοχεύοντας προς κάθε πολίτη.
Και χρειάζονται πολλά περισσότερα, από παρεμβάσεις της Δικαιοσύνης, της Αστυνομίας, των τοπικών φορέων, της εκπαιδευτικής κοινότητας. Χρειάζεται να μην υπάρχει αδιαφορία, χρειάζεται ενδιαφέρον πρωτίστως από την οικογένεια, για να εντοπιστεί το πρόβλημα και να αντιμετωπιστεί…
Δείτε video:
