Σε δεινή θέση βρίσκεται η παραγωγή ελαιόλαδου στη Ζάκυνθο, μετά τους πολύ αυστηρούς ελέγχους οι οποίοι κατέδειξαν ως «μολυσμένα» πολλά Ζακυνθινά λάδια.
Η υπόθεση αφορούσε περσινή παραγωγή και η εμπορικότητα τους μειώθηκε δραστικά, αφού κάποια πουλήθηκαν 2- 3 ευρώ το κιλό για βιομηχανική χρήση και κάποια άλλα, για μη βρώση, σε χαμηλή τιμή.
Ο επιστημονικός τρόπος εντοπισμού φυτοφαρμάκων, καυσαερίων από βενζινοκίνητα πριόνια, καψίματος στο ελαιοτριβίο κλπ, μπήκε πλέον στην καθημερινότητα μας.
Οι κανόνες είναι αυστηροί, τα εργαστήρια εντοπίζουν με ακρίβεια και οι τιμές δεν διαμορφώνονται πλέον από την αγορά, αλλά από την ποιότητα του ελαιόλαδου.
Μεγάλοι χαμένοι οι λιτρουβάρηδες, αφού, ο τρόπος πληρωμής τους από τον παραγωγό, ανέκαθεν γίνεται με παρακράτηση ποσότητας λαδιού.
Οι συγκεντρώσεις πολυποικιλίας από διάφορους μικροπαραγωγούς και το ανακάτεμα ποσοτήτων σε δεξαμενές ελλοχεύουν κίνδυνο να «μολυνθεί» η συνολική ποσότητα, από κάποιους μη ασυνείδητα προσαρμοσμένους στις απαιτήσεις των καιρών.
Κοινώς, ένας μικροπαραγωγός που εξακολουθεί να πιστεύει ότι ραντίζοντας το λάδι θα έχει μεγαλύτερη παραγωγή, κινδυνεύει να μολύνει μεγαλύτερη ποσότητα στην ίδια δεξαμενή. Εννοείται ότι και το δικό του λάδι θα μείνει αδιάθετο ή τελικά θα το πουλήσει για βιομηχανική χρήση.
Και τώρα τι κάνουμε;
Πριν από δύο χρόνια η υπόθεση αυτή ταλαιπώρησε την μεγαλοπαραγωγό περιοχή της Μεσσηνίας. Ολόκληρη χρονιά τινάχτηκε στον αέρα, ώστε μετά από δύο χρόνια, οι παραγωγοί κατάλαβαν πως το έργο πρέπει να παιχτεί με άλλους κανόνες.
Έτσι σήμερα, μπορεί η τιμή να είναι καλή ή να γίνει ακόμη καλύτερη, αλλά αυτό αφορά προϊόν με ποιότητα, καθαρό από φάρμακα και όχι καμένο στα ελαιοτριβεία.
Από πέρσι και ειδικά φέτος, η υπόθεση έρχεται και στη Ζάκυνθο ώστε να δημιουργήσει κανόνες προστασίας του προϊόντος και του τελικού καταναλωτή.
Ρυθμιστής αυτονόητα θα είναι ο ενδιάμεσος, που είτε είναι έμπορος, είτε το ελαιοτριβείο.
Με τον απαραίτητο εργαστηριακό έλεγχο το λάδι έχει πλέον ταυτότητα που διαμορφώνει καθοριστικά την τιμή του.
Ουδείς έμπορος, εισαγωγέας, πελάτης της επισιτιστικής βιομηχανίας, θα αγοράζει λάδι χωρίς πιστοποιητικό ελέγχου. Αυτό είναι πλέον «νόμος».
Και οι μικροπαραγωγοί;
Εδώ οι απόψεις είναι διττές… δεδομένου του κόστους της εργαστηριακής ανάλυσης που αγγίζει τα 150 ευρώ. Ένας μικροπαραγωγός δεν μπορεί να διαθέσει το παραπάνω ποσό για μια μικρή παραγωγή.
Έτσι το ρίσκο αναλαμβάνει εκείνος που συγκεντρώνει το λάδι και το μόνο σίγουρο είναι ότι σε καμία περίπτωση δεν θα διακινδυνέψει να μολύνει τις δεξαμενές του με αγνώστου μητρώου ακατάλληλη μικροποσότητα!
