«Ο Θεός οδηγεί τα βήματά μου. Ό,τι έχω κάνει, το έχω κάνει πάντοτε με τη βοήθεια Του. Εγώ αισθάνομαι πολύ μικρός για όλα αυτά…». Με λόγο ταπεινό, ο πατέρας Γεώργιος Σταθόπουλος περιορίζεται σε μόλις δύο φράσεις για να περιγράψει το μεγάλο του επίτευγμα. Ο εφημέριος του Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου στην Αμαλιάδα, και καθηγητής Θεολογίας στο 1ο ΓΕΛ Αμαλιάδας, λίγο πριν την εκπνοή του προηγούμενου έτους αναγορεύτηκε σε Διδάκτορα του Τμήματος Μουσικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και μόλις την περασμένη Παρασκευή ορκίστηκε.
Για τον ίδιο, η είσοδός του στην Ακαδημαϊκή κοινότητα ήταν ένας απλός σταθμός στο μεγάλο ταξίδι της γνώσης που έχει ξεκινήσει από τα νεανικά του χρόνια. Για το ποίμνιό του στην Αμαλιάδα όμως - όπως καλά γνωρίζουμε - η επιτυχία του ήταν πηγή μεγάλης χαράς και κυρίως υπερηφάνειας.
Ο π. Ο Γεώργιος Σταθόπουλος είναι ο δεύτερος κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Ηλείας που αναγορεύεται στη Διδάκτορα, μετά τον Α΄ Γραμματέα της Ιεράς Συνόδου και το Αρχιερατικό Επίτροπο της Αμαλιάδας π. Δαμασκηνό Πετράκο.
Γεννήθηκε το 1972 στην Αμαλιάδα, ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών ακολούθησε η Θεολογική Σχολή Αθηνών και μεταπτυχιακές σπουδές στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Ειδικεύτηκε σε θέματα Θρησκειολογίας και η δε εργασία του για τη συνάντηση Χριστιανισμού και Ισλάμ στην Κω, έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις «Γρηγόρη».
Η διδακτορική του διατριβή, ήταν διατμηματική -μουσικολογία και λειτουργική- και είχε ως θέμα της «Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης Διονύσιος Ψαριανός – Το μουσικολογικό και λειτουργικό έργο του». Μάλιστα, κατά την παρουσίαση της διδακτορικής διατριβής στην αρμόδια επταμελή ακαδημαϊκή επιτροπή έλαβε ομοφωνία «ΑΡΙΣΤΑ» τόσο για την ανάπτυξη της εργασίας, όσο και για τις απαντήσεις στις ερωτήσεις των μελών της.
«Δεν πρέπει να φεύγουμε από τον τόπο μας»
Ο π. Ο Γεώργιος Σταθόπουλος διαθέτει ένα πλούσιο βιογραφικό, ένα πολυποίκιλο και ευρύ πεδίο γνώσεων, που τον οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στην Ακαδημαϊκή κοινότητα. Ο ίδιος όμως παραμένει, συνειδητά, στην Αμαλιάδα, στον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε, και μάλιστα στην εκκλησία που εκκλησιαζόταν από μικρό παιδί.
«Είναι συνειδητή επιλογή να είμαι στην Αμαλιάδα. Αγαπώ τον τόπο μου και πιστεύω ότι δεν πρέπει να φεύγω από τον τόπο μας εκτός αν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη ανάγκη. Πιστεύω ότι όταν διψάει η δική μας αυλή, δεν υπάρχει λόγος να ποτίζουμε την αυλή του γείτονα, όπως λέει και ο λαός μας. Γι' αυτό εργάζομαι στην Αμαλιάδα, διακονώ την εκκλησία από μικρό παιδί και αυτό έχω σκοπό να κάνω και στο μέλλον, εκτός απροόπτου» δηλώνει στο ilialive.gr, εξιστορώντας την ιερατική του πορεία.
»Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντοτε βρισκόμουν κοντά στην εκκλησία. Θέλησα να γίνω κληρικός από τα παιδικά μου χρόνια. Πήγαινα πολύ μικρός στην εκκλησία χωρίς να έχω ρίζες από την οικογένεια μου. Οι γονείς μου ήταν απλοί άνθρωποι της εργασίας και του μόχθου. Έμεινα κοντά στο χώρο της εκκλησίας, έγινα αναγνώστης και σε ηλικία 14 ετών μέχρι που έφυγε για τις σπουδές μου, τα έφερε έτσι ο Θεός ώστε να αναλάβω αριστερό ιεροψάλτη στον Ι.Ν. Αγ. Γεωργίου που τώρα είμαι κληρικός.
Η πορεία στη βυζαντινή μουσική
Ολοκληρώνοντας τη στρατιωτική του θητεία, ο Μακαριστός Μητροπολίτης Γερμανός του ανέθεσε το δεξιό αναλόγιο στο προσκύνημα του Αγ. Νικολάου στα Σπάτα. Εκεί διακόνησε για 11 χρόνια μέχρι που χειροτονήθηκε κληρικός και πήρε κοντά του ως Αρχιδιάκονο στο Μητροπολιτικό Ναό του Αγ. Νικολάου Πύργου, για έξι χρόνια. Μέχρι που έγινε ιερέας και επέστρεψε στον Ναό που μεγάλωσε από μικρό παιδί.
Παράλληλα, από μικρό παιδί ασχολείται επισταμένως και με τη βυζαντινή μουσική. Ξεκίνησε τα μαθήματα στη Σχολή Βυζαντινής Μουσικής της ΙΜ Ηλείας με πρώτο δάσκαλο τον πρώην πρωτοψάλτη του ΙΝ Αγίου Νικολάου Πύργου, Άγγελο Κούνα. Συνέχισε τις σπουδές του στην Αθήνα όπου φοίτησε κοντά σε μεγάλους πρωτοψάλτες. Δίδαξε επί 15 χρόνια στη σχολή της ΙΜ Ηλείας, ασχολήθηκε με την έρευνα πάνω στη βυζαντινή μουσική και έχει συμμετάσχει σε αρκετά συνέδρια διεθνή και πανελλαδικά. Θα μπορούσε λοιπόν να πει κανείς ότι ακόμη και η διατριβή του ήταν μια φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Αν και ο ίδιος δεν είχε καν φανταστεί…
»Ομολογουμένως ήταν κάτι που δεν είχα φανταστεί. Ποτέ, ούτε από μικρό παιδί είχα φανταστεί ότι θα καταφέρω να φτάσω στη θέση να αναγορεύσω Διδάκτορας, και μάλιστα της Φιλοσοφικής Σχολής. Ο Θεός οδηγεί τα βήματά μου, όλα αυτά τα χρόνια, και ό,τι έχω κάνει, το έχω κάνει πάντοτε με τη βοήθεια του Θεού. Εγώ αισθάνομαι πολύ μικρός για όλα αυτά.
»Μπήκα στη διαδικασία να εκπονήσω αυτή τη Διδακτική διατριβή, όχι διότι έχω κάποιες βλέψεις σε θέσεις ευθύνης στην Εκκλησία ή την Εκπαίδευση. Δεν με ενδιαφέρουν οι θέσεις ευθύνης. Το έκανα ως ένα ταξίδι στη γνώση. Επειδή ως κληρικός και ως καθηγητής, συνεχώς μιλάω και κατηχώ τους ανθρώπους, πιστεύω ότι ναι μεν ως κληρικοί «δίνουμε» στους συνανθρώπους μας αλλά οφείλουμε να φορτίζουμε και εμείς τις «μπαταρίες» μας. Στο πλαίσιο αυτό θέλησα κι εγώ να φορτίσω τις δικές μου μπαταρίες της γνώσεως. Αν ο Θεός θελήσει κάποια στιγμή, και μου ζητηθεί να διδάξω κάποιο μάθημα και στο Πανεπιστήμιο, δεν θα το αρνηθώ. Αλλά δεν θα επιδιώξω επί τούτου μια Πανεπιστημιακή έδρα.
