Του Θέμη Μαντά για το ilialive.gr
Στη μνήμη όλων θα υπάρχει ο Σάκης Σταυρόπουλος, εις τον αιώνα των αιώνων. Το έπος που έγραψε στον Πύργο με όχημα το ποδόσφαιρο υπήρξε μοναδικό. Δεν πρόκειται να αναφερθούμε σε γνωστά: Νίκες, ποδοσφαιρικές συναντήσεις, "ζήτω" και "ωσαννά".
Θα επιχειρήσουμε να εμβαθύνουμε στον μύθο που έπλασε στα 14 χρόνια της διοικητικής παρουσίας του ανδρός και στα ακόμη τέσσερα, σε σύνολο 18 ετών στην παρουσία του στην Ηλεία.
Ισοϋψής των πολιτικών ανδρών, των πολιτιστικών και καλλιτεχνικών προσωπικοτήτων, που ανέδειξε ο τόπος. Συναναστράφηκε προσωπικά με τον λαό. Πήγε προσκεκλημένος σε σαλόνια, αλλά παρέμεινε ταπεινός.
Κατέβηκε σε καπηλειά για να τραγουδήσει μαζί με φορτοεκφορτωτές. Πλήρωσε με χρήματά του το λαμπάδιασμα του πάθους του, ισχυροποίησέ για δεκαετίες το τρεμουλιαστό φως της δάδας του σήματος της ομάδας, κάνοντας το φλόγα και ζεστή ανταύγεια ελπίδας των κατοίκων, για ένα καλύτερο μέλλον. Μοίρασε ευγενία σε όλους αυτούς που αρχικά ήθελα να τον λοιδορήσουν αλλά απέτυχαν παταγωδώς.
Υπήρξε ο ηγέτης, με τη μεγαλύτερη φροντίδα που κατέβαλλε με τόση τρυφερή αφοσίωση στον λαό του Πύργου και της Ηλείας. Έκανε χαρούμενο το σπίτι της πρωτεύουσας, έδειξε στοργή για τον φτωχό, τον ορφανό. Πάλεψε να κάνει το στάδιο σύγχρονο κι έδωσε με απλοχεριά χρήματα για φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Ο Σταυρόπουλος δεν έπειθε αλλά αποδείκνυε και ταυτόχρονα έκοβε όσο μπορούσε τα παρακλάδια από τον Πανηλειακό, ανοίγοντάς του δρόμο. Ο πρόεδρος με αυτογνωσία, με αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, δεν επιζητούσε καμιά έξωθεν μαρτυρία.
Απλά ήθελε να φτάσει στο σημείο όπου ο λαός θα χαιρόταν και ο ίδιος θα καμάρωνε, την "αλλαγή" στην αθλητική κοινωνία. Ακούμπησε με εμπιστοσύνη στους συνεργάτες του. Πίεσε ασφυκτικά για να φτάσει ο Πανηλειακός στην Ευρώπη. Δεν ξόδεψε μόνο δισεκατομμύρια, αλλά έφθειρε την υγεία του με το συνεχές καρδιοχτύπι «νικάμε δε νικάμε”.
Και ναι, ένιωσε χαρές υπερηφάνια, γιατί το άξιζε. Όπως το αξίζει καθένας που γίνεται διευκολυντής της προόδου του τόπου του, άνευ υλικής αντιπαροχής.
Ναι, τον ζήλεψαν όσοι δεν μπορούσαν να σκεφτούν όπως ο ίδιος.
Αρκετοί σφετερίστηκαν κάποιες από τις ιδέες του. Ήθελε όλοι να σέβονται τον τόπο όπως ο ίδιος. Φερέγγυος, οι εφημερίδες έγραψαν για το κύπελλο ήθους που ο ίδιος δικαιούνταν, διότι δεν καθόρισε τα δρώμενα.
Γέμισε τις αποστολές των εθνικών ομάδων όλων των κατηγοριών με αποκορύφωμα το 2004 με Λάκη και Γιαννακόπουλο. Αργότερα και τον Βύντρα σε Μουντιάλ.
Δημιούργησε το κοινωνικό εισιτήριο, μια καινοτομία κοινωνικής προσφοράς.
Απέρριψε πρόσκληση του Κώστα Καραμανλή για να εκτεθεί στις εκλογές με τη Νέα Δημοκρατία. Σεβάστηκε την παράκληση του Μακαριστού Μητροπολίτη Κυρού Γερμανού, να παραμείνει χρηματοδότης της ομάδας, όταν είχε αποφασίσει να αποχωρήσει.
Ταξίδεψε χιλιάδες χιλιάδων Πυργιωτών και Ηλείων στο όνειρο, στην ελπίδα ενός καλύτερου αύριο, με καλύτερη προοπτική. Απελευθέρωσε μέσω της ομάδας το λαό. Διέλυσε κάθε φόβο, μιζέρια και παρεξήγηση.
Τάραξε συθέμελα τους πάντες, χτίζοντας σχέση στέρεα από τη στιγμή που υποσχέθηκε, ότι θα είναι συνεπής με το λόγο του.
Και τόλμησε: Είπε “Α Εθνική” και το έκανε. Όχι μόνο μία χρονιά όχι μόνο στην μπάλα.
Ο Πύργος ήταν Α' Εθνική και σε πολλά άλλα. Έγινε brand name. Έγινε δέος, σεβασμός, ενθουσιαστική μέθη. Έγινε συνείδηση προσέγγισης ως ομάδα και συναισθηματικό αποκούμπι, xάρη στον ηγέτη της.
“Σταυρόπουλε σε ευχαριστούμε για το όνειρο που ζούμε” εγραφε το πανό που αναρτήθηκε στον εξώστη του Λάτσειου Δημοτικού Μεγάρου, όταν ανήλθε η ομάδα τη δεύτερη φορά στην Α' Εθνική.
Ξεχώριζε ο αείμνηστος ηγέτης. “Είδε” τον τόπο. “Ξεχώρισε” τον Πανηλειακό ως εκλεκτό της ψυχής του. “Κυριάρχησε” στα μάτια του η λέξη ομάδα, με την ευρύτερη έννοια.
Δεν “άκουσε” θορύβους, δεν “άκουσε” τους ασήμαντους άλλους.
Ο ίδιος προκάλεσε συγκινησιακό σοκ στην πόλη, που δυστυχώς έγινε αντιληπτό μόνο από τους φιλάθλους και όχι από τους σημαντικούς πολιτικούς, οι οποίοι ίσως έτρεμαν στην ιδέα μήπως κατέβει στον εκλογικό στίβο.
Ο ηγέτης άλλαξε για 18 χρόνια:
- Την μορφή του γηπέδου.
- Το ρυθμό της πόλης.
- Την απόχρωση των συναισθημάτων.
- Την δυναμική της οικονομίας.
- Την έννοια της αλληλεγγύης.
- Την σχέση της Ηλείας με την άλλη Ελλάδα.
Ο Σταυρόπουλος φορτώθηκε τον δικό του βαρύ σταυρό, ζαλώθηκε τις ευθύνες του, ανέβηκε το δικό του Γολγοθά και μαζί μ' αυτόν βίωσε και η οικογένειά του, χαρές και λύπες.
Βίωσε απολαύσεις, συντριβές, ωστόσο μένει στην ιστορία ως ευπατρίδης, ως μύθος, ως θρύλος, ως άνθρωπος, που η φήμη και η μνήμη του θα ταξιδεύει αενάως από στόμα σε στόμα.
Η πόλη του οφείλει…
Φωτογραφία αρχείου: Eurokinissi