Τι θα πρέπει να γίνει χθες
Ο παραγωγός πρέπει να καταλάβει ότι η χρήση φυτοφαρμάκων στο λάδι ανιχνεύεται άμεσα. Άρα δεν μπορεί κανείς να ραντίζει αλόγιστα και κυρίως με απαγορευμένα, από χρόνια, φάρμακα παραεισαγωγής από βαλκανικές χώρες.
Ακόμη και αν ραντιζει ο γειτονάς του, πλέον ανιχνεύεται.
Ο εργαστηριακός έλεγχος, εντοπίζει ακόμη και το είδος του φυτοφάρμακου που χρησιμοποιήθηκε.
Πηγαίνουμε σε μια νέα εποχή που όσο πιο καθαρό είναι το προϊόν τόσο καλύτερη θα είναι η τιμή του.
Η λογική της μεγαλύτερης ποσότητας ανά τσουβάλι, με «κάψιμο» στο ελαιοτριβείο, επίσης περνάει στο παρελθόν, αφού το λάδι που θα πιάνει τιμή είναι εκείνο που παράγεται με ψυχρότερη διαδικασία…
Οι καρκίνοι και το μυαλό μας…
Είναι δεδομένο ότι οι ντόπιοι, έχουμε μια περίεργη «σοβινιστική εξάρτηση» με το Ζακυνθινό λάδι μας (!) και παντού ακούς ότι «λάδι σαν το Ζακυνθινό» δεν υπάρχει…
Εσφαλμένη εντύπωση, αφού η εργαστηριακή πραγματικότητα άλλο έχει δείξει.
Το φρέσκο «νιό λάδι» του Οκτώβρη και του Νοέμβρη μπορεί να έχει αρώματα, αλλά αποδεδειγμένα, έχουμε καταναλώσει στα σπίτια μας μεγάλες ποσότητες φουλ στο φυτοφάρμακο…
Ειδικοί εντόπισαν ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα με κυριολεκτικά αλόγιστα ραντίσματα γίνεται στην περιοχή από Αλυκές προς Πλάνο.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γίνεται παντού…
Τα φυτοφάρμακα είναι καρκινογόνα και ένας θεός ξέρει τι κατανάλωση έχει γίνει… και πιθανόν συνεχίζει να γίνεται…
Χαρακτηριστική η πληροφορία που κυκλοφορεί στους κύκλους των Ζακυνθινών ελαιοτριβείων, για την περίπτωση παραγωγού, που μια σημαντική του ποσότητα βρέθηκε πλήρως μολυσμένη. Του προτάθηκε να το δώσει για βιομηχανική χρήση, αλλά ο τετραπέρατος συμπολίτης, δεν κουράστηκε να το μεταφέρει από μεγάλη δεξαμενή σε πολλές δεκάδες «λάτες», ώστε να το δώσει από χέρι σε χέρι και από στόμα σε στόμα (ειδικά μέσα στο καλοκαίρι) ως γνήσιο εξαιρετικά παρθένο Ζακυνθινό ελαιόλαδο που ανασταίνει και πεθαμένους… Και τα κατάφερε…
Τώρα ποιος το έφαγε, αυτό ποσώς τον ενδιαφέρει αφού δεν ζημιώθηκε η τσέπη του…
Κοινώς έγκλημα!!!
Τα πράγματα δεν είναι απλά ή είναι πολύ απλά!
Σήμερα η λύση είναι η πειθαρχεία στις οδηγίες που υπάρχουν παντού ακόμη και σε ειδικά φυλλάδια που μοιράζονται και ο τρόπος είναι ένας.
Καμία επαφή με χημικά, χρήση οικολογικών παγιδών για το δάκο, όχι στα καύσιμα από δίχρονα πριόνια που καίνε βενζίνη με λάδι… Όχι στα φυτοφάρμακα του γείτονα…
Καλύτερα μικρότερη ποσότητα μαζεμένη στην ώρα της και υψηλότερη τιμή ποιοτικού προϊόντος…
Και να μην το καταλάβουμε «γιατί είμαστε κακοί χωριάτες», θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά… και στην τσέπη μας και στην υγεία μας…
Πηγή: ImeraZante.gr