Η νέα γενιά είναι καλά παιδιά αλλά χρειάζονται πρότυπα
Παράλληλα με το ταξίδι στη γνώση, όπως μας προανέφερε, ο π. Ο Γεώργιος έχει κληθεί να φέρει εις πέρας μια επίσης μεγάλη πρόκληση. Αυτή της καθοδήγησης της νέας γενιάς με την ιδιότητα και του εκπαιδευτικού. Και πόσο μάλιστα σε μια περίοδο, που χαρακτηρίζεται από τον αγχωτικό καταιγιστικό ρυθμό αμφίβολων επιρροών που δέχονται καθημερινά τα παιδιά.
»Έχοντας πάνω από 20 χρόνια στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, βιώνοντας τα προβλήματα και ακούγοντας από τα ΜΜΕ όσα συμβαίνουν γύρω μας, σε πανελλαδικό και τοπικό επίπεδο, αυτό που έχω να πω ότι τα παιδιά μας είναι πολύ καλά. Δηλαδή, στα 100 παιδιά το 1 να είναι λίγο ζωηρό και να δυσκολεύεσαι να το τιθασεύσεις. Τα παιδιά είναι ο καθρέφτης της οικογένειας. Ένα παιδί που έχει λάβει αρχές και ξέρει να σέβεται, αντανακλάται και στο σχολείο. Γι' αυτό πρέπει να δώσουμε πολύ μεγάλη βάση πιστεύω, στην εκπαίδευση αλλά κυρίως στην οικογένεια. Και στους επηρεασμούς που δέχονται φυσικά τα παιδιά από τα social media. Ένα παιδί που δεχτεί αγάπη, δεν ψάχνει κάτι άλλο εκτός της οικογένειας του. Είναι συνειδητοποιημένο.
»Τα παιδιά μας είναι καλά. Μην τα διαβάλουμε. Κυρίως όμως έχουν ανάγκη από πρότυπα. Και αυτό είναι το παράπονό μου. Δυστυχώς τα ΜΜΕ προβάλουν διαρκώς εγκληματίες, βιαστές…ανήθικους ανθρώπους. Δεν είναι αυτή η κοινωνία μας. Θα πρέπει να αλλάξουμε το μοντέλο. Και εδώ έρχεται η δική σας ευθύνη (σ.σ. των ΜΜΕ). Όπως βρούμε τα καλά πρότυπα να προβάλλουμε στα παιδιά μας και αυτά μετά χαράς που τα ακολουθούν. Όταν προβάλλουμε τις εγκληματίες, τα ναρκωτικά, την οπλοκατοχή κ.α. δεν έχουν άλλη επιλογή από το να ακολουθήσουν έναν τέτοιο δρόμο.
«Ποτέ δεν έβαλα προσωπείο»
»Είμαι γέννημα θρέμμα Αμαλιαδαίος και οι περισσότεροι με γνωρίζουν από μικρό παιδάκι. Έχουν δει τη διαδρομή μου, διδάσκω στα παιδιά παλαιών μου συμμαθητών και οι ίδιοι έρχονται στην εκκλησία μου…Η διαδρομή μου ήταν συγκεκριμένη. Ποτέ δεν κρύφτηκα, ποτέ δεν έβαλα προσωπείο. Είχα μια έντονη κοινωνική ζωή, όπως και έχω. Μάλιστα όταν έγινα κληρικός κάποιοι από το χώρο της εκκλησίας με πλησίασαν και μου είπαν «πάτερ Γεώργιε, τώρα θα πρέπει να αλλάξετε λίγο τον τρόπο ζωής σας, τις επαφές σας…τις συναναστροφές σας…». Η δική μου απάντηση ήταν ότι εγώ προσωπείο δεν μπορώ να βάλω και αν τυχόν αυτό που ήμουν πριν δεν άξιζε την ιεροσύνη, δεν θα μου τη χαλάλιζε και δεν θα μου την έδινε ούτε η Εκκλησία, ούτε ο Μακαριστός Μητροπολίτης Γερμανός.
»Δυστυχώς αυτό είναι το πρόβλημα στην Εκκλησία, ότι πολλές φορές βάζουμε προσωπεία. Και αυτό ο κόσμος έχει την ευαισθησία και το καταλαβαίνει. Και κυρίως τα παιδιά. Όταν είμαστε αληθινοί, ο άλλος ξέρει ότι ο άνθρωπος από τη φύση του θα κάνει και λάθη. Και ο κόσμος είναι διατεθειμένος να συγχωρέσει τα λάθη, αρκεί να είσαι αληθινός.
«Στροφή» των νέων στην παράδοση
»Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η βυζαντινή μουσική είναι συνέχεια της αρχαίας ελληνικής μουσικής. Και ως νεοέλληνες έχουμε καθήκον και ηθική υποχρέωση, και η ποιμαίνουσα Εκκλησία και οι πολιτικοί μας και οι επιστημονική φορείς, να την διατηρήσουμε και να την μεταλαμπαδεύσουμε στις επόμενες γενιές.
»Ο Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης Διονύσιος Ψαριανός, για τον οποίο έκανα το διδακτορικό μου, αυτό ακριβώς έκανε. Αντιλήφθηκε πολύ νωρίς-στην μεταπολεμική περίοδο όπου στην Ελλάδα δυστυχώς είχαμε χάσει σχεδόν τη βυζαντινή μας μουσική και όλα τα αστικά κέντρα κατακλύονταν από δυτική μουσική, ότι αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Και πως, με αυτό τον τρόπο χάναμε την παράδοσή μας. Γινόμασταν μιμητές των ξένων. Χάναμε μια παράδοση 3.000 ετών και πλέον μουσικής, και υιοθετούσαμε άκριτα μια μουσική με πολύ μικρότερη ιστορία. Έτσι κατάφερε και έφερε τη βυζαντινή μουσική στο προσκήνιο, τόσο του επιστημονικού κόσμου, των πολιτικών φορέων αλλά κυρίως της Εκκλησίας. Ίδρυσε το Ίδρυμα Βυζαντινής Μουσικολογίας και μέσω αυτού, καταφέραμε πάλι να ξαναβρούμε τις ρίζες μας. Διαφορετικά θα είχαμε χάσει τη βυζαντινή μουσική, αυτή την ελληνική μουσική με την οποία, μέσω των τραγουδιών μας και των ύμνων της εκκλησίας μας εκφράζεται ο λαός μας. Στα μεν τραγούδια εκφράζει τη χαρά, τον πόνο, την συγκίνησή του, τον έρωτά του και μέσω των ύμνων εκφράζει την προσευχή του προς το Θεό. Κανένας άλλος λαός δεν έχει τέτοια στοιχεία τόσων χιλιάδων ετών.
»Θεωρούμε ότι ο πατέρας της μουσικής είναι ο Πυθαγόρας και καμαρώνουμε οι Έλληνες γι' αυτό -γιατί ο Πυθαγόρας έκανε τη μουσική, επιστήμη-αλλά λίγα ξέρουμε για τη μουσική που μας κληροδότησαν οι προπάτορές μας. Καλό λοιπόν είναι και να γνωρίζουμε και ομολογώ ότι υπάρχει ελπίδα. Ακούω πολλούς να λένε ότι «χάσαμε την παράδοσή μας…οι νεότεροι δεν ασχολούνται με την παράδοση…». Αυτό είναι λάθος. Άρκει να σας πω ότι όταν ξεκίνησα βυζαντινή μουσική σε ηλικία 14 ετών, στην Ηλεία τη διδάσκονταν 10 άτομα και σήμερα είναι πάνω από 300.
